προβατάκια;

Η κουβέντα ήταν περί ραπτικής.  Έχουν γεμίσει οι σχολές με προγράμματα που υπόσχονται πως σε τόσο χρονικό διάστημα θα μάθεις να ράβεις τα δικά σου ρούχα ή έστω θα μπορείς να τα μεταποιήσεις όπως γουστάρεις.  Η συνομιλίτρια μου,  μια λεπτή και όμορφη νεαρή κοπέλλα,  ήθελε να μάθει και να πλέκει..  με βελόνες και με βελονάκι..  εγώ ξέρω της είπα..  ξέρω κι ούτε που το πιάνω πια στα χέρια μου σκέφτηκα :)..  που μάθατε;  με ρώτησε..  ουυυυ πολύ μικρή,  ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε,  ήταν καλοκαίρι και συγκατοικούσαμε με ξαδέρφια σε ένα καλοκαιρινό διαμέρισμα το μήνα των διακοπών..  οι ξαδέρφες είχαν μια γιαγιά,  η γιαγιά εκείνη ήταν από την πλευρά της μάνας τους,  εμείς είχαμε συγγένεια από την πλευρά του πατέρα..  λίγο μπορώ να τη φέρω στο μυαλό μου,  γιαγια γιαγια..  μαύρα ρούχα,  ζουμπουρλούδικη και έπλεκε..  την είχα πάρει από κοντά και την ικέτευα..  μάθε μου..  κι έμαθα..
Κι η δικιά μου η γιαγιά έπλεκε..  όλο τη θυμάμαι να απασχολεί τα χέρια της μ' ένα ασημένιο βελονάκι και άσπρη βαμβακερή κλωστή που μεταμορφωνόταν σε τεράστια μέτρα από δαντέλλες..
Εκείνες οι γυναίκες,  έμαθαν να πλέκουν από ανάγκη..  ανάγκη του να έχουν..  ανάγκη του να σκοτώσουν δημιουργικά τον χρόνο τους..  ανάγκη..
Απλά σκεφτόμουν πως όλοι ακολουθούμε την τάση της εποχής,  με μια κουβέντα τη μόδα..
Είναι μόδα το χειροποίητο,  όλοι ασχολούνται με το χειροποίητο,  είναι μόδα το ράψιμο,  πλέξιμο όλοι ασχολούνται με το ράψιμο,  πλέξιμο..  η εποχή μας θέλει φεμινίστριες,  συμπεριφερόμαστε ανάλογα,  η εποχή μας θέλει απελευθερωμένες συμπεριφερόμαστε ανάλογα,  η εποχή μας θέλει εκτός σπιτιού  ή η εποχή μας θέλει στο σπίτι και στην οικογένεια.. συμπεριφερόμαστε ανάλογα..
Είμαστε τόσο εύπλαστοι και τόσο εύπιστοι που αναρωτιέμαι τελικά εμείς..  ΕΜΕΙΣ..  που να υπογραμμίζουμε και να υποστηρίζουμε κάτι ανεξαρτήτου εποχής που είμαστε;