Sunday, March 16, 2008

το βρωμοπερίπτερο

Διατηρούσε ένα κατάστημα οπτικών ειδών, στην συμβολή δύο οδών, Λεωφόρου Στρατού και Χαριλάου, ίσα που την χωρούσε, ούτε είκοσι τετραγωνικά, αλλά τζαμαρία τριδιάστατη, τίγκα στο γυαλί, ηλίου και παθήσεων, επώνυμα και μη και σε τιμές για όλες τις τσέπες και τα βαλάντια. Δυό χρόνια πριν τα εγκαίνια, ούτε σπίτι να έφτιαχνε, πλακάκια στο δάπεδο, γυψοσανίδα στους τοίχους, διπλή οροφή με κρυφούς φωτισμούς και τέτοια, όπως τα πρόσταζε η μόδα της εποχής. Γραφείο, ταμειακή, και εμπόρευμα από τα καλύτερα κι ας ήταν κέντρο απόκεντρο η περιοχή. Λίγο κοντά σε νοσοκομείο, λίγο κοντά σε σχολείο, καλούτσικη κι η αγορά τριγύρω, αν κι ο κόσμος είχε περισσότερα λεφτά, κι αν δεν είχε αδειάσει η μισή θεσσαλονίκη από τους ντόπιους, ίσως και να ήταν καλύτερα, μα κι από το να έχει αφεντικό στο σβέρκο της και τώρα τα κουτσοβόλευε μια χαρά.

Σκούπιζε κάθε πρωί, ένα φαρδύ πλατύ πεζοδρόμιο φάτσα κάρτα μπροστά της, που έκοβε στη μέση μία λεωφόρο, εκεί που οι δύο οδοί γίνονταν ένας δρόμος μεγάλος κι ευθύς, που οδηγούσε την ματιά ως επάνω ψηλά στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, στη συνοικία των Συκεών.

Ένα πρωινό, Απρίλης ήταν, ήρθε, άνοιξε τις κλειδαριές μηχανικά, άφησε τσάντα και παλτό στο υπόγειο και πήρε τη σκούπα. Έδιωχνε το χώμα από το πλακόστρωτο, όταν αισθάνθηκε πως ο χώρος της είχε μικρύνει τόσο που της προκάλεσε μία στιγμιαία δύσπνοια, σήκωσε το χέρι να πάρει από τα μάτια τα μαλλιά της, και καθώς τα τακτοποιούσε πίσω από το αυτί, το είδε να υψώνεται μεγαλόπρεπο μπροστά της, μικρό σε όγκο αλλά επιβλητικό σε παρουσία, ένα περίπτερο στη μέση του πεζοδρομίου, εκεί στη διασταύρωση των δύο οδών, μα πως ξεφύτρωσε έτσι ξαφνικά από το πουθενά, κι έτσι όπως ένοιωσε ξαφνικά σαν να της παραβίαζαν ένα χώρο ολόδικο της, ξαναμπήκε φουριόζα και συνοφριωμένη μέσα, περισσότερο να ανασυνθέσει δυνάμεις από το ξαφνικό και να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις της ώστε να δει πως θα έπρεπε να ενεργήσει..

Αφού πήρε τις απαιτούμενες ανάσες, σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου, κι άρχισε να σχηματίζει νούμερα, ότι της ερχόταν κατά νου, πήρε στο δήμο, πήρε στην αστυνομία, μα πείτε μου πως βρέθηκε αυτός εδώ και με πιο δικαίωμα ρωτούσε μα η απάντηση ίδια και αποστομωτική.
Στα σημεία της πόλης όπου γίνονταν τα έργα για το μετρό, όπου υπήρχαν περίπτερα, είχαν το δικαίωμα της νέας θέσης, όπου και όπως όριζαν συμβάσεις και χαρτιά, άρα έστω για μικρό χρονικό διάστημα, θα ήταν αναγκασμένη να το καταπιεί, μα ουδέν μονιμότερον του προσωρινού σφύριζε ανάμεσα στα δόντια της, και τι θα κάνω μυξόκλαιγε, αφού αυτό το βρωμοπερίπτερο, της έκοβε τον ήλιο, τη θέα, της ρουφούσε τους πελάτες και πάνω απ όλα την έκανε να ασφυκτιά καθώς της ρουφούσε ακόμη ναι, ακόμη και αυτό το ίδιο το οξυγόνο.

Έβλεπε έναν τύπο περίεργο να τακτοποιεί τα εμπορεύματα έξω, να καθαρίζει και να συμμαζεύει, και κάποια πρωινά μια κοπέλλα,σαν υπάλληλος φαινόταν, ούτε που τον κοιτούσε τις πιο πολλές φορές, τέτοια φούρκα, μέχρι που εκείνη την μέρα, καλοκαιράκι πιά και το είχε ανάγκη, όρκο έπαιρνε πως το είχε πολύ ανάγκη εκείνο το μπουκάλι νερό που αγόρασε, εκείνη την ημέρα που τους είχαν κόψει το νερό για ένα εικοσιτετράωρο, αιτία μια ζημιά σε σωλήνες της ύδρευσης, τόσο ζέστη που έτρεχε ο ιδρώτας κι αυτή ήθελε τόσο πολύ, μα τόσο πολύ ένα δροσερό καφέ να φτιάξει.

Τον βρήκε μέσα στο περίπτερο, απόρησε πως ο όγκος του άντρα που είχε δει πολλές φορές χωρούσε πίσω από το μικρό παραθυράκι που άφηνε ελεύθερη μόνο την προτομή, ένα συμπαθές πρόσωπο με μαλλιά μακριά πιασμένα στον αυχένα λόγω ζέστης, καλημέρα γειτόνισσα της είπε και του το αντιγύρισε σφυρίζοντας ανάμεσα από τα δόντια της, για του λόγου το αληθές άφησε να ακουστεί μόνο ένα εεε…αααα…κι έναν ήχο σα του φιδιού και ξαναχώθηκε μέσα στο μαγαζί της, τάχα μου πως είχε πελάτη.

Δυό τρεις μέρες μετά, εκείνος χάζευε τα γυαλιά στη βιτρίνα της, έκανε πως δε τον είδε, μα άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα και μπήκε μέσα, δεν έφτανε το πεζοδρόμιο του γάιδαρου, ήθελε να της μαγαρίσει κι άλλον δικό της χώρο, τι χώρος ολόκληρη η περιουσία της ήταν, αλλά επαγγελματικά, τελείως αναγκαστικά έβαζε το χέρι της στην φωτιά, του χάρισε ένα από τα πιο όμορφα της χαμόγελα, κι αυτός της κατέβασε ένα σωρό γυαλιά, της τάδε και της δείνα φίρμας, έδωσε προκαταβολή γερή και ζήτησε να του κρατήσει ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι GUCCI, μέχρι την επόμενη Τρίτη που θα είχε να εισπράξει μια επιταγή.

-Θα σας τα δώσω τώρα..
- Μα σας παρακαλώ δεν είναι καιρός έως την Τρίτη, έχω υπομονή..
-Όχι, παρακαλώ πολύ να τα πάρετε από σήμερα, τι γείτονες είμαστε άλλωστε, και καλοφόρετα του ευχήθηκε καθώς τα έβαζε σε μία εντυπωσιακή μαύρη πλαστική θήκη.
Χαμογέλασε πλατειά, είχε όμορφη οδοντοστοιχία και της έτεινε το χέρι του..Κώστας της συστήθηκε..εσείς;
-Μαρία..
-Μμμ..ασυνήθιστο όνομα της είπε..κλείνοντας της το μάτι..

Την επόμενη Τρίτη, μαζί με τα υπόλοιπα χρήματα, της έβαλε στη μούρη και μία πρόσκληση, ήταν λέει γιά τη συνάντηση, κάτι σα γιορτή, μιάς ομάδας, που παρακολούθησαν τον προηγούμενο χειμώνα όλοι μαζί κάποια σεμινάρια ιστορίας της τέχνης..
Μπα; Και κουλτουριάρης ο περιπτεράς μας; Σκέφτηκε, τι δουλειά είχε αυτός ο άξεστος με τις τέχνες και τα παρόμοια.
-Αν δεν έρθεις, θα αναγκαστώ να πάω μόνος κι αυτό δεν θα μου ήταν καθόλου ευχάριστο της είπε..σε παρακαλώωω..

Του είπε ναι, όχι γιατί την παρακάλεσε, ούτε αισθάνθηκε οίκτο μα περισσότερο γιατί θα έβρισκε την ευκαιρία να του αποδείξει πόσο ανώτερο άτομο ήταν αυτή, και πόσο χοντροκομμένος κι εγωκεντρικός ήταν αυτός που με το έτσι θέλω παραβίαζε τον χώρο της, την οπτική της γωνία, αγόραζε το εμπόρευμα της, και τώρα αποζητούσε και την ίδια..
-Ααα όχι κύριε.. μέχρι εδώ ήταν.. αυτό δε θα περάσει έτσι..

Σάββατο βράδυ ήταν η γιορτή, ετοιμαζόταν από το απόγευμα. Μπάνιο, νύχια, ελαφριά απολέπιση προσώπου με κόκκους άμμου, υδατική κρέμα παντού, μέηκ απ, αι λάινερ, ένα απλό μα αεράτο κόκκινο φόρεμα και να ‘την, να την κουβαλάει ακουμπισμένη στην πλάτη του, στο πίσω μέρος της μηχανής του.

Κυριακή πρωί, ξύπνησε με το πιο όμορφο συναίσθημα που είχε ποτέ. Ο Κώστας, ήταν ολόκληρος μία έκπληξη, από τις λίγες. Οι φίλοι του επίσης. Η βραδιά άψογη. Και το κυριότερο, είχε τελειώσει μ ένα πολύ καλό σεξ στο σπίτι του. Μα υπήρχαν ακόμη τέτοιοι άντρες; Υπερβολικά διακριτικός, τρυφερός, συναισθηματικός, ευγενικός! Ερωτεύτηκε τα πάντα του, από τον τρόπο που κρατούσε το τσιγάρο, μέχρι τον τρόπο που της ψιθύριζε κατά την διάρκεια του σεξ, μα κι εκείνη η γεύση ανάμεσα στα σκέλια του ήταν όλα τα λεφτά. Δυσκολεύτηκε να τον βγάλει από το μυαλό της ακόμη και αργά το βράδυ, όταν πιά πήγε για ύπνο.

Δευτέρα πρωί, έβγαλε τα κλειδιά από την τσάντα, άνοιξε το μαγαζί, κατέβηκε στο υπόγειο και πήρε την σκούπα.
Έκανε την αδιάφορη, περίμενε να της μιλήσει πρώτος αυτός, να τον ζυγίσει ήθελε, μια που ολόκληρη την Κυριακή ούτε τηλεφώνημα ούτε μήνυμα στο κινητό.
Έδιωχνε την σκόνη του Σαββατοκύριακου από το πλακόστρωτο, όταν ένοιωσε πως ο χώρος της σαν να είχε μεγαλώσει, κοίταξε πέρα μακριά κι έβλεπε ξανά όλη την λεωφόρο έως ψηλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, ψάχνει το πεζοδρόμιο, όλο δικό της.
Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι της κι ούτε ένα σύννεφο μες το κατακαλόκαιρο. Γύριζαν οι πολυκατοικίες γύρω της σαν σε λούνα παρκ, της κόπηκε η ανάσα, μελάνιασε, δύσπνοια, νοσοκομείο, χάπια..

Μετά από καιρό, εξιστορούσε τα γεγονότα στην πιο καλή της φίλη.. δίχως ακόμη καλά καλά να το πιστεύει, όπως ήρθε έτσι κι έφυγε..έλεγε και ξανά έλεγε, από το πουθενά.. στο πουθενά!

Ποτέ δε φανταζόταν πως η ελευθερία που της άφησε η φυγή του, θα την ασφυκτιούσε ακόμη για πολύ..

υ.γ. στα περίπτερα που ξεφυτρώνουν από το πουθενά..

57 comments:

  1. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει τελικά!!!Και πάντα "ένοχος" ο έρωτας,γμτ!

    φιλάκι γλυκό :))

    ReplyDelete
  2. Ωραίο ποστ,
    μα και εκείνη η Γεύση ανάμεσα
    στις αλλαγές του Ωραιότερη!

    καλό απόγευμα

    ReplyDelete
  3. α σε παρακαλώ...το θέλω το περίπτερο παλι στη θεση του!!!
    ωραίο,αλλά να του αλλάξεις το τελος!!
    :))

    ReplyDelete
  4. @..ψυχη..σα παραφουσκωμενος κοκκορας μου φαινεται πια αυτος ο Ε.
    μηπως του παδινουμε αξια;μια σκεψη κανω!!

    ReplyDelete
  5. @..ψουξ..αυτες οι Γευσεις ειναι που σε αφηνουν αφωνο..χε χε..
    το καλυτεροτερο..

    ReplyDelete
  6. @..cook..κοιτα..το τελος στις μυθικες ιστοριες πρεπει να ειναι απροβλεπτο και ανατρεπτικο για να προσελκυονται οι αναγνωστες..

    οποτε καλως εφυγε το περιπτερο.. :)))

    βεβαιως ποτε δε ξερεις εαν και ποτε θα ερθει καποιος αλλος να κλεψει μετρα και χωρο απο το πεζοδρομιο σου..

    ReplyDelete
  7. Τελικά τα απροσδόκητα είναι και τα πιο ωραία...Καλό σου βράδυ φεγγαράκι!

    ReplyDelete
  8. Δηλαδή σοβαρά μιλάς;
    Είναι αλήθεια ότι ξεφυτρώνουν περίπτερα για λίγο;

    Τρελαίνομαι γι αυτές τις ιστορίες σου.Σου το ξσναείπα.

    Στην εκκλησία που αναφέρεις βάφτισα την πρώτη μου κόρη.

    ReplyDelete
  9. @..moukelis..τα απροσδοκητα,τα απροβλεπτα και τα ανατρεπτικα..φιλια και καληνυχτες..

    ReplyDelete
  10. @..despinak..ενας λογος που ειχα την εμπνευση ηταν μια συζητηση που καναμε..θυμασαι;

    αα εχω να σου πω ιστορια για αυτη την εκκλησια..να μου το θυμησεις..
    :)))

    καληνυχτα
    φιλια

    ReplyDelete
  11. Σου τό έχω ξαναπεί αλλά θα στο πώ πάλι.
    Ζωγραφίζεις υπέροχα και με τίς λέξεις.
    Απλά υπέροχο κείμενο
    Καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  12. :((( Μα γιατί γιατί; Οτι δεν θέλουμε να γίνεται και ότι θέλουμε πολύ να μην κρατάει, έτσι για να μας θυμίζει πόσο λίγα εξαρτώνται από μας!

    ReplyDelete
  13. Πολυ ομορφη ιστορια. Ειναι πολυ εντυπωσιακος ο σνομπισμος καποιον ανθρωπων και πως η ιδια η ζωη τους τον αναιρει με πολυ γλυκο τροπο!

    Η γειτονια που μεγαλωσα ειναι εκει που ξεφυτρωσε το περιπτερο :)

    Καλημερα και καλη εβδομαδα φεγγαρενια μου !

    ReplyDelete
  14. Μου έφτιαξες την εβδομάδα με αυτό το διαμαντάκι!

    ReplyDelete
  15. @..alexib..ηταν αυθορμητο..ευχαριστω..
    τα χρονιαααααα μου πολλλααααααα κι απο εδω..υγεια κ ευτυχια..
    σμουατςςςςςςς

    ReplyDelete
  16. @..freedula..ισως γιατι οι εναλλαγες της ζωης μας αρεσουν πιο πολυ;
    ;))
    φιλια

    ReplyDelete
  17. @..dee dee..χμ χμ χμ..σ αυτη τη γειτονια μεγαλωσες;σε ποια δηλ;;
    φιλια..καλημερες

    ReplyDelete
  18. @..αθεοφοβε..ευχομαι να παραμεινει ετσι η εβδομαδα σου ως το τελος..κι ακομη καλυτερη..σε φιλω

    ReplyDelete
  19. Eγώ ήξερα μόνο εκείνο το περίπτερο στην οδό πανεπιστημίου, όταν χάθηκε ξαφνικά μέσα σε μια τρύπα από τα έργα του μετρό !!

    ReplyDelete
  20. @..caesar..κι ομως κι εγω το θυμομουν οσο εγραφα αυτο το ποστ..περιπτωση κι εκεινη!!
    φιλια
    καφεδακι

    ReplyDelete
  21. Χαριλαου, κοντα στο γηπεδο. Τωρα ειμαι παραεξω κι αν θυμαμαι καλα ειμαστε κομματακι μακρυα :)

    Καλο απογευματακι!

    ReplyDelete
  22. @..dee dee..δεν ειναι εκει..εχω γραψει λαθος τη μια οδο,και το αφησα επιτηδες ετσι..
    γιατι που ξερεις;ισως υπαρχει στ αληθεια αυτη η συμβολη των δυο οδων και το καινουργιο περιπτερο..

    για σκεψου να με κυνηγησει ο περιπτερας;κι αντε να του εξηγησω την τρελλα μου εγω..χε χε

    ReplyDelete
  23. Μπα σε καλό σου, χαμογέλασα με το βρωμοπερίπτερο ;-)

    ReplyDelete
  24. @..nosyparker..χαιρομαι που πετυχα τον σκοπο μου..φιλια..

    ReplyDelete
  25. Πολύ βρωμοπερίπτερο αυτό το βρωμοπερίπτερο! Αλλάζει άρδην τον τρόπο που βλέπεις τον διπλανό σου! Όμως, φεγγαρένια μου, η αξία που δίνουμε στον Ε. (άραγε γιατί με κεφαλαίο ε;) εξαρτάται από τη διάθεσή μας: αν μας λείπει, τον υπερτιμούμε. Αν εξ αιτίας του μόλις πληγωθήκαμε, τον υποτιμούμε. Αυτός ο δόλιος δεν φταίει, τη δουλειά του κάνει.
    Απολαυστικό κείμενο!
    Φιλιά

    ReplyDelete
  26. ΄Ανεμοι που εισβάλλουν σαν ανοίγουμε κάποιες απ' τις χαραμάδες μας. Ξεσκονίζουν τους μεντεσέδες, δίνουν νέα πνοή. Φεύγουν μα πάντα κάτι αφήνουν. Την αίσθηση της συνείπαρξης των αισθήσεων...
    Φιλιά...

    ReplyDelete
  27. @..τασο μου..ετσι ακριβως μ αυτον τον υπουλο κυριο Ε.
    βουντου θα κανω..χε χε..
    φιλια

    ReplyDelete
  28. @..νεραιδα της βροχης..προσφορο εδαφος για τις επομενες εκπληξεις,να τι αφηνουν..
    φιλια πολλα

    ReplyDelete
  29. Καλησπέρα
    καταπληκτικό ποστ. Πάντως όλα της έκατσαν της οπτικού!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  30. Έμεινε όμως ο ... έρωτας .
    Ας μην το παραβλέπουμε κι ας μη το απαξιούμε αυτό ...
    --------------------
    Από όλη την ζωή μου , κράτησα μόνο τα όμορφα των ερώτων μου ... Είναι δύσκολο να το καταφέρεις αυτό , αλλά το αποτέλεσμα , αξίζει ...
    Το αποτέλεσμα , είναι μια αγκαλιά όμορφα άνθη και τίποτε άλλο ασχημο ... Τίποτα άσχημο ... για σκέψου το ...
    Δεν προσποιείσαι ... δεν "σκεπάζεις" τα ασχημα ... αλλά κρατάς επιλεκτικά την ομορφιά ...
    Και "ομορφιά" , είναι ο Έρωτας .
    Ας πάει και το ... παλιάμπελο λοιπόν ... Ας πάει και το περίπτερο στην .. ευχή του Θεού ... Εμας ... μας έμεινε ... ο έρωτας ....
    Αφιερωμένο λοιπόν , στους έρωτες , που ξεπηδάν από το πουθενά .
    ------------------
    Υπέροχο ....
    Εντυπωσιάστηκα .

    ReplyDelete
  31. Υπεροχο!
    Μπραβο κοριτσι μου!

    ReplyDelete
  32. Τωρα βεβαια Λ.Στρατου και Χαριλαου?

    ΜΜΜΜ χΜΜΜΜ!


    αμ και το Συκιες και εκκλησια αΓ.θΕΟΔΩΡΩΝ?

    χΙΧΙ!

    ReplyDelete
  33. @..stiliano..ειδες καμμια φορα; ολα για την τυχη μας δουλευουν..χε χε

    εχουμε ιδιο ονομα;

    καλως ηρθες
    φιλια

    ReplyDelete
  34. @..silia..πολυ δυσκολο να κρατησεις τα καλα,ειδικα στην αρχη εαν εισαι κακιωμενος και πικραμενος..σιγα σιγα ομως καταλαγιαζει αυτο..και θυμασαι οτι πηρες..
    τρυφερο και πραγματικο
    φιλια πολλα

    ReplyDelete
  35. @..faraona..χαιρομαι εαν το απολαυσες..
    φιλια πολλα

    ReplyDelete
  36. @..faraona..η μια οδος ισχυει,η αλλη οχι..καπως αλλοιως ονομαζεται..

    το περιπτερο υπαρχει

    το καταστημα οπτικων υπαρχει

    η ιστορια ειναι τελειως φανταστικη και ουδεμια σχεση εχει με προσωπα πραγματικα

    οι Α.Θεοδωροι ειναι στις συκιες και φαινονται ''μπαμ'' απο την λεωφ στρατου καθως δεσποζουν στο λοφο..κι ας ειναι τοσο μακρια..

    φιλι ζεστο

    ReplyDelete
  37. "Ποτέ δε φανταζόταν πως η ελευθερία που της άφησε η φυγή του, θα την ασφυκτιούσε ακόμη για πολύ..."

    Καλησπέρα!

    ReplyDelete
  38. @..αμαλθεια μου..ετσι ειναι..κανει αμαν καποιος να χωρεσει στα χωρικα υδατα σου και μολις συμβει το θαυμα,εχεις μεινει καγκελο..και μονη..
    αλλα βεβαια παντου υπαρχουν πορτοκαλιες ..ετσι;;

    καλο βραδυ
    φιλι

    ReplyDelete
  39. Ελα ρε σύ...ξενέρωσα, ήταν τόσο όμορφη ιστορία...

    ReplyDelete
  40. @..patsiouri..ετσι ειναι θα μυθιστορηματα..απροβλεπτα..
    φιλια

    ReplyDelete
  41. Πως γίνεταί πάντα ο έρωτας να αλλάζει τα πάντα και να εξαφανίζεται??
    Φιλιά γλυκά νυχτερινά

    ReplyDelete
  42. @..mariel..
    καπνος.. ;))
    φιλι

    ReplyDelete
  43. Βρε λες, να υποχώρησε το οδόστρωμα λόγω εργασιών, όπως εδώ στην Πανεπιστημίου τις προάλλες και να το κατάπιε το περίπτερο το μαύρο σκοτάδι;....
    ;-)))

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  44. λες να προτιμούσε να μην τόχε ζήσει καθόλου?...

    μπα...

    τυχερή ήταν,
    και έξυπνη αν το κατάλαβε.

    καλημέρα πολύχρωμη
    χχχχχχχ

    ReplyDelete
  45. Καταλαβα οτι η μια οδος δεν υπαρχει επειδη ειναι ολοκληρη περιοχη κι οχι δρομος Χαριλαου :)
    Απλα πιστεψα οτι θα εννοουσες καπου εκει κοντα, αν και η εκκλησια ειναι πολυ πιο πανω.

    Καλημερα φεγγαρενια μου!

    ReplyDelete
  46. Ίσως το καλύτερο κείμενο που έχεις γράψει. Δεν ξέρω αν έχασε ή κερδισε περισσότερο.
    Κέρδισε το χώρο της πάλι έξω, κέρδισε μια ανεπανάληπτη βραδια, που σαν την πρώτη ίσως να μην ξαναείχε. Έχασε όμως την έκπληξη, το απρόοπτο, τον έρωτα που της χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα της. Και εκείνη τη στιγμή έχασε τον κόσμο. Πιστεύω ότι οι άδειοι "χώροι" είναι για να γεμίζουν. Όσο κι αν ενοχλεί το πρώτο τους άγγιγμα. Φιλιά, καλημέρα φεγγαρένια μου

    ReplyDelete
  47. Πανέμορφο κειμενο..
    Να σαι καλα ..

    Καλή σου μέρα όμορφη :)

    ReplyDelete
  48. @..φυρδην-μιγδην..μπαα εφυγε σου λεω..εν μια νυκτι..χε χε..
    φιλι

    ReplyDelete
  49. @..maya..αποκλειεται..ποιος στραβος δε ζηταει το φως του;;
    φιλια..ζωγραφενια..

    ReplyDelete
  50. @..dee dee..δικιο εχεις..στην αρχη εγινε απο λαθος,μετα το αφησα ετσι..μην υπαρξουν παρεξηγησεις..για φαντασου..χε χε

    ReplyDelete
  51. @..βασιλη..τα ειπες τοσο περιεκτικα σε λιγες μονο σειρες..εχεις το χαρισμα..
    φιλι

    ReplyDelete
  52. @..roadartist..χαιρομαι που σου αρεσε..
    φιλια

    ReplyDelete
  53. Να 'μαι κι εγώ ! Φοβερό κείμενο ! Η ζωή σιγουρα παίζει πολλά παιχνίδια !
    Καλό μεσημέρι !

    ReplyDelete
  54. @..γεια σου ιφιγενεια..καλο απογευμα..
    φιλακι

    ReplyDelete
  55. Πολύ καλό!!
    Έχω την εντύπωση ότι έναν τέτοιο περιπτερά είδα κάπου...
    Θα πάω να τσεκάρω τι γυαλιά ηλίου φορά και θα ενημερώσω!

    ReplyDelete
  56. @..knstantine..να δεις και να με ενημερωσεις σε παρακαλω..ετσι;
    καλη σου μερα

    ReplyDelete
  57. Το νέο μοντέλο.

    Η νύχτα είναι η ομορφότερη γυναίκα απ’ όλες. Η νύχτα που γεννάει τα όνειρα, τις εξάψεις, τις εντάσεις και τις ιδέες. Είναι η μούσα μου και πάντα πάει με τα νερά μου. Το κύμα του Θερμαϊκού αντανακλά τα βραδινά φώτα. Η κάθε σκέψη ακολουθείται από την επόμενη, σαν τα αυτοκίνητα της παραλιακής που περνούν στη σειρά. Ο παφλασμός και το ψυχρό αεράκι με επαναφέρει στην γραμμή εκκίνησης. Ξαναψιθυρίζω τους στίχους του τραγουδιού που ακούω απέναντι.

    «Άχαρη μέρα μη σταματάς,
    Να μας δαγκώνεις, Να μας πονάς,
    Γέλα για μας, κλάψε για μας,
    σβήσε, σβήσε, σβήσε για μας.
    Κακοντυμένη μέρα, κάνε μας συντροφιά,
    οδήγησε μας τώρα, ίσια στο πουθενά…»

    Καιρό είχα να το ακούσω. Κάθε φορά στην κατάλληλη στιγμή. Όταν μου χρειάζεται. Κάθε τραγούδι όταν μένει μέσα στην υγρασία της ψυχής, δένεται περισσότερο μαζί της, σαν κρασί που ωριμάζει σε βαθύ υπόγειο. Για άλλη μια φορά μου ‘φτιαξε τη… νύχτα.

    Οι τελευταίες νότες του, γλίστρησαν έξω, την στιγμή που έμπαινα στο μαγαζί. Δεν διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά τα γήινα χρώματα δένουν πολύ καλά με τις «αιματοβαμμένες» ροκ αφίσες στους δρύινους τοίχους. Η πολυχρωμία των μπουκαλιών στην κάβα, φωτίζει το χώρο που πνίγεται στο βαρύ καπνό και το ημίφως. Ένα γνωστό άρωμα πούρου τρυπάει αδιάκριτα τα ρουθούνια μου. Κάπου κοντά βρίσκονται τα ρεμάλια. Κάθονται και οι τρείς στην άκρη της μπάρας. Πιστοί στη συμφωνία ότι σήμερα θα βγούμε και θα το ξημερώσουμε, όπως τις παλιές καλές μέρες. Ήδη έχουν αρχίσει το «ζέσταμα». Ένα ανέγγιχτο σφηνάκι με μισή φέτα πορτοκάλι επάνω, επιτάσσει να αφήσω κατά μέρους τις πολλές χαιρετούρες και να συνταχθώ με το υπόλοιπους. Αυτό το «άθλημα» ήταν πάντα ομαδικό για μας.

    Από τα πρώτα λεπτά η μουσική ποτίζει τους πόρους μου. Νοιώθω οικεία εδώ μέσα. Ιδίως μαζί με αυτούς τους τύπους. Πλέον δεν βλεπόμαστε συχνά. Υποχρεώσεις, δουλειές, οικογένειες, μας έχουν απομακρύνει. Αλλά σε κάθε ζόρικη στιγμή, τους βρίσκω δίπλα μου. Οι φωνές, οι γκριμάτσες και οι χαρακτήρες τους, είναι μέσα στην καρδιά μου.

    Το ένστικτό, μου λέει πως δεν είμαστε μόνοι. Το ένιωσα από τη στιγμή που ήρθα. Δυο μάτια δεν αφήσανε καμιά από της κινήσεις μου ανέλεγκτη. Μελαχρινή με κατακόκκινα χίλια μέσα σε ένα λιτό μαύρο φόρεμα. Τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερη και με παρέα αντίστοιχης ηλικίας. Δυο αγόρια και άλλη μια κοπέλα. Της μιλούν, χωρίς να γνωρίζουν ότι το μυαλό της είναι αλλού. Ρουφάω μια μεγάλη γουλιά αυτοπεποίθησης. «Πάω στην Βίσση» λέω στους άλλους, που χαμογελούν με το χιλιοειπωμένο αστείο και συνεχίζουν την κουβέντα.
    Μόνο ο Πέτρος υποψιάστηκε κάτι, και με κοιτά με μισό μάτι, καθώς απομακρύνομαι. Άλλωστε ο πρότερος βίος μου δεν είναι και τόσο έντιμος. Περνάω από μπροστά της, ρίχνοντας μόνο μια ματιά, ξερή σαν στρατιωτικό παράγγελμα. Δεν περίμενα πολύ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η γλώσσα της αναζητούσε τη δικιά μου. Η φωτιά κάτω είχε ανάψει για τα καλά. Αλλά το σύνηθες πρόβλημα των ροκάδικων το έχουμε και εδώ. Με όλες αυτές τις μπίρες η τουαλέτα είναι κέντρο διερχομένων. Άντε να κάνεις τη δουλειά σου εδώ μέσα. Εκείνη πιο λογική με έκοψε. «Εγώ βγαίνω να βρω ταξί. Χαιρέτισε τους φίλους σου και βγες να πάμε σπίτι μου. Εγώ θα στείλω ένα μήνυμα στην κολλητή μου ότι δεν ένιωθα καλά και έφυγα». Ανταλλάξαμε νούμερα κινητών και φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Άντε τώρα να εξηγήσεις. Τι να πεις, κυρίως σε αυτόν τον καχύποπτο Πίτερ Πανκ, που το μάτι του σου κάνει ακτινοσκόπηση.

    Φτάνω μπροστά τους και προσπαθώ να βρω τρόπο να το σερβίρω. Αρχίζω να λέω μερικές κουβέντες που μοιάζουν με τρύπιες βάρκες που βυθίζονται σε πέλαγος υποκρισίας. Περιέργως ο Νίκος και ο Γιώργος δείχνουν να πείθονται, ότι έχω κάποιο πρόβλημα στο στομάχι και πρέπει να φύγω. Με κοιτούν μάλιστα με συμπάθεια και συμπόνια! Η προσπάθεια θα στεφόταν με επιτυχία αν ο Rocky, σαν δύστροπος κριτικός τέχνης, δεν χλεύαζε την ερμηνεία μου. «Στο μέτωπό σου έβγαλε την επιγραφή SALES, και δεν είμαστε σε εποχή εκπτώσεων. Τι φτηνές δικαιολογίες είναι αυτές ρε. Πες μας στα ίσια ότι ζαχάρωσες με την πιτσιρίκα απέναντι και θες να πάς για φιστίκωμα». Στα μάτια των άλλων λες και ήμουν διάφανος. Προσπάθησαν άμεσα να δουν και να κρίνουν το αντικείμενο του πόθου. «Δεν είναι εδώ» πρόσθεσε χτυπώντας τα περίεργα κεφάλια, «την έστειλε ήδη να στηθεί και να περιμένει με τα πόδια ανοιχτά». Χαμογέλασαν και στράφηκαν σε μένα. «Τι να κάνω ρε guys, χάνονται τέτοιες ευκαιρίες». Έγνεψαν καταφατικά οι δυο, αλλά ο αντιρρησίας της παρέας είπε τον τελευταίο λόγο. «Ο.Κ. πάνε. Όμως σε μια ώρα το πολύ να είσαι πίσω. Δεν δέχομαι άλλες δικαιολογίες. Όταν μας λες θα βγούμε παρέα να το εννοείς. Αν μας φτύσεις και δεν επιστρέψεις θα γίνει χαμός».

    Βγαίνοντας από το bar, νιώθω τη δόνηση του κινητού. Πολύ βιαστική η μικρή σκέφτομαι και της απαντώ. Πενήντα μέτρα πιο κάτω με περιμένει ένα αμάξι και μια γυναίκα, αναμμένα αμφότερα! Με βάζει μέσα χουφτώνοντας με. Άλλαξαν οι εποχές και οι ρόλοι. Το μάτι του ταρίφα, με τη βοήθεια του κεντρικού καθρέφτη, κολλημένο πάνω μας. Τις αναστολές μου δεν μοιράζεται καθόλου η άνετη Νάντια. Με το ένα πόδι ανάμεσα στα δικά μου, τα χέρια της λίγο πιο πάνω και τα χείλια της παντού, δεν δίνει δεκάρα για την προκλητική εικόνα που παρουσιάζουμε στον θεατή. Στη διάρκεια της δεκάλεπτης διαδρομής έγιναν όλα τα προκαταρκτικά. Τι τραβάνε και αυτοί οι ταξιτζήδες.

    Εισερχόμαστε στην οικοδομή και στο κυρίως «πιάτο». Στο ασανσέρ μέχρι τον τρίτο, προλαβαίνει να μου λύσει τη ζώνη, ενώ τρίβεται πάνω μου για να με έχει έτοιμο. Ένα τράνταγμα, δυο βιαστικές πόρτες και είμαστε μέσα. Μικρό το διαμέρισμα, αλλά το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει ξενάγηση. Είμαι με κατεβασμένο παντελόνι στο διάδρομο και αυτή μπροστά μου πεσμένη στα γόνατα. Καλά είναι τα πνευστά όργανα αλλά πάντα προτιμούσα τα κρουστά! Παίρνω πρωτοβουλία και αλλάζω τη σύνθεση. «Εντάξει κούκλα φτάνει, με σήκωσες για τα καλά». Την σηκώνω με τη σειρά μου, για να την πετάξω στον καναπέ του σαλονιού. Έτσι όπως είναι ζαλισμένη ανάσκελα πέφτω πάνω της σαν τίγρη ορμάει σε σαστισμένο ελαφάκι. Το φρέσκο κρέας με έχει αγριέψει για τα καλά. Μέσα στα βογγητά ακούω και ένα δυνατότερο μαζί με ένα χτύπο. Χτύπησε το κεφάλι της στο μπράτσο του ξύλινου καναπέ, αλλά δε βλέπω απώλειες και συνεχίζω απτόητος. Στη σειρά παλινδρομικές κινήσεις, που θα ζήλευαν και τα νερά της Χαλκίδας. Υγρό το τελείωμα και εδώ. Λευκή πινελιά σε λευκό καμβά. «Να δοκιμάσω κάποια στιγμή και με μαύρη», σκέφτομαι και χαμογελάω ηλίθια.

    Κοιτώ το ρολόι μου, καθώς βγαίνω από την εξώπορτα. Μήπως θα έπρεπε να μην φύγω έτσι απότομα. Μήπως θα έπρεπε να βρω καμιά δικαιολογία. Μήπως ήθελε να μείνω. Μπα δε βαριέσαι, έχει περάσει η ώρα και θα εκραγούν οι άλλοι. Άλλωστε καλό το σεξ αλλά αυτό το άρωμα της δεν το άντεχα περισσότερο. Πρέπει να ήταν Dior. Το έχω ξαναμυρίσει. Αυτός που έβγαλε τέτοιο βαρύ άρωμα πρέπει να μισούσε της γυναίκες. Οι τρείς φίλοι έχουν ήδη σταφιδιάσει. Όμως αφού επέστρεψα είμαι αναγκασμένος να πω όλες τις λεπτομέρειες αλλά και να ακούσω όλες τις γκρίνιες του Πέτρου, που αυτή τη στιγμή βγαίνουν με λιγότερο νεύρο, πιο χαριτωμένες, από ένα χαζοχαρούμενο πρόσωπο.

    Ξημέρωσε και έχω το νου μου για πιθανό τηλεφώνημα ή μήνυμα. Ευτυχώς ούτε φωνή, ούτε γραφή. Το ίδιο και τις επόμενες μέρες. Ξαλάφρωσα. Μου αρέσει αυτή η νέα γενιά. Αυτό το νέο μοντέλο γυναίκας, που έχει πάρει την ανδρική νοοτροπία. Άνετες, χωρίς συμπλέγματα και μακροπρόθεσμους σκοτεινούς σκοπούς. Χαίρονται τη σεξουαλικότητα τους, χωρίς απαραίτητα να την συγχέουν με τον έρωτα. «Στην υγειά τους» είπα και τσούγκρισα το μπουκάλι μπίρας με των υπολοίπων, την ίδια στιγμή που μια νέα πιτσιρίκα με κοιτούσε.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...