Λέξεις καρφίτσες μπηγμένες στο σώμα μου. Θηλυκώνω και ξεθηλυκώνωφιλντισένια κουμπιά σε ξηλωμένες κουμπότρυπες. Παράθυρα κλειστά.Στάλες βροχής, σ ένα πλατύ μπαλκόνι γεμάτο κυκλάμινα.
Χαμογελούσα μιά εποχή που τα όνειρα ήταν εύπλαστα και αληθινά. Τότε που τα σημάδια στις παλάμες μου ήσαν ακόμη δυσανάγνωστα. Μάλαζα εκείνα τα σβολαράκια πορσελάνης και σου έδινα πιερότους και κλόουν με χρωματιστά καπέλα και εύθραυστα κολάρα στο λαιμό. Με κόκκινες μύτες και αστεία παπούτσια. Γέλαγα κι εσύ με ακολουθούσες σε μία φθίνουσα πορεία φθοράς.
Τοίχο τοίχο με εγκατέλειψαν φεύγοντας οι στιγμές μου, κρατώντας ένα διαβατήριο δίχως επιστροφή. Κρύβονται πίσω από παλιές λάμπες πετρελαίου, σε σκοροφαγωμένα ξύλινα κουτιά, κρυμμένα σε στρώματα σκόνης. Άπνοια.
Χτυπώ μεταξύ τους τα δυό μου δάχτυλα, τρεις ευχές, η μία είναι του αφανισμού, έχασες.. ποιός έχει την τόλμη να εξαφανίσει το Εγώ του σε ρωτάω.. εγώ..εγώ μου απαντάς με φωνή ψιθυριστή κι έναν σπασμό.
Ψηλαφείς ανεμπόδιστα τις αλήθειες μου στο σκοτάδι. Ψάξε με σε προκαλώ. Φεύγεις αθόρυβα βουτώντας τις πατούσες σου σε αλκοολικές λίμνες επιστροφής. Φοβάσαι.. ότι σε φόβησε πιό πολύ, ήταν Αυτό που Πόθησες..!!
"Ψάξε με σε προκαλώ."
ReplyDeleteΚι αν τύχει και σε βρει, είσαι σίγουρη πως δε θα αναθεωρήσεις; Το να κάνεις φανερή την κρυψώνα σου είναι εύκολο.. Ένας βήχας, ταχα τυχαίος, ενας τριγμός ανάμεσα στα δόντια, ενα ρυθμικό "τακ-τακ" απο μια γόβα στιλέτο.. το να κρυφτείς απο απο τον κόσμο όμως είναι το πιο δύσκολο απ' όλα...
Ότι με φόβησε πιό πολύ, ήταν Αυτό που Πόθησα περισσότερο από κάθε τι στη ζωή μου.. κι ΕΦΥΓΑ!!
ReplyDeleteΚι αν τελικά τα καταφέρω να κρυφτώ από τον κόσμο, πες μου πως θα τα καταφέρω, να κρυφτώ από τον εαυτό μου?
Τον εαυτο μου φοβαμαι ΜΟΝΟ !!!
ReplyDelete(Σ'ευχαριστω που μ'εψαχνες)
Έτσι Εμπνευσμένο από τους φόβους:
ReplyDeleteΟι μάσκες του φόβου μου.
Λέξεις καρφίτσες μου τρυπάνε το μυαλό
Στάλες βροχής χορεύουν στο κενό
Όνειρα εύπλαστα που γίνονται εφιάλτες
Σημάδια άπιστα που αλλάζουνε παλάμες
Κόκκινες μύτες σ’ αλκοόλ βουτηγμένες
Αστεία παπούτσια με σόλες φθαρμένες
Χρωματιστά καπέλα και ψεύτικες φάτσες
Φθαρμένα γέλια σε κρύες γκριμάτσες
Στιγμές καρφίτσες μου τρυπάνε την καρδιά
Πόθοι κρυμμένοι σε ξύλινα κουτιά
Φεύγεις αθόρυβα βουτώντας τα κλειδιά
Μένει ο φόβος βουτηγμένος στην ψευτιά
Έσβησε η φωτιά,
Έσβησε η λάμπα,
Είσαι μακριά,
Μείνε εκεί για πάντα.
το πράσινο δωμάτιο
ReplyDeletehttp://www.mymajestyroom.blogspot.com/
Φοβάμαι οτι ποθώ μα ποθώ και οτι φοβάμαι!
ReplyDeleteΠολύ όμορφο Φεγγαρένια μου!
Καλή εβδομάδα να εχεις!
Αχ, σιγανό βγήκε δειλά χωρίς να το θέλω. Χαίρομαι τόσο που ήρθα, χαίρομαι τόσο αλήθεια!
ReplyDelete"Τότε που τα σημάδια στις παλάμες μου ήσαν ακόμη δυσανάγνωστα."
ReplyDeleteΤότε που ακόμα δηλαδή τα όνειρα ήταν εφικτά γιατί δε τα χε πλακώσει το αναπάφευκτο της μοίρας?
Πολύ δυνατή εικόνα, μπράβο!!
Επίσημα πλέον είσαι από τους αγαπημένους μου μυστικούς περιπάτους!