Friday, February 15, 2008

έτσι

Λέξεις καρφίτσες μπηγμένες στο σώμα μου. Θηλυκώνω και ξεθηλυκώνω
φιλντισένια κουμπιά σε ξηλωμένες κουμπότρυπες. Παράθυρα κλειστά.Στάλες βροχής, σ ένα πλατύ μπαλκόνι γεμάτο κυκλάμινα.
Χαμογελούσα μιά εποχή που τα όνειρα ήταν εύπλαστα και αληθινά. Τότε που τα σημάδια στις παλάμες μου ήσαν ακόμη δυσανάγνωστα. Μάλαζα εκείνα τα σβολαράκια πορσελάνης και σου έδινα πιερότους και κλόουν με χρωματιστά καπέλα και εύθραυστα κολάρα στο λαιμό. Με κόκκινες μύτες και αστεία παπούτσια. Γέλαγα κι εσύ με ακολουθούσες σε μία φθίνουσα πορεία φθοράς.
Τοίχο τοίχο με εγκατέλειψαν φεύγοντας οι στιγμές μου, κρατώντας ένα διαβατήριο δίχως επιστροφή. Κρύβονται πίσω από παλιές λάμπες πετρελαίου, σε σκοροφαγωμένα ξύλινα κουτιά, κρυμμένα σε στρώματα σκόνης. Άπνοια.
Χτυπώ μεταξύ τους τα δυό μου δάχτυλα, τρεις ευχές, η μία είναι του αφανισμού, έχασες.. ποιός έχει την τόλμη να εξαφανίσει το Εγώ του σε ρωτάω.. εγώ..εγώ μου απαντάς με φωνή ψιθυριστή κι έναν σπασμό.
Ψηλαφείς ανεμπόδιστα τις αλήθειες μου στο σκοτάδι. Ψάξε με σε προκαλώ. Φεύγεις αθόρυβα βουτώντας τις πατούσες σου σε αλκοολικές λίμνες επιστροφής. Φοβάσαι.. ότι σε φόβησε πιό πολύ, ήταν Αυτό που Πόθησες..!!

8 comments:

  1. "Ψάξε με σε προκαλώ."

    Κι αν τύχει και σε βρει, είσαι σίγουρη πως δε θα αναθεωρήσεις; Το να κάνεις φανερή την κρυψώνα σου είναι εύκολο.. Ένας βήχας, ταχα τυχαίος, ενας τριγμός ανάμεσα στα δόντια, ενα ρυθμικό "τακ-τακ" απο μια γόβα στιλέτο.. το να κρυφτείς απο απο τον κόσμο όμως είναι το πιο δύσκολο απ' όλα...

    ReplyDelete
  2. Ότι με φόβησε πιό πολύ, ήταν Αυτό που Πόθησα περισσότερο από κάθε τι στη ζωή μου.. κι ΕΦΥΓΑ!!
    Κι αν τελικά τα καταφέρω να κρυφτώ από τον κόσμο, πες μου πως θα τα καταφέρω, να κρυφτώ από τον εαυτό μου?

    ReplyDelete
  3. Τον εαυτο μου φοβαμαι ΜΟΝΟ !!!
    (Σ'ευχαριστω που μ'εψαχνες)

    ReplyDelete
  4. Έτσι Εμπνευσμένο από τους φόβους:


    Οι μάσκες του φόβου μου.

    Λέξεις καρφίτσες μου τρυπάνε το μυαλό
    Στάλες βροχής χορεύουν στο κενό
    Όνειρα εύπλαστα που γίνονται εφιάλτες
    Σημάδια άπιστα που αλλάζουνε παλάμες

    Κόκκινες μύτες σ’ αλκοόλ βουτηγμένες
    Αστεία παπούτσια με σόλες φθαρμένες
    Χρωματιστά καπέλα και ψεύτικες φάτσες
    Φθαρμένα γέλια σε κρύες γκριμάτσες

    Στιγμές καρφίτσες μου τρυπάνε την καρδιά
    Πόθοι κρυμμένοι σε ξύλινα κουτιά
    Φεύγεις αθόρυβα βουτώντας τα κλειδιά
    Μένει ο φόβος βουτηγμένος στην ψευτιά

    Έσβησε η φωτιά,
    Έσβησε η λάμπα,
    Είσαι μακριά,
    Μείνε εκεί για πάντα.

    ReplyDelete
  5. το πράσινο δωμάτιο

    http://www.mymajestyroom.blogspot.com/

    ReplyDelete
  6. Φοβάμαι οτι ποθώ μα ποθώ και οτι φοβάμαι!

    Πολύ όμορφο Φεγγαρένια μου!

    Καλή εβδομάδα να εχεις!

    ReplyDelete
  7. Αχ, σιγανό βγήκε δειλά χωρίς να το θέλω. Χαίρομαι τόσο που ήρθα, χαίρομαι τόσο αλήθεια!

    ReplyDelete
  8. "Τότε που τα σημάδια στις παλάμες μου ήσαν ακόμη δυσανάγνωστα."

    Τότε που ακόμα δηλαδή τα όνειρα ήταν εφικτά γιατί δε τα χε πλακώσει το αναπάφευκτο της μοίρας?
    Πολύ δυνατή εικόνα, μπράβο!!
    Επίσημα πλέον είσαι από τους αγαπημένους μου μυστικούς περιπάτους!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...