mon melleur ami

Χθες βράδυ είδα στο assos odeon μια πολύ γλυκιά και συμπαθητική ταινία, με την Τζένιφερ Άνιστον, αλλά δεν θα είναι το θέμα μου αυτό.

Πριν λίγες μέρες, πέρασα ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσημέρι, παρακολουθώντας ένα πολύ ζεστό και ρεαλιστικό φιλμάκι, μετά από ένα κατατοπιστικό ποστ του caesar.

''Ο κολλητός μου'' στον Ελληνικό τίτλο, με πρωταγωνιστή τον Ντανιέλ Οτέιγ (μ αρέσει πολύ). Το θέμα ήταν ίσως όχι τόσο άμεσα ξαναειπωμένο.
Μιά συνάδερφος του πρωταγωνιστή, βάζει στοίχημα μαζί του, υποστηρίζοντας πως αποκλείεται να έχει φίλους. Τονίζει, φίλους πραγματικούς και όχι συναδέρφους ή γνωστούς.
Έτσι ξεκινά ένας αγώνας ανεύρεσης του αληθινού φίλου, αυτού που θα σταθεί δίπλα ακόμη και στις πιό δύσκολες στιγμές.

Χχμμμ.. η ταινία παρουσιάζει τα πάντα, καλύπτει το θέμα απόλυτα, αναφέροντας σταδιακά ένα σωρό προβληματισμούς κι ερωτηματικά, που αναμφισβήτητα έχουν απασχολήσει τον καθένα μας.

Ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή, καθ όλη τη διάρκεια του φιλμ, αφού ρεαλιστικότατα δεν αντιγράφει τίποτα άλλο από μιά δύσκολη πραγματικότητα, ξεκινώντας από το τι νομίζουμε πως έχουμε, έως τον αναγκαστικό τελικό συμβιβασμό του τι τελικά μας δίνεται.

Να σημειώσω πως μου άρεσε πολύ το σημείο στο τέλος.. όπου ο πραγματικός του φίλος, αυτός που σε όλη αυτή την διαδικασία τον υποστήριξε ψυχολογικά, βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον πρωταγωνιστή που γιορτάζει κάνοντας τραπέζι σε ''φίλους'', μόνος..

Επίσης τα λόγια..

"Πάντα τα ίδια. Γνωρίζουμε κόσμο, δενόμαστε μαζί τους και μετά δεν τους ξαναβλέπουμε. Η φιλία δεν υπάρχει.
-Μα πώς το λέτε αυτό;
Εσείς γίνεστε αμέσως φίλος με όλους!
-Με όλους ίσον με κανέναν.
Πιστέψτε με, είμαστε πάντα μόνοι."