Έχωσε τα μακριά, όμορφα δάχτυλα της στα μάτια της, προσπαθώντας με τις άκριες των νυχιών, περασμένες με δυό βερνίκια σε λευκό, να ξεκολλήσει από την ίριδα αυτό που την ενοχλούσε μέρες τώρα, ένα φίλτρο κόκκινο, σαν μεμβράνη, σαν διάφανο ύφασμα, ούτε που γνώριζε τι στο καλό ήταν, μόνο αυτό, της άλλαζε τα χρώματα, την ένταση, τον τρόπο, ακόμη κι αυτή την άμεση επαφή με το φως του ήλιου, και θα ΄ταν πανσέληνος του Ιούνη το βράδυ, η πιό εντυπωσιακή του καλοκαιριού.
Wednesday, June 18, 2008
ξένο σώμα
Έχωσε τα μακριά, όμορφα δάχτυλα της στα μάτια της, προσπαθώντας με τις άκριες των νυχιών, περασμένες με δυό βερνίκια σε λευκό, να ξεκολλήσει από την ίριδα αυτό που την ενοχλούσε μέρες τώρα, ένα φίλτρο κόκκινο, σαν μεμβράνη, σαν διάφανο ύφασμα, ούτε που γνώριζε τι στο καλό ήταν, μόνο αυτό, της άλλαζε τα χρώματα, την ένταση, τον τρόπο, ακόμη κι αυτή την άμεση επαφή με το φως του ήλιου, και θα ΄ταν πανσέληνος του Ιούνη το βράδυ, η πιό εντυπωσιακή του καλοκαιριού.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Η Κάρι μας
Η απειρία της την έκανε να αφήνει ελεύθερη την φαντασία της, που οργίαζε πάντα, ζωγραφίζοντας κάθε ευκαιρία σαν το χρυσό αγκίστρι που θ...
Είναι αυτό που λέμε, έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της?
ReplyDeleteΌχι ε? Καλά. Πάντως ,,να ,,καμιά φορά,αφήνουμε αυτό το πέπλο πλεγμένο από ανασφάλειες φοβίες τύψεις σκέψεις,να μπαίνει ανάμεσα στην ξεκάθαρη ομορφιά των πραγμάτων και στην αντιληψή μας για αυτά. Και ενώ ξέρουμε απο τι είναι φτιαγμένο αυτό το πέπλο, είναι τόσο δύσκολο να το τραβήξουμε και να χαρούμε τις στιγμές με πηγαία και αυθόρμητη χαρά.
Καλημέρα
@..σοφια..
ReplyDeleteμμ καμμια φορα το υφαινουμε και μονοι μας..ως προστατευτικο..
οπως πολυ σωστα το ειπες..
απο ανασφαλειες,φοβιες κι ολα αυτα τα ασχημα που κουβαλαμε εμεις οι ανθρωποι..
φιλι
Σαν τα μάτια της ψυχής δεν καθαρίσω πρώτα
ReplyDeleteτότε ολα, ολα θαμπά και γκρίζα θα φαντάζουν.
Δεν είναι κρίμα τα χρώματα του κόσμου τούτου να μην μπορώ να δώ;
Και τις στιγμές μου να θαμπώνω;
Φιλί και καλησπέρα
ΥΓ:Είναι κι αυτή η άτιμη η πανσέληνος απόψε...
@..anima..
ReplyDeleteαπολαμβανω και θαυμαζω τα σχολια σας..
ειναι οτι καλυτερο μου συμβαινει σαν blogger..
φιλι
Τα σχόλια μου...
ReplyDeleteτίποτε άλλο μάτια μου,
τίποτε άλλο
παρά οι αλήθειες μου...
Τί να απαντήσω;
Μόνο ευχαριστώ,
με μια αγκαλιά.
Και ενα φιλί ακόμη
Εγώ,φεγγαρένια μου,θα δω το πέπλο αυτό, ως το πάθος που μας τυλίγει και μας αλλάζει όλο μας το είναι!...Όταν είσαι ερωτευμένη,μόνο το κόκκινο του πάθους βλέπεις γύρω σου και μέσα σου και παντού!!! ;)
ReplyDeleteφιλάκι γλυκό
Τώωωωρα τι να πω? "Με έστειλες" που λένε..
ReplyDelete@..anima..
ReplyDeleteτα σχολια σας,δειχνουν την φαντασια,την καλιεργεια,τον κοσμο σας..
επιτρεψτε μου να το απολαμβανω αυτο..
φιλι διπλο
@..ψυχη μου..
ReplyDeleteετσι ακριβως οπως πολυ ομορφα το λες ειναι..
φιλι γλυκο
@..καναρινενια μου..
ReplyDeleteεγω να σε ''στειλω;''
γιατι μου λες;
εγω τι να πω τοτε;
φιλι κ αγκαλια
Στο έχω ξαναπεί, πρωταγωνιστές και εδώ τα χρώματα. Γράφεις ζωγραφίζοντας, χρησιμοποιώντας τα χρώματα ως κώδικά.
ReplyDeleteΕδώ, οι κώδικες πολλοί, συγκράτησα όμως την κρίσιμη επιθυμία για καθαρότητα στο χρώμα της πανσέληνου.
Βλέπω τα φεγγάρια λοιπόν να σε εμπνέουν. Καμιά ζωγραφιά τους; Περιμένω να δώ χρώματά τους σε ζωγραφιά, όπως θα τα έβλεπες.
Ονειρεμένες πραγματικότητες? Ή όνειρα απραγματοποίητα σε μια σφαίρα μακρινή που ίσως όμως μπορούμε να διακρίνουμε και να αγγίξουμε...
ReplyDeleteΚαλημέρα φιλιά.
μαγικα φιλτρα : ))
ReplyDeleteΠροσκλησούλα...
ReplyDeleteΓια δες...
Φιλιά
Πολλά.
Καλησπέρα φεγγαρόλουστη
ReplyDeleteΚι ύστερα λές δέν γράφεις στίχο!
Ποιός στίχος άραγε μπορεί
πιό όμορφα όλα αυτά να περιγράψει!!!
στα "πεπλα" της ζωης μας μηπως ειναι ολη η ζωη μας τελικα;
ReplyDeleteφιλια...
Σα να 'χε φυσήξει αεράκι και σήκωσε την κουρτίνα και την έκανε να ανεμίσει και φύσηξε λίγο πιο δυνατά και τη σήκωσε ακόμη πιο ψηλά κι αυτή κάλυψε τον ήλιο, μα ο ήλιος σφαίρα είναι λεία και κανονικά θα έπρεπε να είχε ξαναγλιστρήσει προς τα κάτω η κουρτίνα, μα ήταν ο ήλιος αυτός που την κρατούσε! Την είχε αρπάξει με τα χέρια του και σα μικρό παιδί έπαιζε με τη νέα οπτική που είχε αποκτήσει! Μπορούσε να βλέπει τον κόσμο λίγο πιο διαφορετικά κι όχι με το άμεσο φως που έδινε αυτός! Είχε ανάγκη μια αλλαγή ο ήλιος και τώρα που βρήκε την ευκαιρία, έπαιζε, έπαιζε σαν παιδί, πραγματικά και κάποιες φορές τον άκουγα που γελούσε από ευτυχία...
ReplyDeleteΜα σαν παιδί, θα βαρεθεί το νέο του παιχνίδι και θα αφήσει την κουρτίνα να πέσει και θα φύγει κι η μεμβράνη από τα μάτια της.
Γιατί ήταν και η μεμβράνη στα μάτια της και η κουρτίνα στον ήλιο που αλλοίωναν τον κόσμο...
@..αστρια..
ReplyDeleteπραγματι τα φεγγαρια μ επνεουν,ιδιαιτερα οταν ειναι τεραστια,πορτοκαλοκοκκινα και καλοκαιρινα..
να τα ζωγραφισω λες;
θα προσπαθησω μα δεν υποσχομαι..
φιλι
@..love me..
ReplyDeleteισως κι ολα μαζι,σε μια σφαιρα ονειρου και φαντασιας, σ αυτο τον ολοδικο μου κοσμο..
φιλι
@..una mama..
ReplyDeleteματζικα ντε σπελ μου θυμησες :)))
φιλι γλυκο
@..ανιμα..
ReplyDeleteοχι μονο ειδα..μα προλαβα κι επαιξα κι ολας..οχι που θα την εχανα την τραμπαλα..χε χε..
φιλι διπλο
@..kosta..
ReplyDeleteμπααα..δε συγκρινεσαι εσυ..
ξερω τι λεω..
την καλησπερα μου
@..βασιλικη..
ReplyDeleteναι εκει ειναι..αναμεσα στα βλεφαρα και το φως,και σε ολα αυτα που παρεμβαλονται..εκει ειναι ολη η ζωη μας..
καλο π/σ/κ να εχεις
@..konstantine μου..
ReplyDeleteτι να απαντησω στο ποιημα που μου εγραψες..
φιλι με ηλιου φως χαιδεμενο..
Μα το διάφανο αυτό ύφασμα είναι που αξίζει καλή μου!
ReplyDeleteΓιατί τότε βλέπεις το φεγγάρι της Σαπφούς και όχι της NASA!
Φιλίx