''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Wednesday, January 20, 2010
και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω
Οι μέρες που έχουν περάσει είναι πλέον τυπωμένες σε σελίδες, που μυρίζουν ίχνη από ιδρωμένες παλάμες, βρώμικα δάχτυλα και ξεφτισμένα μανόν. Ακουν τρυφερές μουσικές που μέσα τους κρύβονται μικρά καθημερινά νοήματα..
Ένα πεζοδρόμιο, μία φωτογραφία, χρώματα, νότες, εσύ, τηλέφωνο, μήνυμα, λυγμός, κόμπος, λαιμός, αλμύρα, μετάξι, δέρμα, έρχομαι, όχι ..δεν, μη, ναι, εσύ, ένα τραγούδι, η θάλασσα, εσύ..
Tόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου με τα δυό σου χείλια
ν αφήσεις μιάν ανάσα στη ζωή μου
κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει
καπνό και πυρετό στο γυάλινο το κύμα τ άρωμα σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστή
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου
εγώ για να βρεθώ απόψε στου κορμιού σου το βυθό
κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχώνη τ ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
και σαν άστρο καφτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
στην χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου
και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω
εγώ σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί
πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λένε είναι οι κορφές του παραδείσου
μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια
δεν υπάρχει αυτή η στεριά μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
για αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου
και μπροστά απο τους κολασμένους περνάω
εγώ σα μιά σκιά που σεργιανάει στον άδη τη δικιά σου μυρωδιά
και είναι λέω ο παράδεισος γιά μας
αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί..
Ο χώρος ενός νοσοκομείου, δυό λουλούδια, η ανάσα σου.. το βλέμμα μου..
Ένα μήνυμα, ένας κόμπος, εσύ, ερωτηματικά.. σελίδες πνιγμένες στον έρωτα και τα ερωτηματικά..
οι στίχοι και η μουσική του θηβαίου (κλικ επάνω στους στίχους)
η φωτογραφία από το deviantart..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
ypervolika agaphmeno kommati. kai mazi me tis skeseis sou......... apo tis pio "ponetikes" alh8eies......
ReplyDeleteΔεν κατάλαβα, τι έγινε κι είσαι σε νοσοκομείο;
ReplyDelete@..
ReplyDeletetaxideye i kardia..
γραφεις κι εσυ πολυ πιο ομορφα..
@..δειμο..
ReplyDeleteντεν ειμαι σε νοσοκομειο καρντια μου.. οχι τωρα..
ειμαι οκ!
το τραγουδι που διαλεξες να ντυσεις τις σκεψεις σου σε συνδυασμο με τα κομματα που χωριζουν τις λεξεις σου εκαναν ολο αυτο που διαβασα τοσο μελαγχολικο και ομορφο.
ReplyDelete