χθεσινοσημερινά

Την πραγματικότητα της χθεσινής μέρας δε θέλω να την αναφέρω,  και την αίσθηση,  χχμμμ δύσκολο να την περιγράψω..
Είναι σαν να υπάρχουν μικροσκοπικά μάτια σε όλο το σώμα,  ή ένα τρίτο μάτι,  ή αν θέλεις μια άγνωστη έκτη αίσθηση,  τα οποία ανοίγουν σιγά σιγά..  αφήνουν να περνάει μέσα τους το φως,  δέχονται ερεθίσματα..
Είναι το απώγειο της απόλαυσης,  κυρίως τη στιγμή που έρχεσαι σε επαφή με το καινούργιο και νοιώθεις τη διαφορά.  Και όλο αυτό είναι λάμψη και ενέργεια που έρχεται προς τα εσένα και φεύγει από εσένα.

_

Σε άλλα λόγια,  διάβασα αυτό:

Δεν είναι λογικό να απογοητευόμαστε και να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή το ψαράκι που ερωτευτήκαμε και υιοθετήσαμε δεν κατάφερε να πετάξει. Είναι ψάρι γι’ αυτό δεν πετάει. Η «ανικανότητά» του δεν σημαίνει ότι εμείς δεν είμαστε αρκετά καλοί, ούτε ότι δεν μας αγαπάει, ούτε ότι δεν αξίζουμε να πετάξει για μας. Η «ανικανότητά» του να πετάξει δεν είναι απόρριψη του ποιοι είμαστε ως άνθρωποι, είναι απόδειξη ότι δεν είναι φτιαγμένο για να πετάει.

εδώ

και το βρήκα πολύ σοφό..

-

Συννεφιά.
Ζεστός καφές στο χέρι που κρυώνει γρήγορα.  Θα πουλούσε πολύ μια πατέντα που να βοηθάει στο να κρατιέται ζεστός ο καφές τουλάχιστον 2-3 ώρες.
Κοιμάμαι με πάπλωμα πάνω από μήνα.  Ξυπνάω και η πρώτη αίσθηση είναι πως κρυώνω.  Φοράω ζακέτα.  Σε λίγα λεπτά ζεσταίνομαι.  Βγάζω,  σηκώνω μανίκια.  Τα καλοριφέρ στο φουλ.
Ξεκινάει νέα μέρα.
Με ψήγματα του χθες,  του προχθές,  του καλοκαιριού που πέρασε γρήγορα,  των τελευταίων χρόνων.  Όλα μαζί σε ένα ανακάτεμα συνήθως υποφερτό,  όχι πάντα καλό,  ούτε κακό.

-