Χρειάζομαι ένα αφτί που να μ ακούει, δίχως να μου κάνει κριτική.
Να μιλήσω, να πω.. ώσπου να αδειάσω.. σ ένα νου που θα με νιώθει και θα με καταλαβαίνει.
Να ακουμπήσω χαλαρά έστω και για λίγο.. σε κάποιον που δε θα ξινίσει ή δεν θα φύγει.
Προς το παρόν αγκαλιάζω το βιβλίο μου και την γλυκιά και ενδιαφέρουσα ιστορία που κρύβει στις σελίδες του..
Πάλι κάποιος έχει κάτι να μου πει.. εξαιρετικά εκτιμητέο που μεγαλώνει όμως την προσωπική μου ανάγκη..
*η φωτογραφία από το deviantart της ZoeWieZo
Δεν χρειάζεται καν να το σκεφτείς. Βάλε καφεδάκι (νομίζω και κάτι κρύο το σηκώνει η λιακάδα) και λέγε τώρα...ΌΛΑ....;))
ReplyDelete*μη μου συννεφιάζεις...Πλησιάζει φεγγάρι, φεγγάρι μου, αυτό βαραίνει...
@ κοβω βολτες
ReplyDeleteνομιζω πως σε εχω τρομαξει ;)))***
λιγο;;;
Όχι μωρέ...Απλά ψάχνω πάντα να βρω αν το χαμόγελο είναι στη θέση του...Χαίρομαι όταν πέφτω έξω στις ανησυχίες μου ;))
ReplyDelete@ κοβω βολτες
ReplyDeleteπως μεταφερεται το γελιο μου λες;
μεσα απο αυτο το γυαλι.. μπρρρρ
και να θελω να κατσουφιασω πια νομιζεις μπορω; να το πω πιο ανοιχτα..
μ αφηνεις; συνεχως υπο επιτηρηση ειμαι ;))))**********
Άμα δε βρεις άλλο αυτί να μιλήσεις, εμείς είμαστε εδώ... Μόνο για να ακούμε...
ReplyDelete@ τελευταιε μου
ReplyDeleteσ ευχαριστω :):):)*
Eεε κι εμείς εδώ τι κάνουμε;;
ReplyDeleteμάλλον γι αυτό εφευρέθηκε το μπλόγκινκ
(το χωρίς κριτική μπορεί να μην το γλυτώνεις πάντα αλλά... έχει και η διαγραφή τη χάρη της ...φαντάζομαι)
Όλη αυτιά.....
@ ξωτικο
ReplyDeleteεχω αναγκη απο φωνη αληθινη.. ματια που να βλεπουν.. στομα που να μιλαει..
ανθρωπο που να ξερει να ξεψαχνιζει και να ακουει..
ανθρωπο που να ανοιξει τα χερια και να μπορει να σε στηριξει..
χαχαχα...Έτσι εκεί, να μη ξεχνιόμαστε!! Αν πάλι θες να σ'αφήσω σε μαυρίλα, μη στη στερώ...;)))
ReplyDelete@ κοβω βολτες
ReplyDeleteαπεναντιας μ αρεσει που υπαρχει καποιος που με προσεχει τοοοσο πολυ ;)))))))
το ξέρω βρε πουλάκι μου ,μέχρι να τον βρείς προσφέρθηκα....
ReplyDelete@ ξωτικο
ReplyDeleteχχχχχ οκ οκ
δεκτη η προσφορα ;)*