Sunday, September 20, 2009

mon melleur ami


Χθες βράδυ είδα στο assos odeon μια πολύ γλυκιά και συμπαθητική ταινία, με την Τζένιφερ Άνιστον, αλλά δεν θα είναι το θέμα μου αυτό.

Πριν λίγες μέρες, πέρασα ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσημέρι, παρακολουθώντας ένα πολύ ζεστό και ρεαλιστικό φιλμάκι, μετά από ένα κατατοπιστικό ποστ του caesar.

''Ο κολλητός μου'' στον Ελληνικό τίτλο, με πρωταγωνιστή τον Ντανιέλ Οτέιγ (μ αρέσει πολύ). Το θέμα ήταν ίσως όχι τόσο άμεσα ξαναειπωμένο.
Μιά συνάδερφος του πρωταγωνιστή, βάζει στοίχημα μαζί του, υποστηρίζοντας πως αποκλείεται να έχει φίλους. Τονίζει, φίλους πραγματικούς και όχι συναδέρφους ή γνωστούς.
Έτσι ξεκινά ένας αγώνας ανεύρεσης του αληθινού φίλου, αυτού που θα σταθεί δίπλα ακόμη και στις πιό δύσκολες στιγμές.

Χχμμμ.. η ταινία παρουσιάζει τα πάντα, καλύπτει το θέμα απόλυτα, αναφέροντας σταδιακά ένα σωρό προβληματισμούς κι ερωτηματικά, που αναμφισβήτητα έχουν απασχολήσει τον καθένα μας.

Ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή, καθ όλη τη διάρκεια του φιλμ, αφού ρεαλιστικότατα δεν αντιγράφει τίποτα άλλο από μιά δύσκολη πραγματικότητα, ξεκινώντας από το τι νομίζουμε πως έχουμε, έως τον αναγκαστικό τελικό συμβιβασμό του τι τελικά μας δίνεται.

Να σημειώσω πως μου άρεσε πολύ το σημείο στο τέλος.. όπου ο πραγματικός του φίλος, αυτός που σε όλη αυτή την διαδικασία τον υποστήριξε ψυχολογικά, βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον πρωταγωνιστή που γιορτάζει κάνοντας τραπέζι σε ''φίλους'', μόνος..

Επίσης τα λόγια..

"Πάντα τα ίδια. Γνωρίζουμε κόσμο, δενόμαστε μαζί τους και μετά δεν τους ξαναβλέπουμε. Η φιλία δεν υπάρχει.
-Μα πώς το λέτε αυτό;
Εσείς γίνεστε αμέσως φίλος με όλους!
-Με όλους ίσον με κανέναν.
Πιστέψτε με, είμαστε πάντα μόνοι."

14 comments:

  1. Αυτός ο διάλογος είναι ό,τι περισσότερο μου έμεινε κι εμένα από την ταινία.

    ReplyDelete
  2. εντελώς αληθινος διαλογος....και οσο και να εχουμε φιλους,παντα μονοι μας ειμαστε και παντα εμεις απο μονοι πρεπει να διαχειριστουμε τις κρισεις...μα οι φιλοι ειναι δωρο Θεού για εκεινες τις στιγμες που δεν αντεχεις αλλο τη μοναξια σου...
    ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΩΠΟΡΟ!

    ReplyDelete
  3. με όλους ίσον με κανέναν! Μμμμμ ναι! Τελικά έτσι είναι.
    Αλήθεια ψάχνω για φίλους. Τι λες ? Μπορείς να γίνεις φίλη μου?
    Αλλά αληθινή ε?

    .........

    ReplyDelete
  4. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ (1953)

    Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης,
    ρήμαγμα μέσα σε ξένες αγκαλιές,
    απελπισμένο κρέμασμα από λαγόνια ξένα.
    Πέσιμο εκεί που μοναχά η μοναξιά οδηγεί:
    να υποτάξω ακόμη και το πνεύμα μου,
    να το προσφέρω σαν την έσχατη υποταγή.
    ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

    ReplyDelete
  5. Το θέμα είναι:Μετά τη θλιβερή διαπίστωση,τι;...

    Καλημέρα,φεγγαρένια μου! :)

    ReplyDelete
  6. Δεν ξέρω τελικά αν η ζωή είναι τέχνη ή αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή.
    Έτσι όμως έχουν τα πράγματα, & οι προτεραιότητές μας χρειάζεται να αναθεωρούνται.
    Καλημέρα

    ReplyDelete
  7. μπορεί να είμαστε πάντα μόνοι....και μπορεί αυτό να είναι μια βαθιά γνώση ...

    αλλα την ευτυχια τη βιωνουμε παντα με άλλους ....

    θα έλεγα μαλιστα πως οριζεται απο τα ελαχιστα κλασματα του χρονου που παραμεριζουμε τον εαυτο μας

    (οι αποψεις ειναι παντα προσωπικες...προς αποφυγη παρεξηγησεων :) )

    ReplyDelete
  8. @..melian..

    θα συμφωνησω ως προς τα ελαχιστα κλασματα του χρονου οπου παραμεριζουμε τον εαυτο μας..

    *που πηγε το ιστολογιο σου;)

    ReplyDelete
  9. @..nerenia..

    ωραια ταινια ομως..:)))

    ReplyDelete
  10. @..cook..

    καλο φθινοπωρο.. επισης..

    @..george..

    μα ειμαι ηδη φιλη σου δεν ειμαι;)

    @..and33

    ανδρεα μου με τα ομορφα ποιηματα σου, καλημερα

    @..ψυχη μου..

    τι; το ζουμε καθημερινα.. αυτο το τι..

    @..caesar..

    σεβομαι παντα τις σκεψεις σου, που συνηθως με βαζουν σε αλλες σκεψεις..

    ReplyDelete
  11. Φέρε μου όλα τα στυλό που έχεις να υπογράψω την τελευταία ατάκα και αφού έτσι έχουν τα πράγματα παίζει σοβαρά να δω το φιλμ (και Ντανιέλ Οτέιγ!)

    ReplyDelete
  12. @..πηνελοπη..

    ναιιιι και ντανιελ οτειγ..πολυ καλος..
    εχει προσωπικοτητα..

    καλο απογευμα

    ReplyDelete
  13. Ο Ντανιέλ Οτέιγ είναι πράγματι υπέροχος. Έχει μια καταπληκτική ερμηνεία στο αριστουργηματικό ντουέτο ταινιών Jean de Florette/Manon des sources (δυστυχώς δεν ξέρω τους τίτλους στα Ελληνικά) τού 1986 με τον αλησμόνητο Ύβ Μοντάν και τον πάντα ποιοτικό Ζεράρ Ντεπαρντιέ - τις συνιστώ ανεπιφύλακτα.

    ReplyDelete
  14. @..matternal..

    σ ευχαριστω..
    θα κοιταξω να τις βρω..

    θα πρεπει να εχουν ενδιαφερον..

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...