φοβάμαι το γαλάζιο

Έφτιαξα ένα μίγμα ροζ από φράουλες,  γάλα και ζάχαρη, το έβαλα στην κατάψυξη και το ονόμασα παγωτό.  Ζωγράφισα και τις μέρες του Ιούνη σ' ένα χαρτί και το στρερέωσα με μαγνητάκια στο πλάι του ψυγείου.  Θα γράφω το καθημερινό μου μενού.  Δεν αλλάζουν πολλά παρά μόνο το μεσημεριανό μου γεύμα,  όταν δεν βουτάω στα μαγικάμπισκότα,  κι αυτό κινείται ανάμεσα σε 5-10 επιλογές.
Καμμιά φορά με συγκαταλέγω στους πολύ εύκολους ανθρώπους.  Άλλες φορές στους πολύ συγκαταβατικούς κι άλλες στους δύσκολους / δύστροπους.
Επιρεάζομαι πολύ εύκολα από πράγματα και καταστάσεις.  Να ας πούμε,  αυτοί οι δύο μήνες του χειμώνα,  ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης σπάνια μου κάθονται καλά.  Το πως και το γιατί ανήκει σε άλλη ανάρτηση.  Λαχτάρα λοιπόν για το πότε θα σκάσουν μύτη οι μέρες της Άνοιξης.  Κι έρχεται αυτή,  και περνάει.  Περνάει..  μόνο αυτό μένει..  Πάντα κάτι θα συμβεί που θα σε κάνει να νιώσεις όχι ότι δεν πέρασες καλά αλλά το ότι δεν το έζησες όπως θα ήθελες.  Λες θα κάνω αυτό και να που σου το αναιρούν άλλες υποχρεώσεις.  Λες θα κάνω το άλλο και να που σου πέφτει κεραμύδα στο κεφάλι.  Μ' αυτά και μ' αυτά εγώ Άνοιξη δεν είδα..  ελπίζω τώρα πια στο Καλοκαίρι!
Το περσινό ήταν χωρίς προγραμματισμό,  για την ακρίβεια έξω από κάθε συνήθη προγραμματισμό και ήταν υπέροχο.  Το φετεινό,  ίσως επειδή το θέλω κομμένο και ραμμένο στα περσινά μέτρα μου το φοβάμαι.  Ίσως να φταίνε και οι μέρες που προηγήθηκαν.
Βαρέθηκα πάντως να κάνω σχέδια..  κι ο μπάρμπας από κει πάνω να γελάει..
Το μόνο που θέλω είναι το καλοκαίρι μου να μοιάζει με μια βόλτα σ' ένα πυκνό καταπράσινο δάσος.

Είδες που φοβάμαι να με πνίξω στο γαλάζιο; ε;