Wednesday, June 18, 2008

ξένο σώμα

Έχωσε τα μακριά, όμορφα δάχτυλα της στα μάτια της, προσπαθώντας με τις άκριες των νυχιών, περασμένες με δυό βερνίκια σε λευκό, να ξεκολλήσει από την ίριδα αυτό που την ενοχλούσε μέρες τώρα, ένα φίλτρο κόκκινο, σαν μεμβράνη, σαν διάφανο ύφασμα, ούτε που γνώριζε τι στο καλό ήταν, μόνο αυτό, της άλλαζε τα χρώματα, την ένταση, τον τρόπο, ακόμη κι αυτή την άμεση επαφή με το φως του ήλιου, και θα ΄ταν πανσέληνος του Ιούνη το βράδυ, η πιό εντυπωσιακή του καλοκαιριού.

25 comments:

  1. Είναι αυτό που λέμε, έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της?
    Όχι ε? Καλά. Πάντως ,,να ,,καμιά φορά,αφήνουμε αυτό το πέπλο πλεγμένο από ανασφάλειες φοβίες τύψεις σκέψεις,να μπαίνει ανάμεσα στην ξεκάθαρη ομορφιά των πραγμάτων και στην αντιληψή μας για αυτά. Και ενώ ξέρουμε απο τι είναι φτιαγμένο αυτό το πέπλο, είναι τόσο δύσκολο να το τραβήξουμε και να χαρούμε τις στιγμές με πηγαία και αυθόρμητη χαρά.
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  2. @..σοφια..

    μμ καμμια φορα το υφαινουμε και μονοι μας..ως προστατευτικο..

    οπως πολυ σωστα το ειπες..
    απο ανασφαλειες,φοβιες κι ολα αυτα τα ασχημα που κουβαλαμε εμεις οι ανθρωποι..

    φιλι

    ReplyDelete
  3. Σαν τα μάτια της ψυχής δεν καθαρίσω πρώτα

    τότε ολα, ολα θαμπά και γκρίζα θα φαντάζουν.

    Δεν είναι κρίμα τα χρώματα του κόσμου τούτου να μην μπορώ να δώ;
    Και τις στιγμές μου να θαμπώνω;


    Φιλί και καλησπέρα

    ΥΓ:Είναι κι αυτή η άτιμη η πανσέληνος απόψε...

    ReplyDelete
  4. @..anima..

    απολαμβανω και θαυμαζω τα σχολια σας..
    ειναι οτι καλυτερο μου συμβαινει σαν blogger..

    φιλι

    ReplyDelete
  5. Τα σχόλια μου...

    τίποτε άλλο μάτια μου,

    τίποτε άλλο

    παρά οι αλήθειες μου...

    Τί να απαντήσω;
    Μόνο ευχαριστώ,
    με μια αγκαλιά.

    Και ενα φιλί ακόμη

    ReplyDelete
  6. Εγώ,φεγγαρένια μου,θα δω το πέπλο αυτό, ως το πάθος που μας τυλίγει και μας αλλάζει όλο μας το είναι!...Όταν είσαι ερωτευμένη,μόνο το κόκκινο του πάθους βλέπεις γύρω σου και μέσα σου και παντού!!! ;)

    φιλάκι γλυκό

    ReplyDelete
  7. Τώωωωρα τι να πω? "Με έστειλες" που λένε..

    ReplyDelete
  8. @..anima..

    τα σχολια σας,δειχνουν την φαντασια,την καλιεργεια,τον κοσμο σας..

    επιτρεψτε μου να το απολαμβανω αυτο..

    φιλι διπλο

    ReplyDelete
  9. @..ψυχη μου..

    ετσι ακριβως οπως πολυ ομορφα το λες ειναι..

    φιλι γλυκο

    ReplyDelete
  10. @..καναρινενια μου..

    εγω να σε ''στειλω;''
    γιατι μου λες;
    εγω τι να πω τοτε;

    φιλι κ αγκαλια

    ReplyDelete
  11. Στο έχω ξαναπεί, πρωταγωνιστές και εδώ τα χρώματα. Γράφεις ζωγραφίζοντας, χρησιμοποιώντας τα χρώματα ως κώδικά.
    Εδώ, οι κώδικες πολλοί, συγκράτησα όμως την κρίσιμη επιθυμία για καθαρότητα στο χρώμα της πανσέληνου.
    Βλέπω τα φεγγάρια λοιπόν να σε εμπνέουν. Καμιά ζωγραφιά τους; Περιμένω να δώ χρώματά τους σε ζωγραφιά, όπως θα τα έβλεπες.

    ReplyDelete
  12. Ονειρεμένες πραγματικότητες? Ή όνειρα απραγματοποίητα σε μια σφαίρα μακρινή που ίσως όμως μπορούμε να διακρίνουμε και να αγγίξουμε...
    Καλημέρα φιλιά.

    ReplyDelete
  13. μαγικα φιλτρα : ))

    ReplyDelete
  14. Προσκλησούλα...

    Για δες...

    Φιλιά
    Πολλά.

    ReplyDelete
  15. Καλησπέρα φεγγαρόλουστη
    Κι ύστερα λές δέν γράφεις στίχο!
    Ποιός στίχος άραγε μπορεί
    πιό όμορφα όλα αυτά να περιγράψει!!!

    ReplyDelete
  16. στα "πεπλα" της ζωης μας μηπως ειναι ολη η ζωη μας τελικα;

    φιλια...

    ReplyDelete
  17. Σα να 'χε φυσήξει αεράκι και σήκωσε την κουρτίνα και την έκανε να ανεμίσει και φύσηξε λίγο πιο δυνατά και τη σήκωσε ακόμη πιο ψηλά κι αυτή κάλυψε τον ήλιο, μα ο ήλιος σφαίρα είναι λεία και κανονικά θα έπρεπε να είχε ξαναγλιστρήσει προς τα κάτω η κουρτίνα, μα ήταν ο ήλιος αυτός που την κρατούσε! Την είχε αρπάξει με τα χέρια του και σα μικρό παιδί έπαιζε με τη νέα οπτική που είχε αποκτήσει! Μπορούσε να βλέπει τον κόσμο λίγο πιο διαφορετικά κι όχι με το άμεσο φως που έδινε αυτός! Είχε ανάγκη μια αλλαγή ο ήλιος και τώρα που βρήκε την ευκαιρία, έπαιζε, έπαιζε σαν παιδί, πραγματικά και κάποιες φορές τον άκουγα που γελούσε από ευτυχία...
    Μα σαν παιδί, θα βαρεθεί το νέο του παιχνίδι και θα αφήσει την κουρτίνα να πέσει και θα φύγει κι η μεμβράνη από τα μάτια της.
    Γιατί ήταν και η μεμβράνη στα μάτια της και η κουρτίνα στον ήλιο που αλλοίωναν τον κόσμο...

    ReplyDelete
  18. @..αστρια..

    πραγματι τα φεγγαρια μ επνεουν,ιδιαιτερα οταν ειναι τεραστια,πορτοκαλοκοκκινα και καλοκαιρινα..

    να τα ζωγραφισω λες;
    θα προσπαθησω μα δεν υποσχομαι..

    φιλι

    ReplyDelete
  19. @..love me..

    ισως κι ολα μαζι,σε μια σφαιρα ονειρου και φαντασιας, σ αυτο τον ολοδικο μου κοσμο..

    φιλι

    ReplyDelete
  20. @..una mama..

    ματζικα ντε σπελ μου θυμησες :)))

    φιλι γλυκο

    ReplyDelete
  21. @..ανιμα..

    οχι μονο ειδα..μα προλαβα κι επαιξα κι ολας..οχι που θα την εχανα την τραμπαλα..χε χε..

    φιλι διπλο

    ReplyDelete
  22. @..kosta..

    μπααα..δε συγκρινεσαι εσυ..
    ξερω τι λεω..

    την καλησπερα μου

    ReplyDelete
  23. @..βασιλικη..

    ναι εκει ειναι..αναμεσα στα βλεφαρα και το φως,και σε ολα αυτα που παρεμβαλονται..εκει ειναι ολη η ζωη μας..

    καλο π/σ/κ να εχεις

    ReplyDelete
  24. @..konstantine μου..

    τι να απαντησω στο ποιημα που μου εγραψες..

    φιλι με ηλιου φως χαιδεμενο..

    ReplyDelete
  25. Μα το διάφανο αυτό ύφασμα είναι που αξίζει καλή μου!
    Γιατί τότε βλέπεις το φεγγάρι της Σαπφούς και όχι της NASA!
    Φιλίx

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...