Monday, September 30, 2013

ψηλάφηση





Κι έτσι όπως ο χρόνος κυλάει και σπρώχνει μήνες κι εποχές άρχισαν να δένουν μέσα μου όλα τα αόριστα κομμάτια του παζλ.  Κι έτσι ένα κομμάτι μου μου είναι πια αναγνωρίσιμο καθώς ενώνονται στιγμές σα μικρά μονοπατάκια,  σε μεγάλους δρόμους κι έπειτα,  με δύναμη σε μια κεντρική αρτηρία,  σε ένα κόμβο.  Άλλες φορές αυτή η δύναμη γρατσουνάει την ψυχή κι άλλες κατακάθεται απαλά και με ζεστασιά στα χέρια μου σα φλυτζάνι γεμάτο με ζεστό καφέ.

Έχει ομορφιά αυτή η ψηλάφηση,  κι έχει και αξία..  μια αξία θάρρους και την Μη αποδοχή μιας απειλητικής προσωπικής ήττας!

4 comments:

  1. Μην χάσεις ποτέ τον εαυτό σου.Και αν κάποτε τον έχασες φρόντισε να τον ξαναβρείς.
    Είναι η χειρότερη απώλεια αυτή.

    Φιλιά.
    Καλή εβδομάδα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. νομιζω πως στη διαρκεια της ζωης μας τον χανουμε πολλες φορες τον εαυτο μας.. εκτος πια κι αν ειμαστε εκτος παιχνιδιου ;)

      λυτρωση να τον ξαναβρισκεις :)

      Delete
  2. Είχα μέρες να σου κάνω μια μικρή επίσκεψη και ν' απολαύσω το κείμενο που συνοδεύει τις φωτογραφίες σου... χανόμαστε; εμείς και αν χαθούμε ξαναβρισκόμαστε!

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. φιλακια μαγισσουλα μου
      χανομαστε μονο αν θελουμε να χαθουμε χεχε

      :)

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...