ΜέσαΣεΠέντεΣτρόγγυλαΧρόνια

Μέσα σε πέντε στρόγγυλα χρόνια πένθησε,  το στενό της παντελόνι,  τα ψηλά της τακούνια,  τη δουλειά της,  ένα μέλος του σώματος της,  τη δουλειά του,  το νησί,  την πόλη της,  τους φίλους της,  ο κόσμος της κατέρρεε, στα χέρια της μπήγονταν καρφίτσες,  ο εγωισμός της είχε τσαλακωθεί,  ολόκληρη είχε καταπατηθεί,  άρχισε να σκάβει χώμα και να φτιάχνει οχυρά,  χώμα και νερό τίποτα δεν κόστιζε,  ούτε δραχμή ούτε ευρώ,  άρχισε να μη γουστάρει να φαίνεται,  άρχισε να θέλει να χάνεται σε ένα πλήθος που ούρλιαζε κι ένα άλλο που την κοίταγε,  άρχισε να γίνεται μικρή μικρή,  τόση δα,  να μαζεύεται πίσω από τη λάσπη / οχυρό,  διάφανη για ώρες κοιμόταν,  για να μην ουρλιάζει κοιμόταν,  για να μη ξεσκίζεται κοιμόταν και για να μη κάνει ούτε μια νυχιά σημάδι σε όλους όσους αγάπαγε όσο δε φαντάζεσαι πιο πολύ κοιμόταν.
Δεν ήθελε!
Να σκέφτεται δεν ήθελε,  να θέλει δεν ήθελε,  ΝαΣκέφτεταιΔενΗθελεΝαΘέλειΔενΗθελε,  λεπτομέρειες δεν ήθελε,  ένα πιάτο φαγητό ακουμπισμένο πλάι της κι αυτή να σκύβει στα πατώματα να γλύφει φτηνές πορσελάνες χωρίς συναίσθηση,  να χορταίνει το σώμα,  αυτή Δεν Ήθελε,  απερίγραπτο ένα τόσο τεράστιο,  αχανές ΔενΗθελε σαν ένα τεράστιο μαύρο στόμα που την κατάπινε,  ΤηνΚατάπινε ! .