σκέψεις

Όσο παρατηρείς,  συνειδητοποιείς κι όσο συνειδητοποιείς ελέγχεις σωστά;

όνειρο

Πες πως είμαι εδώ,  πες πως από νωρίς το πρωί περπατούσα σε όμορφα δρομάκια με μπόλικο χιόνι,  πως η ανάσα διαγραφόταν από το κρύο στον αέρα,  πως το ένα ζευγάρι γάντια δεν έφτανε να ζεστάνει τα χέρια..
Τα παράθυρα δεν φωτίζονται τις μικρές ώρες γιατί το κρύο θέλει να ξυπνάς αργά..  ξύλα στη φωτιά,  πολλά παπλώματα και αλκοόλ..

Πες πως περιμένω να μου σερβίρουν μια πολύ ζεστή,  αχνιστή σούπα..



Στ' αλήθεια..  χθες βράδυ αυτό που έμοιαζε με βροχή ήταν χιονόνερο ε; ε;

γοητεία

Παρακαλώ πολύ..
Όποιος έχει βρει την χαμένη γοητεία μου να μου την φέρει πίσω..

Ο ευρών αμοιφθήσεται..

να φεύγεις

Να επιλέγεις την κάθε σου κίνηση.  Να γνωρίζεις το γιατί και το πως.  Να είσαι ή να μην είσαι εδώ με κάθε σου συνείδηση.  Να νιώθεις ήρεμα.  Να έχεις τους λόγους σου που νιώθεις ήρεμα.  Να μην τρέχεις.  Να μην θέλεις να ξεφύγεις.  Να ξέρεις από τι θέλεις να ξεφύγεις.  Να λες ''όχι'' και ''ναι''
με κάθε σου κύτταρο.  Να φεύγεις.  Να αποχωρίζεσαι.  Να ξεσκαρτάρεις.  

πως να 'ναι;

Πως είναι άραγε να ζεις μόνος;  Να κάνεις εσύ συντροφιά στον εαυτό σου.  Να του ρωτάς και να σου απαντάει.  Να τον μαλώνεις και να τον συγχωρείς..  να αποφασίζεις εσύ και μόνο εσύ για σένα..  χωρίς δεσμούς..  συναισθηματισμούς και βλακείες..  πως να 'ναι άραγε;

νερό κι αλάτι

στίχοι ''Οδυσσέας Ιωάννου''

Κι αν δώσαμε μωρό μου αιώνιους όρκους
κι αν χρόνια επενδύσαμε στη σχέση
μας φτάνουνε να ζήσουμε απ’ τους τόκους
κανείς μας πια δεν θα ξαναδουλέψει

 Κι αν σου ‘πα πως θα πέθαινα για σένα
κι αν ίσως στη ζωή μου ήσουν κάτι
κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα
ασ’ το αγάπη μου να πάει νερό κι αλάτι

 Κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες
κι είπαμε θα σ’ αγαπώ για πάντα
πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες
πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα

 Και αν αγαπηθήκαμε με πάθος
και στο κορμί μου άναβες φωτιές
κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος
μη μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές

ουτοπία

Απίστευτα πολλές σελίδες και ζωές που ακυρώνονται ακριβώς την ίδια στιγμή που γίνονται ανιχνεύσιμες..  /στιγμές που δεν θα κουβεντιαστούν ποτέ..  /μέρες που δεν θα ξημερώσουν και νύχτες που δεν θα σκοτεινιάσουν..  /μακρινές,  /πολύ μακρινές παιδικές φωνές..  /και μια απόπειρα να αγγίξεις ένα κομμάτι ευτυχίας που ο κωδικός του βγαίνει πάντα λάθος..  /ένα ρηχό βήξιμο..  /λίγος πονόλαιμος..  /μια διάθεση απραξίας και η κρύα ζεστασιά των λευκών σεντονιών..  /μια πολυθρόνα δερμάτινη και σταυρωμένες οριζόντιες γάμπες αδύναμες να προβληματιστούν έξω από το χώρο δωματίου,  /χωρίς μουσική..  /μόνο λόγια που πολλές φορές φορές αφήνουν την πίκρα του κενού..  /κλικ..  κλικ..  κλικ..  /υπενθυμίσεις ανοιχτών λογαριασμών..  /δυό πράσινα είπα,  /κι ένα μωβ..  /είναι σα να τρέχεις,  /μόνο τρέχεις..  /χωρίς να σκέφτεσαι,  /χωρίς να κοιτάς γύρω σου..  /εν τω μεταξύ το ''όλα''  σου επιτίθεται σαν αυτοάνοσο νόσημα..  /το ''τίποτα''  σε βάζει σε μια βάρκα χωρίς γυρισμό..  /ενδιάμεσα ένα θέλω χωρίς ταυτότητα σηκώνει πλίνθινους τοίχους..  /ντριννν..  /κάθε μια ώρα..  /η συνειδητοποίηση των ορίων του χρόνου γίνεται όλο και πιό δύσκολη..  /φώτα ομίχλης..  /τι περίεργο ζητούσαμε πάντα να βρούμε αυτό το ''κάτι''  κάπου..  /οπουδήποτε..  /είχαμε τόση σιγουριά πως οπωσδήποτε υπήρξε και πως ίσως εμείς απλά δεν προλάβαμε..  /ο νους μας πήγαινε μόνο στην ατυχία..  /η ουτοπία ήταν μια λέξη που αγνοούσαμε,  /ή που κάναμε πως δεν τη βλέπουμε στα κιτρινισμένα από τις έρευνες λεξικά και τώρα ο ύπνος μας έχει γίνει βαρύς και δύσκολος και τα όνειρα δεν μας κάνουν τη χάρη να μας επισκέπτονται..

Σ. Β.

Δευτέρα

Ουυυ έχω αλλάξει πάρα πολύ..  είμαι πιο επιφανειακή,  έχω περισσότερες παρέες,  δουλεύω,  κάνω χαβαλέ,  έχω ενδιαφέροντα..  όμως η σημερινή μέρα από το πρωί,  παρ όλο τον ήλιο έχει κάτι στριμμένο,  στιμμένο,  στραγγισμένο..  γιατί / επειδή / πως

όμορφα

Κάθε χρόνο τέτοια περίοδο,  ξυπνάω εκείνο το ζουμπουρλούδικο παιδάκι που κοιμάται ακόμη μέσα μου..  δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να τα βλέπω όλα θετικά,  οι μπαταρίες είναι γεμάτες κι ο καιρός μέχρι τα Χριστούγεννα,  βοηθάει ακόμη στο να μένουν φορτισμένες συνεχώς..
Το καλό τελευταία είναι πως επιτέλους κάνω διαχωρισμό αρνητικού με θετικό..  όχι πως δεν κάνω και λάθη,  αλλά κάθε αρνητικό κτυπάει μέσα μου ένα συναγερμό,  ήρεμο που μου δημιουργεί τάσεις φυγής..  και φεύγω..
Τα θετικά με κρατούν κοντά τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια,  το βλέπεις σε πρόσωπα και καταστάσεις..  είναι κάτι καθαρό..  χωρίς δεύτερες σκέψεις,  χωρίς ''κούμπωμα''..
_

Έχω πολύ διάθεση να κάνω πολλά πράγματα..  και το ωραίο είναι ότι συνεχώς τα βρίσκω μπροστά μου..  σε διάφορες μορφές..  όμορφα!

προβατάκια;

Η κουβέντα ήταν περί ραπτικής.  Έχουν γεμίσει οι σχολές με προγράμματα που υπόσχονται πως σε τόσο χρονικό διάστημα θα μάθεις να ράβεις τα δικά σου ρούχα ή έστω θα μπορείς να τα μεταποιήσεις όπως γουστάρεις.  Η συνομιλίτρια μου,  μια λεπτή και όμορφη νεαρή κοπέλλα,  ήθελε να μάθει και να πλέκει..  με βελόνες και με βελονάκι..  εγώ ξέρω της είπα..  ξέρω κι ούτε που το πιάνω πια στα χέρια μου σκέφτηκα :)..  που μάθατε;  με ρώτησε..  ουυυυ πολύ μικρή,  ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε,  ήταν καλοκαίρι και συγκατοικούσαμε με ξαδέρφια σε ένα καλοκαιρινό διαμέρισμα το μήνα των διακοπών..  οι ξαδέρφες είχαν μια γιαγιά,  η γιαγιά εκείνη ήταν από την πλευρά της μάνας τους,  εμείς είχαμε συγγένεια από την πλευρά του πατέρα..  λίγο μπορώ να τη φέρω στο μυαλό μου,  γιαγια γιαγια..  μαύρα ρούχα,  ζουμπουρλούδικη και έπλεκε..  την είχα πάρει από κοντά και την ικέτευα..  μάθε μου..  κι έμαθα..
Κι η δικιά μου η γιαγιά έπλεκε..  όλο τη θυμάμαι να απασχολεί τα χέρια της μ' ένα ασημένιο βελονάκι και άσπρη βαμβακερή κλωστή που μεταμορφωνόταν σε τεράστια μέτρα από δαντέλλες..
Εκείνες οι γυναίκες,  έμαθαν να πλέκουν από ανάγκη..  ανάγκη του να έχουν..  ανάγκη του να σκοτώσουν δημιουργικά τον χρόνο τους..  ανάγκη..
Απλά σκεφτόμουν πως όλοι ακολουθούμε την τάση της εποχής,  με μια κουβέντα τη μόδα..
Είναι μόδα το χειροποίητο,  όλοι ασχολούνται με το χειροποίητο,  είναι μόδα το ράψιμο,  πλέξιμο όλοι ασχολούνται με το ράψιμο,  πλέξιμο..  η εποχή μας θέλει φεμινίστριες,  συμπεριφερόμαστε ανάλογα,  η εποχή μας θέλει απελευθερωμένες συμπεριφερόμαστε ανάλογα,  η εποχή μας θέλει εκτός σπιτιού  ή η εποχή μας θέλει στο σπίτι και στην οικογένεια.. συμπεριφερόμαστε ανάλογα..
Είμαστε τόσο εύπλαστοι και τόσο εύπιστοι που αναρωτιέμαι τελικά εμείς..  ΕΜΕΙΣ..  που να υπογραμμίζουμε και να υποστηρίζουμε κάτι ανεξαρτήτου εποχής που είμαστε;

κρυσταλλωμένοι έρωτες

Κάτι τέτοιες μέρες που κάνει λίγο περισσότερο κρύο,  στο μυαλό μου έρχονται άλλες χώρες και άλλες συνθήκες χειμώνα που εμείς δεν διαθέτουμε..  και σκηνές από εκείνη την υπέροχη ταινία με πολλά χιόνια και ένα κρυσταλλωμένο έρωτα..  κι η μοναδική τελευταία σκηνή  στο σταθμό του τραίνου..  πόσος χρόνος χάνεται άραγε μέσα σε σκέψεις και σχέσεις ανίκανες να σκάσουν νέα μικρά φυλλαράκια..  και ποιός ξέρει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει..  ανάμεσα σε τόσες ακούσιες αλλαγές και μια οριοθετημένη καθημερινότητα..

αγάπη

-Θα μ’ αγαπάς ο κόσμος να χαλάσει;
-Ο κόσμος έχει ήδη χαλάσει κι εγώ ακόμη σ’ αγαπώ

 (απο το βιβλίο "Τζόνι & Λούλου" της Βάσιας Τζανακάρη)

μυρμήγκια

Η εικόνα της μου έφερε μιαν άλλη εικόνα..  εκείνη τη σειρά από μυρμήγκια,  με τάξη το ένα πίσω από το άλλο,  κουβαλώντας τροφή,  τσούκου τσούκου,  το κεφάλι κάτω,  τα χέρια πλάι στο σώμα,  επιμονή,  υπομονή,  δύναμη και δουλειά.  Είναι κι αυτό ένα είδος επιτυχίας γιατί ο μεγάλος κόπος αμοίβεται..  ίσως όχι αναλογικά αλλά κάτι θα πάρεις σε αντίθεση με την νωθρότητα και την απραξία..

μέχρι που..

Όταν κρατάς στα χέρια σου την άκρη του νήματος έχεις τον έλεγχο της κατάστασης και την ικανοποίηση του νικητή,  σε αντίθεση με τις στιγμές που στα τυφλά ψάχνεις,  βρίσκεις,  χάνεις την άκρη..  δύσκολο κι ατέλειωτο παιχνίδι..  μέχρι που..

αυτό !

Όταν τα ισοπεδώνεις όλα,
το μόνο που έχεις να αντιμετωπίσεις μετά είναι τα χαλάσματά σου...


το κορίτσι της βροχής

δεκαπενθήμερη υπομονή

Αυτό το ότι έχω πιεστεί κι έχω εκνευριστεί και θέλω να το συζητήσουμε τώρα,  κι εσύ με παραπέμπεις σε ραντεβού που μετρούν δεκαπενθήμερη υπομονή πως να το ονομάσω;  Υπεκφυγή ή έλεγχο συναισθημάτων;  Μπορεί βέβαια να είναι απλά επαγγελματισμός.
Και το ότι εγώ μέχρι τότε θα το έχω βγάλει από το μυαλό μου;  Μήπως ότι δεν ήταν αρκετά σημαντικό;
Κι αυτά δλδ που δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά πλημμυρίζουν μια στιγμή δεν λογαριάζονται;
Και πως τότε ζούμε τη στιγμή με όλο μας το είναι;

Μπερδεύτηκα!

*έρχονται Χριστούγεννα _ λατρεύω

όχι σ' αυτό

Θέλω πολύ να το κάνω αυτό και μετά λέω,  γιατί..  γιατί εγώ να κάνω τόσο κακό στον εαυτό μου..  γιατί να κάνω κάτι που μόνο λύπη μπορεί να φέρει,  εγώ που μόνο όμορφα πράγματα θέλω να βλέπω και να αισθάνομαι.. 

ανάσες

Είναι σα να κόβεις το σκοτάδι με ψαλίδι,  ή σαν να έχεις ανακαλύψει μια τρύπα με εικόνες στην κατεβασμένη κουρτίνα του πλατώ,  ή σα να κοιτάς έξω από ένα παράθυρο που δεν προσφέρει απαραίτητα θέα ή φως αλλά ανάσες..
Κι αυτές οι ανάσες σαν να μην είναι ποτέ δικές σου όσο κι αν προσπαθείς να τις αιχμαλωτίσεις..

ήττα

Πρέπει να αποδεχτώ την ήττα μου..
με όλα τα επακόλουθα..

Από την άλλη,  δείχνει να ξαναχειμωνιάζει..
πόσες φορές ακόμη θα πω ''αντίο'' σ' αυτό το καλοκαίρι;

σ/κ

Έμαθα καινούργιες λέξεις και ξεαράχνισα στο ράφι τις παλιές.  Τελικά το κάθε τι είναι υποκειμενικό.  Ακόμη και οι έννοιες.  Ένα ολόκληρη Σάββατο βουτούσα κεράσια σε ένα κόκκινο πηχτό σιρόπι και μετά απασχόλησα τα χέρια μου με χαρτί στο σχήμα ενός καφαλαίου μονογράμματος που είχε δική του άποψη και χαρακτήρα.  Πρωινό Κυριακής κι ένα κουπάκι καφτά κάστανα που συνοδευόταν με δυό ποτήρια κόκκινο κρασί,  ένα βουνό,  λίγα δέντρα σε όμορφα Φθινοπωρινά χρώματα,  κόκκινα και κίτρινα φυλλώματα,  χορός και μουσική κι ένας κόσμος που προσπαθούσε να ξεχαστεί.  Ίσως μακριά από τις πόλεις να μην είναι και τοσο δύσκολο,  αν και γύρω μου εδώ και μέρες υπάρχει η μυρουδιά μιας διαφορετικής,  θετικότερης ψυχολογίας.  Μόνο εγώ το βλέπω αυτό;

-