Tuesday, January 11, 2011

___*

10 comments:

  1. Ωραία χρώματα. Έντονα. Μαγνητίζουν το μάτι...

    ReplyDelete
  2. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω βρίσκεσαι? Ή έχεις σταματήσει? Σαν μια παύλα- ανάπαυλα??...
    *προς τα πάνω εύχομαι...και αν όχι, ανέβα σύντομα...μη το σκέφτεσαι που θα βγει...

    ReplyDelete
  3. @ τελευταιε

    απο κοντα ηταν μαγεια!

    ReplyDelete
  4. @ κοβω βολτες

    παυση/σιωπη

    το οτι καποια στιγμη θα ανεβω ειναι σιγουρο, το ποτε δε ξερω ;)

    ReplyDelete
  5. Ανέβηκα εκείνη τη σκάλα...
    ουφ κουράστηκα κι όμως, κοιτώντας τώρα κάτω βλέπω πως άξιζε...

    ReplyDelete
  6. @ sweet truth

    παντα αξιζει..
    ολα εχουν και τα θετικα και τα αρνητικα τους !

    ReplyDelete
  7. το πρώτο σχόλιο μέσα σ'αυτή την ατελείωτη μέρα μου που θα'χει και συνέχεια παρακαλώ,
    για να κοιτάξω από ψηλά τούτη τη σκάλα χωρίς ανάγκη να μετρήσω τα σκαλοπάτια που ήδη έχουν μείνει πίσω.
    Δεν με νοιάζουν τα αρνητικά ή τα θετικά τους, με νοιάζει μόνο πως είναι πίσω μου.

    Καλό σου βράδυ φεγγαρένια μου.
    (το βιβλίο το συνεχίζω κι όσο προχωράει μ'αρέσει ακόμα πιο πολύ)

    ReplyDelete
  8. Σου αρέσει το θέμα αυτό, ναι;
    Εκπληκτική η φωτογραφία,απίστευτα τα χρώματα!
    Μαγικό αποτέλεσμα Στέλλα μου;-)

    ReplyDelete
  9. @ μεγκυ

    μ αρεσει το ολο σκεπτικο σου των τελευταιων ημερων.. σε βλεπω δυνατη και αποφασιστικη ;)))

    ReplyDelete
  10. @ αγραμπελη

    πολυ, μα παααρα πολυ..
    κι αν ζουσα σε αλλη πολη, κι αν δε ντρεπομουν να μπαινω σε πολυκατοικιες και να ψαχνω τα κλιμακοστασια, θα εβγαζα πολλες.. παααρα πολλες Ντινα ;)))

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...