Να κρατήσω την ισορροπία μου..σκέφτομαι.Ανοίγω διάπλατα μιά ομπρέλλα γιά ευκολία.Την κρατάω σφιχτά με ιδρωμένες παλάμες.
Πατάω στο ξύλινο δοκάρι.Όσο πιό ελαφριά μπορώ.
Πέφτω,πέφτω με κρότο,διασχίζοντας πρώτα τον αέρα και έπειτα βουλιάζοντας στη θάλασσα.
Το εκτόπισμα μου ελάχιστο..
-Χα χα χα γελάς..
-Εγώ σου είπα πως δεν ξέρεις να κρατάς ισορροπία, μου φωνάζεις!!
Θέλησα να ξεπεράσω τα όρια μου..
αιχμαλωτίστηκα στο πάθος μου!!
Ένιωσες όμως την ομορφιά της πτώσης που πολλοί θα ήθελαν να είχαν γευτεί να ταραχτούν απο την ρουτίνα της καθημερινότητας. Όσο για τα πάθη είναι πολλές φορές καλύτερα καθώς σε θυμίζουν οτι ζείς.
ReplyDeleteΌταν πρόκειται περί πάθους, την παίρνει ο διάολος την ισορροπία μας!
ReplyDeleteΜία από τα ίδια, που να με πάρει και να με σηκώσει..
ReplyDelete@..george..ολα αυτα ειναι ζωη;σκεφτηκαμε ποτε πως ισως η ζωη ειναι αλλου;;θα μπορουσε..οχι;;
ReplyDeleteφιλι
@..3 parties..αα οσο γι αυτο!!
ReplyDeleteμας παιρνει ο διαολος ολοκληρους!!
:)))
@..ερωτα μου..δεν εισαι μονη σου να ξες..θα μου πεις βεβαια 'εσυ το ξερεις αυτο'..βοηθαει μια αγκαλια;;
ReplyDeleteΠαιδιά εμένα μου φτάνει μια φορά να πέσω απ'το πάθος και να δω πώς είναι...ποτέ ξανά...α πα πα πα πα...Αυτό το ονομάζω κόλαση, μαρτύριο, πάντως όχι ζωή (τα περικλείει κι αυτά η ζωή αλλά μόνο από ανοχή στην ελευθερία μας! η ίδια τα σιχαίνεται...)
ReplyDeleteΧαμογέλασα με την άποψη του george (δεν τη συμμερίζομαι πάντως) "τα πάθη πολλές φορές σου θυμίζουν ότι ζεις..." πώς λέμε με τσίμπησες και μετά ξύπνησα! Κι ο άρρωστος ζει αλλά φυτοζωεί...
@..betty..διαβαζω και ξαναδιαβαζω το σχολιο σου..δε μπορεις να φανταστεις ποσο ασπαζομαι την αποψη σου..
ReplyDeleteτελικα το θεμα 'ζω' το εχουμε παρεξηγησει..και φοβαμαι πως χανουμε την ουσια..
Βεβαίως και βοηθάει!
ReplyDeleteΝα την είχα και χθες που έκλαιγα ασταμάτητα 4 ώρες... μα και σήμερα τη δουλειά της την κάνει! Αφού είναι από σένα! :))
Φιλί!
@..ερωτα μου..ν ανοιξω τα χερια διαπλατα τοτε..ελα και φιλι..διπλο..
ReplyDeleteΙσορροπία και πάθος....χμμμ ;)
ReplyDeleteΦιλιά και θαλασσινή καλημέρα!
Αν εχεις πολλα παθη θα πρεπει να γινεις ακροβατης γιατι θα ακροβατεις σε ενα σκοινι, μικρο, λεπτο και διαφανο ενιοτε και οχι σε δοκαρι:)
ReplyDeleteΘα συμφωνησω κι εγω με την betty, τα μεγαλα παθη ειναι για μια φορα, εκτος το οτι κατανταει λιγο νοσηρο μετα, δεν αντεχεις και δευτερη φορα νομιζω.
Την καλησπερα μου σε ολους σας
Πάθος νάναι κι ας πέφτεις! Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό!!!
ReplyDeleteΕντίμως σου το λέω, σου το εύχομαι...
;-)
ξανά.
ReplyDeleteθα σταθείς.
Πάθος και ισορροπία στην ίδια πρόταση δύσκολα χωράνε. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι "είναι ωραία να πέφτεις. Αν αντέχεις να πέφτεις, ίσως μάθεις να πετάς τελικά!".
ReplyDeleteΚοίτα τώρα τί μού 'ρθε στο μυαλό! Αν σε κυβερνά ένα πάθος, πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να βρίσκεσαι σε ισορροπία. Αν όμως απολαμβάνεις πολλά πάθη, τότε μόλις πας να πέσεις από το σχοινί του ενός πάθους, πηδάς στο σχοινί του άλλου. Δύσκολη η ζωή, γεμάτη άλματα, αλλά λιγότερες πτώσεις. Ή μήπως κάνω λάθος και βρεθώ στον πάτο; Δεν ξέρω, έχω πολλά πάθη κι ακόμα δεν έχω καταβαραθρωθεί. Λες να τη βολέψω τελικά;
ReplyDelete