Saturday, December 12, 2015

σαν πολλές, μικρές, χριστουγεννιάτικες ιστορίες





1979 Παραμονή χριστουγέννων 

Είμαι στον καναπέ του πατρικού μου σπιτιού,  στο σαλόνι.  Δεξιά μου στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο.  Οι γονείς λείπουν.  Έχουν πάρει την αδερφή μου μαζί κι έχουν πάει σε μια θεία που έχει εξοχικό στη Χαλκιδική.  Προηγήθηκε καυγαδάκι με αρκετή ένταση του τύπου ''θα έρθεις μαζί μας;''  ''όχι δεν έρχομαι''  κλπ κλπ
Έχω καλέσει την Λ.,  κάθομαι στον καναπέ,  ανάβω τσιγάρο,  είναι απέναντι μου και με τραβάει φωτογραφία.  Πουθενά δεν έχω δει το πρόσωπο μου πιο γλυκό από αυτό το παλιό χαρτί.  Φαίνεται καθαρά το τσιγάρο και η φλόγα από ένα mini αναπτήρα bic.
Σε δυό μήνες κλείνω τα 18,  δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό,  δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω αλλά το νιώθω μεγάλο.  Δεν μπορώ να κρύψω την λαχτάρα μου για το αύριο!
Με την Λ. έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια.

 1983 Παραμονή χριστουγέννων 

Ξυπνάω σε σπίτι συγγενών.  Είμαι μαζί του.  Η κοιλιά μου είναι φουσκωτή και δυσκολεύομαι να περπατήσω,  το μωρό κάποιες φορές κλωτσάει,  κι άλλες πιάνω τον αγκώνα ή το κεφαλάκι του.  Θέλω όλοι,  μαζί με τα δικά μου δώρα,  να θυμούνται και το μωρό.  Σαν ήδη να έχει γεννηθεί,  σα να είναι δεδομένο πως υπάρχει στη ζωή μας.  Κανείς δεν το σκέφτεται έτσι,  μόνο εγώ αγοράζω πράγματα,  ρουχαλάκια,  κουδουνίστρες,  πλέκω ζακετάκι.

1996 Παραμονή χριστουγέννων

Κλαίω σα καλομαθημένο παιδάκι γιατί δεν μου κάνουν το χατήρι.  Ποιός μου χρωστούσε;  Κανείς!
Παρ΄ όλα αυτά γεμίζω το μαγαζί μου με χρυσούς και ασημένιους αγγέλους.  Βιενέζικες χριστουγεννιάτικες μπάλες και χειροποίητα στολίδια.  Ένα φανταστικό ξύλινο αλογάκι από καρουζέλ γίνεται δικό μου.  Οι πελάτες μου μπαίνουν και βγαίνουν,  μου αφήνουν τις ιστορίες τους.

2010 Παραμονή χριστουγέννων

Είμαστε στη ''ζώγια''  ένα ρομαντικό καφέ στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου στην Τσιμισκή.  Έχουμε παραγγείλει και μιλάμε.  Δεν ξέρουμε τι ακριβώς λέμε,  οι λέξεις μας είναι βαριές και κατασταλαγμένες,  θα έλεγα κάθετες και κρύβουν φόβο και άγνοια.  Θυμάμαι να μου λέει ''δυστυχώς πτωχεύσαμε'',  θυμάμαι κάθε φωνήεν και κάθε σύμφωνο με προφορά,  θυμάμαι ένα αίσθημα γενικής απελπισίας και απόγνωσης μαζί με συναισθήματα ενοχής.  Τα ''δεν''  ολοστρόγγυλα.  Δεν πετύχαμε,  δεν τα καταφέραμε.  Τα κάναμε μαντάρα.


2012 Παραμονή χριστουγέννων

Ξεκινάμε μια μεγάλη βόλτα,  Αριστοτέλους ψηλά στα όρια του προφήτη Ηλία,  και μέσα στα στενά ως το Αλατζά Ιμαρέτ.  Μπαλκόνια που φιλάνε την άσφαλτο,  απλυσιά,  φτώχεια.  Ένας άλλος κόσμος,  μια άλλη πόλη.  Μικρά παιδιά με κρυμμένα παιχνίδια στις τσέπες των παντελονιών τους και μύξες πασαλειμένες στο πρόσωπο.  Θεσσαλονίκη του 1960!
Γυρνάμε στο κέντρο και καθόμαστε να φάμε γύρο στου Στρατή.  Δίπλα μας μια ένα γέρικο πλάσμα ακαθορίστου φύλου,  κλοσάρ.
Μια ιδιαίτερη ψύχρα παντού.

2015 λίγες μέρες πριν την παραμονή των χριστουγέννων

Θέλω χρόνια να φτιάξω ένα σπιτάκι.  Από ζυμάρι που θα μυρίζει κανέλα και τζίντζερ.  Με πολύ χιόνι από ζάχαρη και γεμάτο καραμέλες.  Το κάνω φέτος.  Μου παίρνει χρόνο αλλά το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο.  Από τις βόλτες στην αγορά προτιμώ τις βόλτες στην παραλία.  Όχι πάντα,  όταν μπορώ κι όταν δεν κάνει κρύο.  Βλέπω τον κόσμο που ψωνίζει,  δεν χρειάζομαι ρούχα,  χρειάζομαι ιστορίες,  βιβλία,  ταινίες.  Χρειάζομαι εσένα.  Στην αριστοτέλους γίνεται χαμός από παιχνίδια,  κι εμείς ούτε ένα άλλοθι για να ανέβουμε έστω σε ένα από αυτά.  Αν μπορούσα θα διάλεγα τον πάγο.  Θα ήθελα να τσουλάω σαν να με φυσάει αεράκι.  Κι ας έπεφτα.  Χθες διάβασα πως μαζέψανε τον καστανά της γωνίας.  Ναι,  αυτόν τον γνωστό που κάποτε μας γέμισε δυο χάρτινα χωνάκια με σκουλικιασμένα κάστανα.  Αλλά δεν τον αντιπαθήσαμε ποτέ.  Ζεσταινόταν τα μάτια μας κάθε φορά που περνούσαμε από τον μπάγκο του.  Λιποθύμησε είπαν φωνάζοντας πως είναι αθώος.  Όλοι είμαστε αθώοι!  Κατέσχεσαν το καρότσι του,  ήρθε και το ασθενοφόρο.
Η μαμά μου μου έφερε δώρο.  Ένα κατακόκκινο κουτί γεμάτο μπισκότα.  Σα να φέρνεις γλυκά στο σπίτι του διαβητικού.  Δεν είπα όχι.  Είπα ευχαριστώ.  Έβαλα το κουτί στην αγκαλιά του μπαμπά μου και του είπα ΄΄πάρε''.  Ο μπαμπάς μου είναι άρρωστος.  Έχει την κακιά αρρώστεια.  Ο μπαμπάς μου είναι 84,  αλλά μοιάζει 70.   Εσωτερικά!  Στη δύναμη και την αισιοδοξία.  Θα συνέβαινε και στην εμφάνιση του αν ο καρκίνος δεν του κομμάτιαζε ό,τι όμορφο υπήρχε στο πρόσωπο του.  Βλέπω παλιές φωτογραφίες.
Τον καμαρώνω και λυπάμαι,  πόσο λυπάμαι.

1964 περίπου,  παραμονή χριστουγέννων

Φοράω μια φουστίτσα κλος,  άσπρο χοντρό καλτσονάκι,  μάυρα παπούτσια με μπαρέτες.  Είμαι παχουλή με φουσκωτά μαγουλάκια.  Τα μάτια μου είναι κόκκινα αλλά αυτό δε φαίνεται στη φωτογραφία που είναι ασπρόμαυρη.  Κλαίω επειδή με τσιμπάει το καλτσόν τα μπουτάκια μου.  Δεν θέλω να με βγάλουν φωτογραφία αλλά με βγάζουν.  Δίπλα μου ακριβώς ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με ασημένιες γιρλάντες σα σταλακτίτες.  Μπροστά μου ο πατέρας μου,  πολύ όμορφος με ένα λεπτό μουστακάκι στο πάνω χείλος του.  Τα μάτια του γαλανά,  το βλέμμα σπινθηροβόλο όλο λαχτάρα για το σήμερα,  για το αύριο.  Ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου μετανάστες και μαζί κι εγώ.  Τρία τέσσερα χρόνια από την ζωή μου.  Ίσως τα καλύτερα μπαμπά.

Μπαμπά,  μπαμπά μ ακούς;  Δεν κατακτήσαμε τον κόσμο,  ούτε εγώ ούτε κι εσύ,  δεν βάλαμε ούτε ένα λιθαράκι να τον κάνουμε καλύτερο.  Μαζί πεθαίνουμε.  Πεθαίνουμε για αυτό έλα να μιλήσουμε όσο ακόμη είναι καιρός,  έλα να φιληθούμε,  να αγκαλιαστούμε,  να φάμε μπισκότα,  να σου πω ιστορίες,  να τσακωθούμε..  


στη φωτογραφία το μπισκοτόσπιτο που έφτιαξα και το καμαρώνουμε όλοι μαζί :)
όλες τις λεπτομέρειες για την κατασκευή του τις βρήκα εδώ


27 comments:

  1. Πολλά χρόνια πριν, είχα δει μια συγκλονιστική θεατρική παράσταση, έναν μονόλογο τόσο εξαιρετικό, που σε μούδιαζε - αν τον καταλάβαινες, αν ήσουν συντονισμένος στην ουσία του. Στο τέλος, τα χειροκροτήματα έπεσαν βροχή, για ώρα. Εγώ, όμως, δε χειροκρότησα, καθόμουν στη θέση μου ακόμη, προσπαθώντας να "χωνέψω" αυτό το μεγάλο πράγμα που είχα βιώσει επί μιάμιση - δύο ώρες. Και τώρα ήθελα κάτι να σχολιάσω, αλλά δεν ήξερα τι. Σε ένα κείμενο που βαραίνει όσο το προχωράς, που γίνεται όλο και πιο αληθινό, όλο και πιο ανθρώπινο. Οπότε, απλά,να ξέρεις ότι ήμουν εδώ και το διάβασα. :-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Διονυσια..οχι ολες αλλα καποιες φορες εχω την αισθηση πως εσυ την πιανεις την δικη μου ουσια:) Και να ξερεις πως πραγματικα εχω νιωσει ομορφα ξεροντας πως ησουν εδω και με διαβασες..ειναι σημαντικο το να εισαι εδω..οπως και το να φαινεται στην πραξη - ποιο ηταν το θεατρικο εργο; εγω ειχα δει ενα μονοπρακτο με την Ρουλα Πατερακη που μου εμεινε αξεχαστο..την "ψυχωση"
      Τριγυριζαν στο μυαλο μου ολα αυτα μερες τωρα και σημερα ηρθαν και μαζευτηκαν!
      Καλο σου βραδυ

      Delete
  2. Θα συμφωνήσω και εγώ με την Διονυσία από πάνω. Αυτές οι μικρές παράλληλες μικρές ιστορίες σκόρπια flash back στο χρόνο θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα γλυκόπικρο ντοκυμανταίρ.
    Είσαι εδώ, είστε εδώ, γεμάτοι δημιουργία και ζωή.
    Καλά Χριστούγεννα.

    ReplyDelete
  3. Ολα ειναι στο μυαλο μου Γιαννη..τα παντα! Πιο ωριμα οσο ποτε..και το παρελθον και το τωρα..μα κυριως το τωρα!
    Αχ θελω να περασω απο τα σπιτια σας να σας διαβασω μου εχετε λειψει:)
    Καλο σαββατοκυριακο

    ReplyDelete
  4. Λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα: στο έργο αυτό της Σάρα Κέιν αναφερόμουν, με τη Ρούλα Πατεράκη να ερμηνεύει...

    ReplyDelete
    Replies
    1. της Σαρα Κειν ναι!
      Ξερεις ποσα χρονια εχω το βιβλιο στο γραφειο μου επανω και θελω να το διαβασω; δεν το εκανα!
      νομιζω κανεις μας δεν την εχει ξεχασει εκεινη την παρασταση :)
      καλο βραδυ Διονυσια!

      Delete
  5. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις γι αυτά τα Χριστούγεννα είναι να τα ζήσεις έντονα δίπλα στον πατέρα σου και πίστεψέ με είστε και οι δυο νικητές της ζωής. Παλέψατε κι ακόμη παλεύετε κι αυτό είναι η ζωή.
    Μην μπαίνεις σε σκέψεις αρνητικές και χαμογέλα για σένα και για εκείνον.
    Καλές γιορτές και στους δυο σας

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φλωρα μου το ενα δεν αναιρει το αλλο, οι σκεψεις ειναι ρεαλιστικες, η ζωη ζωη και τρεχει.. κι αυτα που γραφουμε εδω ισως να ειναι τα πιο στριμωγμενα στα βαθη του μυαλου μας, ισως τελικα εδω να γραφουμε αυτα που δεν θα αφησουμε ποτε να φανουν στην καθημερινοτητα ;)

      καλα χριστουγεννα και σε σενα :):):)

      Delete
  6. Εξαιρετική ανάρτηση. Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. ολιγιστε σ ευχαριστω

      ευχες και για καλες γιορτες - :)

      Delete
  7. Φοβερη η αναρτηση σου.
    Περασα μετα απο πολυ καιρο για να σου ευχηθω Υγεια πανω απ ολα!!!!Ζησε τα καλυτερα Χριστουγεννα με τον πατερα σου και δωστου χαμογελα και αγαπη.
    Εύχομαι η μαγεία των Χριστουγέννων να μας αγγίξει όλους και να μας δώσει το χαμόγελο και καθετι που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι στη δύσκολη καθημερινότητα αυτής της εποχής.
    ˛.°★。˛ΟΜΟΡΦΑ ��˛ ΜΑΓΙΚΑ ��˛ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ°.★* *
    ˛°_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。**
    ˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ~`˛_Π_____. * ˛*
    .°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*../______/~\*.
    *(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.|田田 |門|╬╬╬-

    ReplyDelete
    Replies
    1. σκρουτζακο σ ευχαριστω πολυ
      σου ευχομαι ολοψυχα καλα χριστουγεννα

      *τι ομορφα αυτα τα σκιτσακια που μου φερνεις καθε χρονο!!!

      Delete
  8. Το πέτυχες το σοκολατένιο σου σπιτάκι Στέλλα μου και μαζί μ' αυτό πέτυχες να μας μεταδώσεις τον πόνο όπως και το χαμόγελο σου...
    Η ζωή μας, δεν υπήρξε πάντα τόσο δύσκολη, έτσι δεν είναι;
    Την ίδια εποχή που ήταν φουσκωμένη η κοιλίτσα σου ήταν και η δική μου και ο δεύτερος μου γιος γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 84!
    Και εμείς χάσαμε τα πάντα, ξέρω πως καθόλου δεν παρηγορεί το να ξέρεις πως και άλλοι γύρω σου περνούν δύσκολα... αλλά αυτό που βοηθάει πολύ, είναι να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν και είναι εκεί...Ο πατέρας μου, έφυγε πριν 6 μήνες και ήταν 98, τώρα παιδεύεται η μητέρα μου 88.
    Εύχομαι Στέλλα μου, να βρεις τη δύναμη, να είσαι και εσύ εκεί, γι αυτούς που αγαπάς και σ' αγαπούν.
    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! <3

    ReplyDelete
  9. να διευκρινισω, εμεις δεν χασαμε τα παντα σε προσωπικο επιπεδο, και εννοω οτι οταν εγινε η κουβεντα περι πτωχευσης για πρωτη φορα το 2010, αφορουσε την γενικη κατασταση και μεσα σ αυτην ειμασταν κι εμεις.. οπως και ολοι μας!

    αα αυτο με τα παιδακια μας το εχουμε ξαναπει, η δικια μου γεννηθηκε τον μαρτιο στις 10, του 1984, και νομιζω εχουν τελειωσει και ιδιες σχολες και δουλευουν σε παρομοιο αντικειμενο ;)

    σιγουρα δεν ειναι μονο ο δικος μου ο μπαμπας που περναει δυσκολα, σιγουρα ολοι μας, την περναμε αυτη την κατασταση και μαλιστα καποιοι δε λενε παραεξω ουτε κουβεντα, οπως το καταλαβαινει ο καθενας

    παντως οπως εγραψα και παραπανω, εδω βγαζουμε, εγω τουλαχιστον, την πλευρα μας την οποια δεν δειχνουμε προς τα εξω..
    βοηθαει νομιζω αυτο!

    ξερεις, τωρα που λες για δυναμη, σκεφτομαι πως καποια πραγματα ερχονται και κουμπωνουν οταν πρεπει και μπορουν να κουμπωσουν.. δυο χρονια πριν νομιζω πως δεν θα ημουν το ιδιο ατομο στο θεμα της δυναμης

    και οχι, η ζωη μας δεν ηταν καθολου μα καθολου δυσκολη
    το αντιθετο μαλιστα

    να προσεχεις τη μανουλα σου οσο μπορεις ;)

    φιλια πολλα παντα

    ReplyDelete
  10. Ανατριχιαστική από την αρχή ως το τέλος ανάρτηση.
    Έχω αλλάξει πολλά συναισθήματα Στέλλα μου ...
    Σαν να παρακολουθούσα σπονδυλωτή ταινία με πολλές ιστορίες. Κι όμως είναι μία η ιστορία. Η δική σου.
    Σε ευχαριστούμε που άνοιξες τη ψυχούλα σου!

    (κι ο μπαμπάς μου είναι σχεδόν 83 ..πέρασε καρκίνο, ξέρω τον πόνο την αγωνία ...σημασία έχει πώς τον έχεις μέσα σου ~όχι πώς δείχνει τώρα!
    Καλή δύναμη μάτια μου! Να τολμήσω να ρωτήσω αν θα βάλω το λινκ στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες... δεν το κάνω χωρίς την άδεια σου!)

    Πολλά ζεστά φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπερα Αριστεα μου..σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια.. ετσι οπως τα λες ειναι..ευχομαι περαστικα για τον μπαμπα σου..καταλαβαινω δυσκολιες..αγωνιες..πονο ψυχικο και σωματικο..μακαρι να ξεπερνιουνται ολα αυτα οσο ειναι δυνατον εστω :) Να πω την αληθεια μου η αφορμη να τα γραψω ολα αυτα σταθηκαν οι χριστουγεννιατικες ιστοριες σου..και πρωτα πρωτα σκεφτηκα να σου γραψω το λινκ για τη σχετικη συμμετοχη.. μετα ειπα πως ισως να ειναι πολυ προσωπικες οι διηγησεις μου αλλα αφου μου το θυμησες ναι να το βαλεις το λινκ γιατι οχι; καλο βραδυ..φιλια πολλα🌸

      Delete
  11. Στέλλα, άγγιξαν τόσο πολύ την ψυχή μου τα διαμάντια που μοιράστηκες μαζί μας, που νιώθω την ανάγκη να σ' ευχαριστήσω θερμά, γι' αυτό! Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου, μόνο να σου πω πόσο πολύ χαίρομαι που σε γνωρίζω...
    Καλή σου εβδομάδα
    Μαρίνα

    ReplyDelete
    Replies
    1. κι εγω σ ευχαριστω για τα συναισθηματα που μου ανταποδιδεις Μαρινα.
      Σου ευχομαι καλες γιορτες
      με υγεια και αγαπη

      αχ και οπως το ειπε πολυ ομορφα η δασκαλα μου σε ενα σεμιναριο που παρακολουθω, και να αγαπιεσαι απο οσους αγαπας (ισχυει για ολους μας)

      Delete
  12. Παρότι εκτός κλίματος (εγώ εννοώ) λόγω το ότι κλείνω εκκρεμότητες, αιτία ταξιδιού και απόμακρος λίγο από τούτες τις διαδρομές, ωστόσο διάβασα το «Ημερολόγιο» με τις μικρές -και πλήρως συγκινητικές- ιστορίες σου, Στέλλα, κι έκανα την εξαίρεση.
    Ανάμικτα συναισθήματα κι ανάμεσα κάποια πολύ οικεία κομμάτια.
    Διάβασε στη σελίδα 154, ξέρεις εσύ, τις «Στιγμές της ζωής μου» και θα καταλάβεις.

    Κατά τα άλλα εξαιρετική αφήγηση!

    ReplyDelete
    Replies
    1. μμ το διαβασα αμεσως εννοειται Στρατο..
      μονο που εσυ τα λες με αλλο τροπο διαφορετικο, λιγο πιο αοριστο και αρκετα πιο τρυφερο.. αλλα και πολυ διακριτικο και λιγο πιο ποιητικο

      μηπως λιγο πολυ ολοι ιδιες καταστασεις ζουμε;
      τι λες;

      *εχω να κανω πολυ αναγνωση, αλλα θελω να εχω χρονο, δεν θελω να το καψω στριμωχνοντας το αναμεσα σε χιλια μυρια

      *ευχομαι γρηγορα να μπειτε στην ατμοσφαιρα αν και καταλαβαινω που τρεχετε και που τρεχει ο λογισμος σας

      καλο βραδυ
      φιλια πολλα

      Delete
  13. * «λόγω του ότι»… διορθώνω προσθέτοντας το «υ» της γενικής που… μου ξέφυγε…

    ReplyDelete
  14. Δεν σε γνώριζα, ήρθα από την Αριστέα για να διαβάσω την ιστορία σου. Οι φράσεις πάνω - πάνω στο ιστολόγιο με προετοίμασαν: μάλλον κάτι ενδιαφέρον υπάρχει εδώ... Άναψα τσιγάρο κι άρχισα να διαβάζω.
    Τι να πω; Σαν να είμαστε φίλες και θυμόμαστε όσα ζήσαμε, σαν να ακούω τους γονείς μου να διηγούνται, σα να θυμάμαι τα δικά μου... Περίεργη αίσθηση. Κάτι πολύ οικείο (κι ας μην έχω ζήσει τα γεγονότα, η περιγραφή τους και τα συναισθήματα μου ήταν οικεία) και τόσο ανθρώπινο και ειλικρινές...
    Και σταματώ εδώ, γιατί, πραγματικά, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι νιώθω.
    Χάρηκα πολύ που σε βρήκα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. η ειλικρινεια, ειναι πολυ ουσιαστικη για εμενα woman in blogs, ετσι λειτουργω, και προσπαθω ιδιαιτερα να ειμαι ειλικρινης κυριως απεναντι στον εαυτο μου

      σ ευχαριστω για το περασμα
      στελλα

      Delete
  15. Στέλλα μου... κάτι κοινά βιώματα, ομοιοκατάληκτες αγωνίες, το μπισκοτόσπιτο που ακόμα δεν αξιώθηκα να το οικοδομήσω σωστά κι όλο πέφτει, οι βόλτες στις παρελθοντικές διαδρομές... όλα όσα μοιράστηκες μαζί μας... ένιωσα πως το έγραψες με μιαν ανάσα, πως ξεχύθηκε σα χείμαρρος από μέσα σου.
    Μόνο να σ' ευχαριστήσω τολμώ για τη βόλτα που πήγαμε χεράκι-χεράκι.
    Καλό σου βράδυ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρια τι να ευχηθω τοσες μερες μετα; καλη εβδομαδα και ας ειναι ομορφες οι μερες που ερχονται ;)

      Delete
  16. Καλά Χριστούγεννα Στέλλα μου. Η ζωή καμμιά φορά μοιάζει με χιλιοειπωμένη ιστορία.
    Τα σέβη μου για το κείμενο.

    (Δεν μπορώ λέξη να πω για τον μπαμπά σου,έχω κόμπο στον λαιμό. Σε φιλώ πολύ)

    ReplyDelete
    Replies
    1. σ ευχαριστω αγραμπελακι μου, χαρουμενα χριστουγεννα ευχομαι :)

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...