Wednesday, November 17, 2010

κάτι σαν άδειασμα

Ο μόνος λόγος που αδειάζουμε τις ψυχές μας είναι γιά να υπάρχει χώρος ελεύθερος.. κάθε κενό έχει σαν σκοπό να καλυφθεί..  είμαστε πάντα ''εδώ''..

14 comments:

  1. Βαθυστόχαστη η ματιά σου, από αυτές που συμφωνείς πάντα.

    ReplyDelete
  2. με ομορφες δημιουργιες !

    ( στην πραγματικοτητα νομιζω πως δεν αδειαζουμε τις ψυχές μας. ανανεωνουμε το περιεχόμενο)

    ReplyDelete
  3. Καλώς την.. Ομορφα τα λογια και ευαίσθητη η ματιά σου.
    Νασαι καλα

    ReplyDelete
  4. @ ηλιογραφε

    χχμμμ παντα ειπατε;; να ειστε επιφυλακτικος αγαπητε μου ;))

    ReplyDelete
  5. @ melian

    νοιωθουμε ομως σαν να εχουμε αδειασει;;;

    ReplyDelete
  6. @ σκορπιε

    ευχαριστω πολυ !

    ReplyDelete
  7. εάν δεν αδειάσεις
    δεν γεμίζεις!
    καλησπέρα!

    ReplyDelete
  8. Άδεια η καρέκλα ... περιμένει κάποιον να φιλοξενήσει ... κάποιον που θάρθει από της θάλασσας τα μέρη ... από κει που'ρχονται όλα τα άγνωστα ...

    τα λέμε καρδούλα μου

    ReplyDelete
  9. “There is a crack in everything,
    that's how the light gets in.”
    όπως λεει και ο φιλος μου ο Leonard...

    Eπισης, «εκεινο» το προσωπο που θα ερθει,
    δεν θα ερθει για να σου γεμισει καποιo κενo
    που ενδεχομενως υπαρχει...
    Θα ερθει για να σου δημιουργησει..!

    (...ενα κενο που θα γεμιζει μονο εκεινος...)

    :)

    ReplyDelete
  10. Μερικά κενά δεν καλύπτονται ποτέ δυστυχώς...

    ReplyDelete
  11. ναι...
    κι αν δεν το κανουμε επ'αυτου σιγουρα το ελπιζουμε καπου βαθια μεσα μας...

    σε φιλω πολυ!!!

    ReplyDelete
  12. @ δεσποινα
    σωστα ;)


    @ meggie
    αναμονη λοιπον..

    @ serendipity
    τρομερα αυτα τα κενα.. κι επικινδυνα..

    @ κοβω βολτες
    καποια ναι.. ποτε..

    @ ναιαδα
    ετσι.. την καλησπερα μου

    ReplyDelete
  13. I very love your photos
    original and highly poetic

    ReplyDelete
  14. @ alterdom

    many thanx.. really i m very happy for your visit :)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...