ροζ πικρό

Εκεί που σκέφτεσαι και χαίρεσαι για τις σχέσεις που έχεις αναπτύξει,  τις σχέσεις τις παλιές που έχουν διατηρηθεί μέσα στο βάθος του χρόνου,  με όσες διακυμάνσεις θα μπορούσαν να συνοδευτούν,  και τις σχέσεις τις καινούργιες που ήδη μετράνε χρόνια και που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο,  μέσα από το λίγο ή το πολύ,  το διακριτικό ή το χειμμαρώδες,  μια κουβέντα ή πολλές και σε βάθος αλλά και πλάτος..  αποκτούν υπόσταση,  εκεί έρχεται ένα γεγονός και σε κάνει να νιώθεις σαν κάποιος να σου χτύπησε την πόρτα,  να άνοιξες και να μην ήταν κανείς,  γιατί πραγματικά δεν είναι - όχι κανείς,  όχι η οποιαδήποτε - αλλά ''Αυτή''..
''Αυτή''  ήταν η πιο γλυκιά φιγούρα που θυμάμαι στη ζωή μου,  η πιο όμορφη,  η πιό έξυπνη,  η πιό υπερπαραγωγή..  ήταν το πρώτο μου παζλ,  η χριστουγεννιάτικη κάρτα,  ήταν η επιστροφή,  αγάπη ήταν,  όπως κι ένα κουτί σοκολατάκια,  και μια πολύ ήσυχη συμβουλή..  το καμάρι μου ήταν..  ανοιξιάτικη,  φραουλένια,  κόκκινη,  γλυκιά..

*

Είχα πολλά χρόνια να τη δω,  ούτε θυμάμαι πόσα,  ούτε θυμάμαι την τελευταία μας κουβέντα αλλά έχω τόσες και τόσες εικόνες μέσα στο μυαλό μου..
Απίστευτα πολλές!

ροζ, ζαχαρωτά, σοκολάτα

M' αρέσουν οι αναρτήσεις της Κ.  Στρογγυλοκάθομαι,  πίνω καφέ,  ανάβω τσιγάρο και απολαμβάνω.  Μα πιο πολύ απολαμβάνω τις μετέπειτα συζητήσεις.  Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται..  όλων των φίλων μου ο τρόπος σκέψης μου αρέσει,  νομίζω ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο και πως το ζητούμενο είναι το γνωστό αλλά όχι πάντα εφικτό,  δούναι λαβείν.

*

Η ''σπιτική λεμονάδα''  που πλασάρουν τελευταία τα μαγαζιά δεν μου αρέσει.  Εγώ είμαι fun του καφέ.  Και του cheese cake,  και ότι μπορεί να περιέχει σοκολάτα και ζάχαρη.  Μ΄αρέσει όμως πολύ το βαζάκι μέσα στο οποίο την σερβίρουν.  Μου θυμίζει τις μαλακές μωρουδιακές τροφές τις δεκαετίας του '70.

*

Καμμιά φορά με ψάχνω αλλά δε με βρίσκω,  ούτε μέσα στην τηλεόραση,  ούτε πίσω από το βάζο,  ούτε στο νεροχύτη,  ούτε στην παρέα.  Έχω μεταμορφωθεί σε σοκολάτα και κατοικώ στο πρώτο ράφι της πόρτας του ψυγείου,  που σημειωτέον είναι τιγκαρισμένο εξωτερικά στα μαγνητάκια αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.  Ούτε ξέρω αν μπορεί αυτό να αλλάξει με κάτι.  Ίσως να θέλει τρόπο κι όχι κόπο κι αυτό όπως και τόσα άλλα και ίσως τονίζοντας το δέντρο να χάνω το δάσος και το ανάποδο,  από την άλλη πάντα δεν έχεις κάτι να χάσεις;  

τέλος

Από την Ολύμπου έως την Κωσταντινουπόλεως κι όσο να γίνει ένα τσάι - φλαμούρι / λουίζα - να λυθεί ένα στομάχι που έχει γίνει κόμπος,  την έχω ακυρώσει.  Ότι ήταν να πάρω το πήρα και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό.
Φεύγω,  κτυπάω άλλη πόρτα,  κάνω άλλη προσέγγιση.
Δεν αποκλείω την περίπτωση της επιστροφής.

tango

*

Σήμερα, μια γυναίκα με απαλά ρούχα και τρυφερά μάτια κρατούσε δύο ροζουλιά μικρά τριαντάφυλλα και είχε ένα χαμόγελο κόκκινο.. μοίραζε σπίθες και αγάπαγε πολύ, πολύ όμως, πολύ και με ανταπόκριση, πόσο σημαντική είναι η ανταπόκριση, πόσο όμορφο είναι να λάμπουν τα μάτια του συντρόφου σου περισσότερο από τα δικά σου μάτια - και είχαν και οι δυο ευγενικά γαλανά - σ' ένα σχολείο κάπου στην Κασσάνδρου


*


 Ο χρόνος είναι πάντα εδώ και πάντα κατάλληλος για να μάθεις χορό. Πάντα κατάλληλος για να μάθεις tango.. Πάντα κατάλληλος για να το χορέψεις μ' αυτόν που αγαπάς..


*

tango

άνευ

Χανόμαστε σταδιακά και σταθερά,  πίνοντας καφέδες μέσα σε τρίγωνα οριοθετημένα από χρωματιστά οικήματα και σιδερένια μικρά μπαλκόνια,  συναντάμε τους φίλους μας ίσως για τελευταία φορά,  φοράμε χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι μας για να μη τρομάξουμε,  μιλάμε δυνατά,  καπνίζουμε βαριά,  ντυνόμαστε με χοντρά κολιέ και χαμόγελα,  εντυπωσιαζόμαστε,  αποστασιοποιούμαστε,  είναι όλοι αυτοί οι άλλοι καλά κι όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρύψουμε τα κιλά που έχουμε χάσει κάτω από γκρίζες χοντρές φούτερ φόρμες,  και φοράμε το ταμπά σουέτ παλιό σακάκι Σάββατο μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα ψηλά,  και κρύβουμε τα μάτια μας πίσω από τα μαύρα γυαλιά και πίνουμε καφέδες και καπνίζουμε βαριά και στέλνουμε τον καπνό ψηλά εκεί όπου αυτή η μικρή πόλη συναντάει τη γλύκα της κι ο χρόνος μοιάζει να σσςςςςς..  άκου πως σταματάει..  σαν καρδιά που μια μέρα ξεχνάει να χτυπήσει - ενώ όλα γύρω δουλεύουν κι ενώ συγχρόνως χάνονται - χάνονται σε στιγμές που ποτέ δεν θα επαλειφθούν,  πάντα,  όλα,  θα  είναι μια μακρινή ανάμνηση κι εμείς χανόμαστε τόσο απλά,  χανόμαστε τόσο αποκαρδιωτικά πολύ,  έχοντας μπροστά μας ένα ποτήρι κρύο καφέ,  ή ένα πιάτο φαί,  ή ένα στόχο,  ή μια επιλογή..  χανόμαστε με τέτοια σιγουριά,  τόσο δραματικά θλιβερή -

Η ηλικία που έχεις σήμερα ποτέ πιά δεν θα επαναληφθεί - για κάθε αύριο - χθες υπήρξες κατά τι νεότερος - άρα πάντα όσον αφορά το σήμερα είσαι νεότερος από το αύριο - να το θυμάσαι

θύμωσα

Ήμουν έτοιμη να αποκαλύψω ένα μεγάλο μου μυστικό κι έψαχνα τις κατάλληλες λέξεις για το τι και το πως,  κι όταν βρέθηκα εκεί ήταν σαν να μιλούσα στον εαυτό μου τόσο,  που αυτό που τελικά δεν ειπώθηκε με τρόμαξε.  Θύμωσα!  Περίμενα την ερώτηση που δεν έγινε και μετά έμαθα ότι τίποτα εκεί μέσα δεν γίνεται σκόπιμα κι αυτό με στεναχώρησε ακόμη πιό πολύ γιατί ήταν σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν όλες οι δικαιολογίες.

νύχτα / μέρα

Το κρεββάτι πλάι στο παράθυρο
μυρωδιά από ύπνο και σώμα
ένα ποτήρι νερό
η αντανάκλαση από τα φώτα του δρόμου

μετά
όπως η θλίψη διαδέχεται τον ενθουσιασμό
δίχως μάχη
το πρωινό σαν μικρό πανηγύρι
να το στήσεις
και να το ζήσεις

αλλαγή ρότας;

Ο ήλιος σήμερα έλιωνε τις σκέψεις μου.
Ντάλα μεσημέρι κενό.
Κάτι έλειπε κι αυτό δεν ήταν η θάλασσα.
Ανεπάρκεια
Το ύφος,  η έκφραση,  το στήσιμο του κορμιού..
Μια ιδέα ψυχρότητας ή αδιαφορίας
μια ερώτηση που δεν έγινε
χασμουρητό
μετά
αυτό το ανικανοποίητο απόγευμα
επανάληψη !

πρωινά

Το να ερωτευτείς κάποιον που έχει μάθει να πληρώνει ακόμη και την αγάπη,  κάποιον που βλέπει τις γυναίκες σαν αντικείμενα που θα μπορούσαν να του προσφέρουν στιγμές χαράς,  κάποιον που παραμένει αποστασιποιημένος και δεν μπορεί να υποστηρίξει έστω τα αισθήματα που με πολύ κόπο θα του εκμαιεύσεις,  να είσαι δοτική,  να είσαι η προσωποίηση της χαράς,  να δώσεις εν τέλει και τη ζωή σου για λίγες ανταύγειες ευτυχίας αυτό είναι ατυχία.

Το έχεις μάθει να αγοράζεις τα πάντα,  το να μην ξέρεις να εξωτερικεύσεις συναισθήματα,  το να είσαι σφιγμένος και παγωμένος απέναντι στο συναίσθημα,  το να ρουφάς τη χαρά,  το γέλιο,  το φως του άλλου,  το να πισωγυρίζεις,  το να μην μπορείς να υποστηρίξεις αυτό που βαθιά μέσα σου θα ήθελες πατώντας πάντα σε ένα α' ή β' λόγο,  το να μοιάζεις εσύ με φύκι που μπαλαντζάρει στη θάλασσα αυτό είναι μιζέρια.

"Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή. Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό." _____________ Julio Cortazar

Μετά

Όλα αυτά που τελείωναν της έμοιαζαν με μια καινούργια αρχή.  Αλλά τότε ήταν Άνοιξη,  και φορούσε πια κοντομάνικο μπλουζάκι και το φως τα πρωινά ήταν δυνατό πολύ και μισόκλεινε τα μάτια και μετά γυρνούσε σπίτι,  και κατέβαζε την τέντα στη μικρή βεράντα και καθόταν να σκεφτεί.  Από πολύ μακριά έμοιαζαν όλα τόσο πολύ μικρά,  ανίκανα να την συγκινήσουν.

Tom Baxter - Tell Her Today

''οι άλλοι'' δεν θα αλλάξουν ποτέ, εσύ θα αλλάξεις απέναντι στους άλλους

Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου, πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν. Ξέχνα την, να χαρείς. Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα. Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς. Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς...


Αλκυόνη Παπαδάκη

η ευχή και το ''κλειδί''

Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό που συμβάλλει στο να βλέπεις τα πράγματα αρνητικά.  Τι είναι αυτό που σε κάνει να στραβώνεις,  να στραβώνεις με όλους και με όλα και αυτό να σε βαλτώνει και να σε πηγαίνει όλο και πιο βαθιά.  Και μετά παίρνεις μια απόφαση,  κι η απόφαση γίνεται πράξη κι αυτή η πράξη σιγά σιγά μοιάζει να σηκώνει την κουρτίνα μπροστά από τα μάτια σου.
Και οι δύσκολες στιγμές περπατούν παράλληλα με θετικές ματιές.  Κι άλλες αποφάσεις.  Για το ''κλειδί''  αυτή τη φορά.  Να κρατήσεις το ''κλειδί''  και να κάνεις μια ευχή.

υπέροχη μέρα

Αδειάζοντας από όλα τα ασήμαντα,  δίνουμε θέση στα σημαντικά,  να όπως ακριβώς σήμερα,  που ήταν μια εξαίσια,  πολύτιμη μέρα.  Την βαρύτητα και την αξία στις στιγμές μας τις δίνουμε εμείς,  επιλέγοντας σωστά.

στοργική αδιαφορία

Μετά την στοργική αδιαφορία,  έρχεται η στοργική ηρεμία ;)

απωθημένα

Πρωτομαγιά και κρυώνω.  Σηκώνομαι από το κρεββάτι το πρωί και ανάβω καλοριφέρ και φοράω ένα φούτερ σαν ζακέτα.  Μετά ξαφνικά ζεσταίνομαι και κλείνω και βγάζω.  Η λάθος απόσταση,  το λάθος μέτρημα,  η μη παραδοχή καίει,  κι αν αυτή η κολώνια κρατήσει χρόνια,  σχεδόν από όταν ήσουν παιδί μπορεί μέσα σου να υπάρχει ένα ολοκαύτωμα που κάποιες φορές βγαίνει από μέσα σου σαν πυροτέχνημα.  Τελικά είναι λάθος το να μην κρεμάς ταμπέλες σε μέτωπα ανθρώπων.  Και η λύση είναι μοναδική,  η φυγή.  Κι αν αυτό εκ των πραγμάτων στέκεται αδύνατο είναι κι η τεχνητή φυγή..  αυτό το μπορεί να είσαι δίπλα μου και να λέμε κάθε μέρα καλημέρα αλλά ως εκεί,  δεν θέλω καμμία άλλη επαφή με σένα!
Είναι κρίμα να λέγονται αυτά όταν αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν σε στιγμές αδυναμίας αλλά οκ καλύτερα τώρα από το ποτέ.
Η ζωή είναι μοναδική για να αφήνουμε τους άλλους να πιάνουν τα δικά μας μαλλιά για να μη πνιγούν.  Άλλωστε όπως στρώνεις έτσι κοιμάσαι.  Κι όταν δημιουργείς σε κάποιον απωθημένα κάποια στιγμή θα σου τα βγάλει..  και δεν ξέρει κανείς πότε και πως θα είναι εκείνη η στιγμή.