Κάποιος τις νύχτες τακτοποιεί τις λέξεις μου και φτιάχνει κεντήματα.. τις μέρες φυσάει ψαλίδια.. τόσο όσο να μη θυμάμαι τίποτα !
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Γνωστά συμπτώματα που, τι σύμπτωση... βασανίζουν κι εμένα...
ReplyDeleteΚαλημέρα!
μα τι ωραια που στρωνονται οι λεξεις καποια βραδια, κυριως πριν τον υπνο.. και μετα; με το πρωτο φως του ηλιου χανονται στο πουθενα..
Deleteκαλημερα μυθημναιε.. χρονια πολλα αν γιορταζες εχθες :)
Όχι δεν γιόρταζα, όπου να 'ναι κοντεύει η δική μου γιορτή: 8 Νοεμβρίου! Με τους Μυτιληνιούς Στρατήδες!
DeleteΝα 'σαι καλά! Α, και να το θυμηθείς...
Και ράβε, ξήλωνε που τραγουδά και ο αγαπημένος Ξυλούρης ε? Μια αέναη 'πλέξη'...;)
ReplyDeleteραβε απο βραδυ και ξηλωνε τα πρωινα ναι ναι.. οπως τα λες.. καλημερες κ χρονια πολλα !
Delete