άραγε τι;

Kάποτε, η έμπνευση ήταν ένα καπέλλο από τριαντάφυλλα.
Πατούσα το κουμπάκι που γράφει με κεφαλαία αγγλικά ''POST'', σκορπούσα τα τριαντάφυλλα δεξιά κι αριστερά στα μακριά μου μαλλιά κι αυτό ήταν όλο.
Σήμερα, πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα κι ανακάλυψα υγρές φωλιές γεμάτες ζουζούνια, αράχνες και μαυρομπάμπουρες που μάταια ψάχνουν γιά λίγη δροσιά. Ζέστη Μαγιάτικη και υγρασία μαζί.

Στο πάτωμα σπασμένα γυαλιά και ανάσες αγγέλων. Μαζεύω δυό ζευγάρια φτερά με τα δάχτυλα των ποδιών μου και τα φυλάω σε χάρτινα κουτιά. Μαζί κι ότι έχει περισσέψει από ένα παρελθόν τόσο στεγνό όσο και αποστασιοποιημένο.

Σε ρώτησα, αν σου έδινα το δικαίωμα, τι χάρη θα μου ζητούσες, κι είπες, μιά μεγάααλη σφιχτή αγκαλιά!
Αυτό ήταν μόνο;
Ναι, μιά αγκαλιά μπορεί να είναι το ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ, μα ξέρω πως το μέσα μου είναι άδειο, άρα τίποτα, άρα..

Θέλω να βγάλω εκείνες τις φωτογραφίες που σου 'λεγα, σ εκείνο το μέρος που είναι απλωμένο σε μιά γαλάζια μυστική θάλασσα. Θέλω να λοιώσει στο μάγουλο μου ένας ήλιος σε χρώμα πορτοκαλί, μετά να αγγίξει το δικό σου και μετά να σου δώσω την αγκαλιά που ζήτησες.

Ύστερα, με τις χούφτες μου να φέρω στα χείλια μου από το νερό της θάλασσας, να πιώ και να ξεχάσω..