Monday, January 12, 2009

''θα πάω, μα όχι γιά πολύ''!

Είπε ''θα πάω, μα όχι γιά πολύ''!
Κι έγιναν οι μέρες εβδομάδες. Είπε, ''ακόμη λίγο''! Κι έγιναν οι εβδομάδες μήνες. Οι μήνες χρόνια.

Κανόνιζαν τις συναντήσεις τους ανεξαρτήτων διαθέσεων και εποχής. Δεν ήταν τόσο από αγάπη, ή ενδιαφέρον, ή έρωτα όοοχι! Θα μπορούσαν να κάθονται γιά ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και να κοιτούν την θάλασσα. Θα μπορούσαν να μη ρωτούν ποτέ ο ένας τον άλλον γιά πράγματα, ή ακόμη οι ερωτήσεις να γίνονταν από προσποιητή απορία. Θα μπορούσαν επίσης να μαλιοτραβιούνται γιά ώρες, γιά μήνες, πολλές φορές υπήρξαν χρόνια ολόκληρα που χάριζαν ο ένας στον άλλον κοσμητικά επίθετα διόλου κολακευτικά.
Κανείς όμως δεν ήθελε να σταματήσει, ή μάλλον πίστευαν κι οι δυό πως ξαφνικά η συμπεριφορά τους ενός προς τον άλλον με ένα μαγικό τρόπο θα αλλάξει, κι έτσι μετέθεταν αυτή την στιγμή πάντα γιά την επόμενη μέρα.

Ακόμη και τη μέρα που αυτός οδηγούσε αμέριμνος, κι αυτή του έστριψε απότομα το τιμόνι, με κίνδυνο να φύγει το αυτοκίνητο από την δεξιά λωρίδα, να περάσει στην αριστερή, κι από εκεί να πέσει σ ένα χωράφι σπαρμένο με μπουμπούκια βαμβακιού.
Αυτή γελούσε σαρκαστικά, ήταν τόσο χαριτωμένος, και τόσο τρωτός και ευάλωτος, όταν τρόμαζε! ''Είσαι τρελλή''; ''Θα μπορούσαμε να σκοτωθούμε'' της είπε, μα ούτε και τότε είπαν Αντίο.

Το άφησαν να φθαρεί μέσα τους τόσο, που δεν είχε την δύναμη να ειπωθεί.
Θαρρείς και οι πάσες που αντάλλασαν με τόση κακία ο ένας με τον άλλον, έτσι ώστε να μη μένει πιά χρόνος γιά να σκεφτούν σοβαρά οτιδήποτε άλλο, πιό σημαντικό, δυνάμωναν την ίδια τους την υπόσταση, την παρουσία τους στην ζωή. Η μεταξύ τους φθορά, συγκρινόμενη με την υπόλοιπη συμβατική ζωή, την έκανε να φαντάζει ιδανική.

Το πιό περίεργο ήταν, πως ότι κι αν είχε προηγηθεί, ότι κι αν είχε συμβεί, όταν επέστρεφαν ο καθένας στο σπίτι του, έτριβαν με δύναμη τις σόλες των παπουτσιών τους στο χαλάκι της εισόδου. Με πολύ δύναμη!
Αντί γιά σκόνη, το πως μάζευαν τριαντάφυλλα και τα έκρυβαν βαθιά, όπου ο καθένας έβρισκε καλύτερα, ούτε που το καταλάβαιναν. Είχαν πιά και οι δυό κατάλευκα μαλλιά κι ακόμη έκρυβαν, στις τσέπες, μέσα από τις κάλτσες, στο πορτοφόλι, σε πάκους χαρτομάντηλα, παντού.

Ώσπου πιά δεν είχε άλλο!!!

20 comments:

  1. Μια αγάπη βαθιά που δεν έχει σύνορα ούτε όρια,
    δεν δέχεται φραγμούς,
    υπάρχει εκεί, με όλα τα καλά και τα άσχημα.
    Αρκεί να είναι οι δυο τους κι ας μην κάνουν τίποτε παρά να κοιτάζουν το γαλάζιο της θάλασσας..

    Ζηλεύω αυτή την σχέση!!

    ReplyDelete
  2. θα παω, μα οχι για πολυ....
    ξερεις ποσες φορες την εχω ακουσει αυτη την εκφραση..
    το 'οχι για πολυ' ηταν καααμποσες ωρες αργοτερα...
    τελος παντων.
    περασμενα αλλα οχι ξεχασμενα...
    φιλια καρυστινα

    ReplyDelete
  3. Aυτο το λιγο λιγο ειναι που γινεται πολλες φορες παντοτινο. Ισχυει για πολλα πραγματα, ακομα και για τις σχεσεις. Τωρα αν αυτο ειναι καλο ή κακο, θα το κρινει η ιστορια...

    ReplyDelete
  4. Δεν ξέρω τι είναι πιο δυνατό καμιά φορά. Η αγάπη? Η συνήθεια? Η ανοχή? Αγαπιέται και η φθορά πολλές φορές, και αυτό μου προκαλεί αίσθημα φόβου... Όχι τόσο δυνατού, αλλά... Τρομάζουν οι σκέψεις. Να πιστέψουν σε τόσο μεγάλα ιδανικά? Θα πάνε, μάλλον για πολύ. Ή στο όνειρο ενός ιδανικού? Θα πάω, μα όχι για πολύ!

    ReplyDelete
  5. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού :)

    ReplyDelete
  6. με πρόλαβαν τα παπούτσια της Dorothy :)
    και είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα. του διαρκούς ανταγωνισμού. σαν να ανταγωνίζονται τον εαυτό τους φωναχτά. με θεατή τον δίπλα.

    ReplyDelete
  7. "Και η Μάχη; Και αυτή ίσως να'ναι το μεγαλύτερο σφιχταγκάλισμα"

    Κακό πράγμα η φθορά, αλλά η απώλεια χειρότερο... μεταξύ φθοράς και απώλειας είναι εύκολο να επιλέξεις τη φθορά... με την κρυφή ελπίδα πάντα ότι ... ακόμη και αυτή κάτι έχει να σου προσφέρει...

    ReplyDelete
  8. Πάντα κάτι μένει σε μια πολύχρονη σχέση που έχει περάσει από σαράντα κύματα. Κάτι που τη δένει πέρα από νόμους.. Μερικές φορές είναι πολύ δυνατό. Φιλιά καλημέρα

    ReplyDelete
  9. 8α παω ... και ας μου βγει σε κακο ... μου θυμηζει εμενα...
    τωρα αν ειναι καλο ή κακο εχει να κανει με τον τροπο που το βλεπουμε.. επιλογη μας ειναι παντως..
    καλημερα

    ReplyDelete
  10. Πέρα για περα αληθινο ...Τοχω βιωσει ...ευτυχως δεν αφησα παρα μόνο λίγες ασπρες τρίχες να φανούν.
    χαχαχα!!!
    φιλια πολλα

    ReplyDelete
  11. Γράφεις πολυ ωραια το ξέρεις?

    ReplyDelete
  12. Αλήθεια γιατί πάντα πρέπει να ξεχειλίσουμε ένα ποτήρι μέχρι να στάζει δάκρυ;;;
    Αλλά απ την άλλη άνθρωπος με μέτρο;;;
    Ποτέ...
    Καλημέρα είπα;;

    ReplyDelete
  13. Θέλει κότσια το να φεύγεις, αλλά - καμιά φορά - θέλει κότσια και το να μένεις.
    Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση να νομίζεις ότι είσαι μάγκας που φεύγεις (ή μένεις) ενώ στην πραγματικότητα να είσαι δειλός (και το αντίθετο).

    ReplyDelete
  14. Και πως τον μετράς τον χρόνο;

    Πότε είναι λίγο ή πολύ

    ...ποτέ δεν έμαθα...

    Σε φιλώ γλυκά

    ReplyDelete
  15. Nαι! Είναι αυτό το "για λίγο" που κρατάει για πάντα. 'Η μήπως φταίει το ότι αυτό το "για πάντα" κρατάει τόσο λίγο; Μήπως τούτος ο "πόλεμος" έχει ως μόνο θύμα τη φθορά; 'Η μήπως ο έρωτας είναι της φθοράς το θύμα;


    Κι αν δεν φαίνομαι πάντα σε διαβάζω και πάντα σε θαυμάζω!Με τσάκισες σήμερα!

    ReplyDelete
  16. "... και έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα.."
    μερικές φορές αυτό το λίγο λίγο δεν καταλαβαίνουμε οτι μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε πολύ. Ισως γιατί τη δεδομένη στιγμή να θέλουμε να φτάσουμε κατευθείαν στο "πολύ"¨και να χάνουμε το ταξίδι για τον προορισμό1

    Φιλάκια πολλά και από τις δυο μας!

    ReplyDelete
  17. @..anastasia..
    @..venceremos..
    @..δημιουργια..
    @..2love me..
    @..dorothy..
    @..basnia..
    @..odipore..
    @..βασιλη..
    @..korinoskylo..
    @..faraona..
    @..δημητρα..
    @..lilith..
    @..anima..
    @..ανασαιμια..
    @..θαλασσινη..

    σας στελνω μια βροχερη και συναχωμενη καλησπερα, ευτυχως οχι εμπυρετη, τουλαχιστον προς το παρον!!

    ευχαριστω τον καθενα σας χωριστα, για αυτη την μικρη καταθεση ψυχης που μου ακουμπατε καθημερινα..


    φιλιααα πολλααα
    :)))))

    ReplyDelete
  18. "Ανάμεσα στο φεγγάρι και στο φως των κεριών
    υπάρχει η αιωνιότητα των στιγμών
    απέναντι  μια θάλασσα γαληνεμένη
    από το χάδι του φεγγαρόφωτου
    και τριγύρω μια μελωδία μαγική
    σβύνει μέσα στην ανάσα των αισθήσεων."

    Ανδρέας

    Τα λόγια σου πολύ όμορφα

    ReplyDelete
  19. @..and33..

    τα δικα σου λογια ακομη ομορφοτερα..χαιρομαι που ταιριαξαν εδω μεσα!!!

    καλησπερα

    με το φεγγαρι αγκαλια

    ReplyDelete
  20. China wholesale, wholesale from China, buy discount wholesale products from Chinese wholesaler.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...