Tuesday, June 17, 2008

Όχι

Μου πέρασε από το μυαλό να σου κάνω μεγάλο κακό. Τι θα σου προκαλούσε την μεγαλύτερη ψυχική λύπη; Την μεγαλύτερη δυστυχία; Ποιό ήταν το πιό ευαίσθητο σημείο σου;
Άρχισα να καταστρώνω σχέδια. Με πολύ θυμό και ναι το παραδεχόμουν, απεριόριστη εκδίκηση. Από το ίδιο απόγευμα, από εκείνη την στιγμή, που μου είπες Όχι.

Καθόμασταν σ αυτό τον μπλε-λευκό καναπέ, κι είχες τα χέρια μου μέσα στα δικά σου. Πίσω μας η θάλασσα κι ο ουρανός κουβέντιαζαν με μαύρα σύνεφα, που με τρόμαζαν. Ζύγιζα την στιγμή που θα έπιανε η βροχή, έκοβα με το μάτι μου το εσωτερικό του μπαρ, κι αν θα χωρούσε με μιάς ένα ατίθασο κύμα ζευγαριών που θα έτρεχαν να προφυλαχτούν.

Ένα Όχι στα δεκάδες Ναι. Οριστικό κι απόλυτο. Σιδερένιο. Ήθελα να το πιάσω με τα δάχτυλα μου και να το μπήξω λεπίδα μέσα σου. Κι επειδή ήξερα πως η δύναμη κι ο εγωισμός σου δεν θα σου επέτρεπαν να πληγωθείς, άδικος ο κόπος έλεγα, κι έψαχνα να κατασπαράξω ότι υπήρχε δίπλα σου. Θα σου άφηνα ανεξίτηλα σημάδια. Θα έβλεπα τις συσπάσεις οδύνης στο πρόσωπό σου και μετά θα σε συμπονούσα με ένα κάλπικο λυγμό. Όπως ακριβώς μου έμαθες.

Ήθελα να στείλω τον παραλογισμό μου, να συναντηθεί με τον ατομικισμό και την συμφεροντολογία σου. Την επιβολή και υποβολή του δικού σου συμφέροντος ως δικού μου.
Τους όρκους και τα ταξίματα στο όνομα ενός ταξιδιού, όπου εσύ διάλεγες, μέσο και προορισμό. Εσύ γιά μένα, με συνειδητούς κτητικούς μηχανισμούς.

Τελευταία αναλαμπή, σαν από κάφτρα τσιγάρου, κι αντί να ορμήσω επάνω σου, όρμησα στην πόρτα.
Έφυγα κι επανέκτησα ένα χαμένο ''εγώ''. Κέρδισα την ζωή μου. Γιά όσο. Απέκτεισαν υπόσταση οι στιγμές μου. Γεύση τα βήματά μου. Ήχο οι σιωπές μου.

υ.γ.
η φωτογραφία από την παραλία της Θεσσαλονίκης, ένα απόγευμα που παρά τα μαύρα σύνεφα (στην αντίθετη πλευρά του ουρανού, πάνω από το κέντρο της πόλης), τελικά δεν έβρεξε..

26 comments:

  1. "... να σου στείλω τον παραλογισμό μου..." μου άρεσε η έκφραση αυτή. Φιλιά φεγγαρένια μου, καλημέρα

    ReplyDelete
  2. "Απέκτησαν υπόσταση οι στιγμές μου. Γεύση τα βήματά μου. Ήχο οι σιωπές μου."

    Με εκφράζεις απόλυτα!

    Καλημέρα φεγγαραγκαλίτσα μου!

    ReplyDelete
  3. Τελικά,τα "σύννεφα" τα φέρουμε μέσα μας.Ένα φύσημα ούριας σκέψης χρειάζεται για να διαλυθούν και να μην πιάσει η μπόρα!

    Φιλί γλυκό και χαμογελαστή καλησπέρα,φεγγαρένια μου! :)

    ReplyDelete
  4. @..βασιλη..

    μονο παραλογισμος μπορεις να πεις πως ειναι μια πραξη εκδικησης..

    φιλι καλο μου

    ReplyDelete
  5. @..καναρινενια μου..

    ευχομαι παντα να ειναι τετοιες οι στιγμες σου,τα βηματα σου,οι σιωπες σου..ολα μυρωδατα..

    φιλι

    ReplyDelete
  6. @..ψυχη μου..

    και τα πιο μαυρα συνεφα μεσα μας ειναι οταν δεχομαστε να κουβαλησουμε και την μιζερια του οποιουδηποτε..ναι..

    φιλι διπλο

    ReplyDelete
  7. Σε καταλαβαίνω, σε νιώθω... (...τουλάχιστον έτσι νομίζω... διότι συχνά νομίζουμε πως μπορούμε να κάταλάβουμε τον άλλο, μα στην πραγματικότητα ίσως να μην μπορούμε...)

    Μια παρατήρηση, μόνο, αν μου επιτρέπεις: Εύκολα βλέπουμε τον Εγωισμό ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ μέσα στην άρνηση και μέσα στην προσπάθειά του "να μην πληγωθεί", αλλά όχι τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ εγωισμό στην δική μας διάθεση να εκδικηθούμε για το όχι που ακούσαμε...
    (Το γράφω, με συνειδητό κίνδυνο να ακουστεί ως "συμβουλή", από αγάπη ή έστω από συμπαράσταση, επειδή κι εμένα δεν μου το θύμισαν σε κάποια δύσκολη στιγμή....)
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  8. @..seagull..
    κατι λαθος σου εδωσα να καταλαβεις

    μιλαμε για ενα οχι,μετα απο χιλιαδες ναι,μιλαμε για ''ναι''που εβγαιναν απλα και μονο να υπαρχει η επιθυμητη πορεια,οχι και των δυο..αλλα μονο του ενος..

    ειναι μεγαλος εγωισμος να κοβεις και να ραβεις το συναισθημα του αλλου στα δικα σου μετρα,να τον ξεχειλωνεις οσο αντεχει..
    τοτε λες ''ναι''κι ας ειναι ψευτικα..

    οταν ομως ερθει η στιγμη ου αναγκαζεσαι να μιλησεις ειλικρινα,τοτε λες το μεγαλο ''οχι''

    τον ενα εγωισμο τον δικαιολογω..τον αλλον οχι..
    και σαφως προκειται για δυο αλληλοσυγκρουομενους εγωισμους..

    :)))

    φιλι

    ReplyDelete
  9. Τώρα το κατάλαβα. Και σε δικαιολογώ και συμφωνώ με τα γραφόμενά σου.
    Χ

    ReplyDelete
  10. Παντα ειχα την απορια... τοσο πολυ μαγευομαστε και δεν βλεπουμε τα ψευτικα "ναι" ; Μηπως η ευθυνη δεν ειναι τελικα του ενος, αλλα ολος αυτος ο θυμος, καπου μεσα μας ξερουμε, οτι εμας κυνηγαει, τον δειλο εαυτο μας, σε μας θελει να ξεσπασει, γι' αυτο και ηρεμει οταν αποκτουν υποσταση οι στιγμες ΜΑΣ, γευση τα βηματα ΜΑΣ, ηχο οι σιωπες ΜΑΣ. Ποση δυναμη εχει ο απεναντι να μας στερησει τετοιες αναγκαιες απολαυσεις;;

    Ξωφαλτσα το αγγιζω το θεμα , εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λεω :)

    Καλο απογευματακι!

    ReplyDelete
  11. σηκώθηκε και έφυγε.
    Μακριά απ' ότι μας πληγώνει μας στερεί, μας ζητά μόνο υποχωρίσεις, και μες περιορίζει, χωρίς "απάντηση"
    Καλησπέρα

    ReplyDelete
  12. μαχαιρια οι κουβεντες σου αποψε!

    ReplyDelete
  13. "Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
    που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
    να πούνε.Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
    έτοιμο μέσα του το Ναι,και λέγοντας το πέρα

    πηγαίνει στην τιμή και στην πεπείθησί του.
    Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.Αν ρωτιούνταν πάλι,
    οχι θα ξανέλεγε.Κι όμως τον καταβάλλει
    εκείνο τ΄οχι-το σωστό-εις όλην την ζωή του."

    Και μέσα απ΄αυτό το οχι
    σαν λυτρωτικά προβάλλει και αρθρώνεται
    ξεπετιούνται και χρωματίζονται οι στιγμές μας.

    Φιλί-φιλί

    ReplyDelete
  14. Τι να τα κάνεις τα χιλιάδες "ναι" όταν αντί του μοναδικού "ναι" που ήθελες ν' ακούσεις εισπράττεις ένα μεγαλειώδες "όχι"; Τι να τα κάνεις...

    ΥΓ. Ποτέ δεν βρέχει όταν πρέπει.

    ReplyDelete
  15. @..dee dee..

    οπως το λες..

    ReplyDelete
  16. @..alexisb..

    ετσι ακριβως

    φιλι

    ReplyDelete
  17. @..mama..

    οτι εχεις βγαζεις..

    φιλι

    ReplyDelete
  18. @..ανιμα..

    κυριως να χρωματιζονται οι στιγμες λεω..

    φιλι

    ReplyDelete
  19. @..3 parties..

    μα κι εμεις κατω απο τζουφια συννεφα περιμενουμε την βροχη;

    xxxxx

    ReplyDelete
  20. Διαβάζοντας το , σκέφτηκα να σου γράψω (κάπου προς τη μέση του κειμένου , ήμουν):
    "Φύγε .... Αν άρχισες να σκέφτεσαι έτσι , ΦΥΓΕ ... όσο πιο γρήγορα μπορείς" .
    Ύστερα , έφτασα στην τελευταία παράγραφοό σου , και .... ησύχασα ... Τώρα , δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο ... Θα βρεις τον δρόμο του γυρισμού ... από ένστικτο ...

    ReplyDelete
  21. @..silia..

    αυτο το ενστικτο αναρωτιεμαι,γιατι ποτε δεν λειτουργει νωριτερα;

    ReplyDelete
  22. Εμένα μου έρχεται να σε κάνω μια αγκαλίτσα,,,ελπίζω όλα να περάσουνε..

    ReplyDelete
  23. @..sofia..

    ευχαριστω για την συμπαρασταση κι ανταποδιδω..

    φιλι

    ReplyDelete
  24. Όρμηξε έξω και δεν είδε ότι καθώς έκλεινε η πόρτα πίσω της πρόλαβαν και χώθηκαν όλα τα σύννεφα που ήταν από πάνω τόση ώρα κι άρχισαν να περιδινίζονται, να πυκνώνουν, να ρίχνουν κεραυνούς, να κατεβάζουν τόνους νερό ακριβώς εκεί όπου είχε μείνει αποσβολωμένος αυτός και αδυνατούσε να αποδεχτεί τι είχε μόλις συμβεί.
    Ξεκίνησε μια τροπική καταιγίδα μέσα του, ένας κυκλώνας και τον διέλυσε. Μόνο ο εγωισμός του είχε μείνει ανέπαφος. Αν και αυτός ταλαντώνονταν σαν ετοιμόρροπο κτίριο...

    ReplyDelete
  25. @..konstantine μου..

    δεν θα το πιστεψεις..μα ετσι ακριβως εγινε..

    την καλησπερα μου

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...