σκέψεις

Δεν είναι παράπονο,  είναι διαπίστωση..  στη ζωή μου υπήρξαν άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου,  όπως πχ οι γονείς μου,  που είχα την τύχη αλλά και την ατυχία να μη τους αποχωριστώ ποτέ και εννοώ ότι δεν βρέθηκα ποτέ όσο έπρεπε μακριά,  δεν κράτησα τις σωστές αποστάσεις,  μια επειδή τα σπίτια μας ήταν μια ανάσα δίπλα οπότε με το καλημέρα και το καληνύχτα ολόκληρου εικοσιτετραώρου δεν έλειψαν στιγμή από δίπλα μου αλλά ούτε κι εγώ από δίπλα τους και δυό από την αγάπη αλλά και την εξάρτηση που είχε δημιουργηθεί κι από τις δύο πλευρές αλλά εγώ ακόμη και μετά τόσα χρόνια σε μένα όλο το βάρος το ρίχνω.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ήταν πάντα δίπλα μου,  αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ μέσα μου.
Μέσα μου υπήρξε και είναι ακόμη ένας και μοναδικός άνθρωπος,  ο σύντροφος της ζωής μου εδώ και 36 ολόκληρα χρόνια.
Δεν ξέρω αν με με πειράζει αυτό,  αν θέλω να είμαι αντικειμενική μάλλον με πειράζει.  Και μάλιστα πολύ,  Πολλές φορές μάλιστα με καίει και με τσουρουφλίζει.  Δίνω δικαιολογητικά.  Είχαν τον τρόπο τους,  δεν ήξεραν παραπάνω,  είχαν τον εγωισμό και τη δύναμη ανθρώπων που επιβίωσαν από ένα πόλεμο,  αυτό και μόνο πιστεύω δικαιολογεί πολλά.  Άνθρωποι ισχυρογνώμονες και πως να το πω,  κι αυτό είναι πραγματικά παράπονο,  δεν άφηναν ποτέ να έχεις δίκιο.  Ναι!  Δεν δέχονταν ποτέ οτι μπορεί να κάνουν λάθος,  αντίθετα είχαν πάντα αυτοί την τελευταία κουβέντα,  το πάνω χέρι,  τη γνώση αλλά τελικά δε ξέρω αν είχαν την επίγνωση.
Πάντως ήταν άνθρωποι που έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν σε οικονομικό επίπεδο.
Εκεί που το έχαναν ή αν θέλω να είμαι πιο σωστή,  δεν είχαν την παιδεία ήταν σε βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο.  Νομίζω πως δεν τους συγχωρώ που δεν εκδήλωναν ποτέ την αγάπη τους,  κάποιες φορές υποψιαζόμουν πως δεν υπήρχε αγάπη.  Δεν τους συγχωρώ που δεν έλεγαν ποτέ ''αχ το κοριτσάκι μου''.  Ίσως να ήμουν δεδομένη.  Ίσως και να είχαν κουραστεί κι αυτοί όπως κι εγώ από την συνεχή και καθημερινή επαφή και τριβή.  Ένα άλλο που με πληγώνει ακόμη πολύ είναι η συνεχής αρνητική κριτική.  Θα σου πω ένα παράδειγμα.  Έλεγα στον πατέρα μου πολλές φορές,  γιατί όπως ξαναείπα ήθελα να βρίσκω αφορμές να μιλάμε,  ότι συνέβει αυτό ή το άλλο και καμμιά φορά έλεγα πως θύμωσα με κάποιον ή κάτι παρόμοιο και η πρώτη του κουβέντα ήταν ''τι του έκανες εσύ'';  Καταλαβαίνεις τι εννοώ.  Στο μυαλό του είχα πάντα άδικο.  Ήμουν πάντα εγώ που έφταιγα.  Όχι,  ποτέ κάποιος άλλος παρά μόνο εγώ.
Τέλος πάντων κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι τον τελευταίο καιρό που είχε μαλακώσει πολύ.
Και τις πολύ πολύ τελευταίες μέρες,  όταν είδε πόσο πολύ τον αγαπούσαμε νομίζω μας αγάπησε κι αυτός.
Ίσως επειδή το μυαλό του είχε καθαρίσει πια από το άγχος της επιβίωσης,  ίσως και να άρχισε να βλέπει με το συναίσθημα και όχι με τα χίλια ''πρέπει'' που είχε κατά νου.  Αν και όλα αυτά τα ''πρέπει'' του νιλωθω ότι είχαν να κάνουν πολύ με εμένα,  και πάλι τον δικαιολογώ,  ήμουν το πρώτο του παιδί και περίμενε αν μη τι άλλο κάπου να του μοιάζω.  Δεν άντεχε τις διαφορές μας,  τσακωνόμασταν πάντα πάρα πολύ.  Η σχέση μας ήταν αυτό που λέμε ''ανταγωνιστική''!