στο ημερολόγιο μου

Yποσχέσεις, λόγια, υποσχέσεις.. όχι δεν ξεχνώ ό,τι σου έταζα.
Κι αυτά που μου έδωσες πολύ περισσότερα, δεν αντιλέγω. Δέχομαι, παραδέχομαι, το χέρι που μου 'δωσες ήταν ζεστό, τα δάχτυλα σου είχαν κουμπώσει τρυφερά με τα δικά μου, αλήθεια πόσο ανάγκη το είχα!

Μόνο να, έτσι καθώς εσύ με ζέσταινες εγώ λεπτό με λεπτό έστρεφα το βλέμμα αλλού, έφευγα, το ένοιωθες και μου παραπονιόσουν, τα μάτια σου είχαν σκοτεινιάσει σαν σύννεφα πριν τη βροχή.
Προσπάθησα, κι ακόμη το παλεύω πίστεψε με..
Μα οι σχέσεις δεν θέλουν αγώνα, οι σχέσεις είναι αυτό το ''κλικ''που σε φέρνει κοντά στον άλλο αυθόρμητα, δίχως τον παραμικρό κόπο.
Έβλεπα τα μάτια σου κι έσφιγγα το χέρι μου στο δικό σου πιό πολύ. Έκανα την αγκαλιά μου τρυφερότερη, μ ά τ α ι α..
Άλλωστε, δεν είμαστε πιά οι δυό μας. Αυτάρεσκα, αφήσαμε τόσο κόσμο ανάμεσα μας. Σε έδωσα απλόχερα. Δεν ήθελες. Σε πρόδωσα..

Ζήτησα χρόνο, μου τον έδωσες..
Γύρισα πολλές φορές, ξύπνησα στο κρεββάτι σου, γεύτηκα τον έρωτα σου, μ ά τ α ι α..
Νιώθω έναν αργό θάνατο να μας τυλίγει, σαν ένα μεγάλο μπουκέτο τριαντάφυλλα, κομμένο από καιρό, γυρισμένο ανάποδα στον ήλιο. Αν αγγίξω τα πέταλα σου, θα σκορπίσουν στο χώμα, αν με αγγίξεις, θα σπάσω..

Φοβάμαι πως μερικές φορές, δεν είναι που περιμένουμε πολλά από τους άλλους, είναι που εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε τα όσα ονειρευτήκαμε.
Αδειάζουμε στην πορεία, μας κουράζει και μόνο η σκέψη, αδυνατούμε γιά το τέλειο, και δεν συμβιβαζόμαστε με το μέτριο.
Ή και κάτω του μετρίου.
Αν φύγω, με μιάς όλα θα χαθούν, μα προτιμώ να σ έχω.
Κουράστηκα να παλεύω γιά το καλύτερο, το τέλειο. Υπάρχει; Μπορεί ένας άνθρωπος να ανήκει μόνο εκεί; Παλάτια να του χτίσεις, αγγέλους να κατεβάσεις δεν τον κρατάς κοντά σου.

Θα μείνω, θα μείνω σου λέω, κι ας μην είναι όπως ήταν τίποτα πιά.
Κι ας σκορπιέμαι από δω κι από κεί. Κι ας είναι οι ανάσες βαριές. Κι οι κινήσεις κουρασμένες.
Μη μου παραπονιέσαι, σημασία έχει πως είμαι και εδώ.

Αλλιώς, στάχτη.. αλοίμονο..