Κι έτσι όπως ο χρόνος κυλάει και σπρώχνει μήνες κι εποχές άρχισαν να δένουν μέσα μου όλα τα αόριστα κομμάτια του παζλ. Κι έτσι ένα κομμάτι μου μου είναι πια αναγνωρίσιμο καθώς ενώνονται στιγμές σα μικρά μονοπατάκια, σε μεγάλους δρόμους κι έπειτα, με δύναμη σε μια κεντρική αρτηρία, σε ένα κόμβο. Άλλες φορές αυτή η δύναμη γρατσουνάει την ψυχή κι άλλες κατακάθεται απαλά και με ζεστασιά στα χέρια μου σα φλυτζάνι γεμάτο με ζεστό καφέ.
Έχει ομορφιά αυτή η ψηλάφηση, κι έχει και αξία.. μια αξία θάρρους και την Μη αποδοχή μιας απειλητικής προσωπικής ήττας!
Μην χάσεις ποτέ τον εαυτό σου.Και αν κάποτε τον έχασες φρόντισε να τον ξαναβρείς.
ReplyDeleteΕίναι η χειρότερη απώλεια αυτή.
Φιλιά.
Καλή εβδομάδα :)
νομιζω πως στη διαρκεια της ζωης μας τον χανουμε πολλες φορες τον εαυτο μας.. εκτος πια κι αν ειμαστε εκτος παιχνιδιου ;)
Deleteλυτρωση να τον ξαναβρισκεις :)
Είχα μέρες να σου κάνω μια μικρή επίσκεψη και ν' απολαύσω το κείμενο που συνοδεύει τις φωτογραφίες σου... χανόμαστε; εμείς και αν χαθούμε ξαναβρισκόμαστε!
ReplyDeleteΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! :)
φιλακια μαγισσουλα μου
Deleteχανομαστε μονο αν θελουμε να χαθουμε χεχε
:)