Tuesday, February 16, 2016

σκέψεις





Δεν είναι παράπονο,  είναι διαπίστωση..  στη ζωή μου υπήρξαν άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου,  όπως πχ οι γονείς μου,  που είχα την τύχη αλλά και την ατυχία να μη τους αποχωριστώ ποτέ και εννοώ ότι δεν βρέθηκα ποτέ όσο έπρεπε μακριά,  δεν κράτησα τις σωστές αποστάσεις,  μια επειδή τα σπίτια μας ήταν μια ανάσα δίπλα οπότε με το καλημέρα και το καληνύχτα ολόκληρου εικοσιτετραώρου δεν έλειψαν στιγμή από δίπλα μου αλλά ούτε κι εγώ από δίπλα τους και δυό από την αγάπη αλλά και την εξάρτηση που είχε δημιουργηθεί κι από τις δύο πλευρές αλλά εγώ ακόμη και μετά τόσα χρόνια σε μένα όλο το βάρος το ρίχνω.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ήταν πάντα δίπλα μου,  αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ μέσα μου.
Μέσα μου υπήρξε και είναι ακόμη ένας και μοναδικός άνθρωπος,  ο σύντροφος της ζωής μου εδώ και 36 ολόκληρα χρόνια.
Δεν ξέρω αν με με πειράζει αυτό,  αν θέλω να είμαι αντικειμενική μάλλον με πειράζει.  Και μάλιστα πολύ,  Πολλές φορές μάλιστα με καίει και με τσουρουφλίζει.  Δίνω δικαιολογητικά.  Είχαν τον τρόπο τους,  δεν ήξεραν παραπάνω,  είχαν τον εγωισμό και τη δύναμη ανθρώπων που επιβίωσαν από ένα πόλεμο,  αυτό και μόνο πιστεύω δικαιολογεί πολλά.  Άνθρωποι ισχυρογνώμονες και πως να το πω,  κι αυτό είναι πραγματικά παράπονο,  δεν άφηναν ποτέ να έχεις δίκιο.  Ναι!  Δεν δέχονταν ποτέ οτι μπορεί να κάνουν λάθος,  αντίθετα είχαν πάντα αυτοί την τελευταία κουβέντα,  το πάνω χέρι,  τη γνώση αλλά τελικά δε ξέρω αν είχαν την επίγνωση.
Πάντως ήταν άνθρωποι που έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν σε οικονομικό επίπεδο.
Εκεί που το έχαναν ή αν θέλω να είμαι πιο σωστή,  δεν είχαν την παιδεία ήταν σε βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο.  Νομίζω πως δεν τους συγχωρώ που δεν εκδήλωναν ποτέ την αγάπη τους,  κάποιες φορές υποψιαζόμουν πως δεν υπήρχε αγάπη.  Δεν τους συγχωρώ που δεν έλεγαν ποτέ ''αχ το κοριτσάκι μου''.  Ίσως να ήμουν δεδομένη.  Ίσως και να είχαν κουραστεί κι αυτοί όπως κι εγώ από την συνεχή και καθημερινή επαφή και τριβή.  Ένα άλλο που με πληγώνει ακόμη πολύ είναι η συνεχής αρνητική κριτική.  Θα σου πω ένα παράδειγμα.  Έλεγα στον πατέρα μου πολλές φορές,  γιατί όπως ξαναείπα ήθελα να βρίσκω αφορμές να μιλάμε,  ότι συνέβει αυτό ή το άλλο και καμμιά φορά έλεγα πως θύμωσα με κάποιον ή κάτι παρόμοιο και η πρώτη του κουβέντα ήταν ''τι του έκανες εσύ'';  Καταλαβαίνεις τι εννοώ.  Στο μυαλό του είχα πάντα άδικο.  Ήμουν πάντα εγώ που έφταιγα.  Όχι,  ποτέ κάποιος άλλος παρά μόνο εγώ.
Τέλος πάντων κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι τον τελευταίο καιρό που είχε μαλακώσει πολύ.
Και τις πολύ πολύ τελευταίες μέρες,  όταν είδε πόσο πολύ τον αγαπούσαμε νομίζω μας αγάπησε κι αυτός.
Ίσως επειδή το μυαλό του είχε καθαρίσει πια από το άγχος της επιβίωσης,  ίσως και να άρχισε να βλέπει με το συναίσθημα και όχι με τα χίλια ''πρέπει'' που είχε κατά νου.  Αν και όλα αυτά τα ''πρέπει'' του νιλωθω ότι είχαν να κάνουν πολύ με εμένα,  και πάλι τον δικαιολογώ,  ήμουν το πρώτο του παιδί και περίμενε αν μη τι άλλο κάπου να του μοιάζω.  Δεν άντεχε τις διαφορές μας,  τσακωνόμασταν πάντα πάρα πολύ.  Η σχέση μας ήταν αυτό που λέμε ''ανταγωνιστική''!

11 comments:

  1. Όλοι οι άνθρωποι, νομίζω Στέλλα, έχουμε, ή μάλλον κρατάμε, ένα «κάτι» μέσα μας… να μας τρώει… Κι εσύ δεν θέλησες ν’ αφήσεις αυτό το κάτι που σ’ έτρωγε να χορτάσει…
    Διάβασα τις σκέψεις σου, όμως -και θέλω να με συμπαθάς- το ένιωσα πιο πολύ σαν παράπονο, σα να ξεχείλισε μια σταγόνα παράπονου από το μέσα σου κι έγινε άξαφνα ποταμός και μια εκ βαθέων εξομολόγηση που θέλει τόλμη πολλή να την δημοσιοποιήσεις.

    Κατά τα άλλα μια εξαιρετική ανάλυση που έχει όλα τα «σε πονάω» της αγάπης.

    Καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. πολυ φοβαμαι οτι εχει χορτασει και χορταινει ακομη Στρατο δεν ξεπερνιουνται καποια πραγματα!

      αγαπη παντα ναι, αλλα πολλες φορες η συμπεριφορα εξαρταται κι απο αυτον που εχεις απεναντι σου

      οπωσδηποτε δεν ειμαι ανθρωπος του μισους ;)

      φιλια

      Delete
  2. Καλησπέρα Στέλλα. Τώρα που ο αχός καταλαγιάζει μπορείς να βάζεις τα συναισθήματά σου σε μια σειρά και οι σκέψεις σου να δίνουν περισσότερη ερμηνεία στα όποια προβλήματα.
    Δεν είσαι η πρώτη μήτε η τελευταία που περιγράφεις αυτήν ακριβώς τη σχέση με τους γονείς σου. Φυσικά υπάρχουν και πιο ομαλές καταστάσεις αλλά και πιο ακραίες.
    Το κρίσιμο είναι αυτή η παιδεία που κουβαλά ο καθένας. Είδες ότι τα "πρέπει" έστεκαν πολύ ψηλά στη σκέψη του Πατέρα σου.
    Χαίρομαι που τολμάς και ανοίγεις την καρδιά σου σε όλους μας εδώ.
    Καλό σου απόγευμα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. και βεβαια εχουν υπαρξει πιο ακραιες καταστασεις και εχουμε καθημερινα παραδειγματα, εμεις ζησαμε στα πλαισια του φυσιολογικου ευτυχως παντα.. ας ειναι καλα εκει που ειναι

      καλο βραδυ

      Delete
  3. Δύο αρχηγοί στο ίδιο σπίτι δε χωράνε, λένε (για την "ανταγωνιστική" σχέση που ανέφερες το γράφω).
    Αν σε κατάλαβα σωστά, λες ότι δεν ένιωσες ποτέ συναισθηματική συγγένεια με τους γονείς σου (που είναι και το είδος της συγγένειας που σου επιτρέπει να έρθεις ουσιαστικά κοντά με κάποιον, κι ας μην υπάρχουν δεσμοί αίματος να σας ενώνουν).
    Σε τέτοιες περιπτώσεις (μαντεύω πως) νιώθει κανείς ότι πάντα κάτι λείπει, κάτι εμποδίζει να αισθανθεί τον γονιό όπως έχει στο μυαλό του την εικόνα του πατέρα και της μητέρας και να συνδεθεί όπως θα ήθελε μαζί του. Και αυτό ένα παιδί το έχει ανάγκη. Μου φαίνεται φυσικό που δεν ξεπερνάει ποτέ αυτή την απώλεια. Γιατί έτσι βιώνεται μού φαίνεται, ως απώλεια. (Αν ο γονιός, όταν το παιδί του γεννιέται, βιώνει ένα συμβολικό πένθος, αφού πρέπει να μπορέσει να κάνει πέρα τις φαντασιώσεις που είχε για το "ιδανικό" του παιδί και να αποκτήσει σχέση με το παιδί το πραγματικό, που κρατάει πια στην αγκαλιά του - γιατί να μην περνάει και ένα παιδί μια τέτοια διαδικασία πένθους όταν οι γονείς του διαπιστώνει πως δε μπορούν να του δώσουν αυτό που χρειάζεται, αναρωτιέμαι.)
    Πιστεύω πως οι συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν οι γονείς που δεν στάθηκαν ικανοί να καλύψουν τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού τους (και το γράφω γενικά αυτό τώρα) μπορούν μεν να σου δώσουν να καταλάβεις γιατί υιοθέτησαν ένα στυλ διαπαιδαγώγησης και ένα συγκεκριμένο μοντέλο σχέσης, αλλά αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται. Αν δεχτούμε πως δικαιολογούνται και το παιδί δεν είχε δικαίωμα να ζητάει περισσότερα (αυτά που ήταν κατάλληλα για τη δική του μοναδική προσωπικότητα) - τότε καταλήγουμε να νιώθουμε ενοχές γιατί αισθανόμαστε ότι γινόμαστε άδικοι και ίσως πλεονέκτες.
    Το "αυτά ήξεραν, αυτά μπόρεσαν" φαίνεται λογικό. Ο γονιός, όμως, πρέπει να μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό του, γιατί το παιδί δεν είναι απαραίτητο να του μοιάζει, να μπορεί να αρκεστεί σε αυτά που έχει ο ίδιος έτοιμα προς προσφορά. Και όταν δε μας δίνει αυτά που τού είναι ανοίκεια μεν, αλλά εμείς τα ζητάμε, διαισθητικά προσεγγίζουμε αυτή την κατάσταση σαν αποστέρηση, σαν να μας έχει προδώσει, σαν να μη νοιάζεται αρκετά. Γιατί τότε δε μας συντροφεύει, απομακρύνεται. Ενώ το καθήκον του είναι πάντα να αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Ναι, νομίζω πως αυτό είναι γονιός.
    (Και εννοείται πως είναι τελείως λάθος τακτική να παίζει ο γονιός το συνήγορο του διαβόλου, όταν το παιδί του τού αναφέρει ένα πρόβλημά του. Εννοείται πως είναι λάθος να προσπαθεί διαρκώς να βρει το άδικο στην πλευρά του παιδιού του. Η δουλειά του είναι να υποστηρίζει, όχι να στέκεται απέναντι. Γιατί είναι ο γονιός, όχι δικαστής που οφείλει να είναι αντικειμενικός και αυστηρός. Η δουλειά του δεν είναι να βρει την αλήθεια, αλλά να σταθεί δίπλα στο παιδί του. Άλλωστε, όταν δείχνει να δυσπιστεί ως προς τη συμπεριφορά του παιδιού του, δεν δυσπιστεί στην πραγματικότητα προς τη διαπαιδαγώγηση που του έχει δώσει ο ίδιος; Και, εν πάση περιπτώσει, από πότε φάνηκε πως πετυχαίνεις να κάνεις κάποιον καλύτερο άνθρωπο, με το να τον κάνεις να νιώθει χειρότερα για τον εαυτό του;)
    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Διονυσια, καθως συζητησα καποτε την κατασταση με επαγγελματια ψυχολογο μου ειχε πει πως τουτες οι συμπεριφορες σημερα θεωρουνται ως καποιο ειδος κακοποιησης..

      το μυαλο μου τριγυρναει πια μονο στο οτι καποια πραγματα πρεπει να ξεπεραστουν και να ξεκαθαριστουν αν μη τι αλλο με τον εναν γονιο που με απεμεινε και μια που δεν υπαρχει η επικοινωνια η μονη λυση για μενα ειναι αποστασιοποιηση αν και ειναι πολυ δυσκολο

      φιλια

      Delete
  4. Με συγκίνησε το κείμενό σου... Η σχέση μίας κόρης με τον μπαμπά της είναι πάντοτε καθοριστική για την ψυχοσύνθεση αργότερα του κοριτσιού. Είναι επώδυνο να αισθάνεσαι ότι δεν τον έχεις στην πλευρά σου όταν τον χρειάζεσαι και δύσκολο να μην ακούς έναν καλό λόγο. Να μην εισπράττεις τρυφερότητα.
    Κλισέ αλλά ισχύει πως δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στο να είσαι γονιός. Ο καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του πορεύεται. Και τα αρνητικά του στοιχεία, δυστυχώς και αναπόφευκτα, εκδηλώνονται μέσα στο σπίτι... Σίγουρα όμως σε αγαπούσε και το ξέρεις. Σίγουρα σε νοιαζόταν και σίγουρα ήθελε το καλύτερο για σένα!
    Μπορεί να μη στάθηκες τυχερή στο θέμα του να έχεις έναν πατέρα όπως ενδεχομένως έχουν άλλα κορίτσια, έχεις όμως μεγάλη ευλογία να έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Κράτησέ τον και πάρε από εκείνον όση αγάπη έχεις νιώσει ποτέ να σου λείπει!

    ReplyDelete
  5. κυριως ειναι σημαντικη η σχεση αυτη για το χαρακτηρα και την προσωπικοτητα που σχηματιζονται κατω απο ελλειπεις συνθηκες..

    σ ευχαριστω Μαρια μου

    ReplyDelete
  6. Στέλλα μου είχα στο παρελθόν πάνω κάτω ίδιες πικρίες- κυρίως από τη μαμά. Βλέπεις ήταν πάντα ο αρχηγός της οικογένειας, αυστηρή, ενίοτε αυταρχική και πάντα επικριτική! Και δεν την έχω ουσιαστική αποχωριστεί στη ζωή μου! Δίπλα μένουμε κι εμείς!
    Οι σχέσει μας πέρασαν από 40 κύματα. Μόνο όμως όταν συγχώρεσα μέσα μου και άρχισα το πλησίασμα με παραδοχή, είδα αλλαγές που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα τις περίμενα. Όχι , μην φανταστείς θεαματικές αλλαγές. Εξακολουθεί να είναι επικριτική . αρκετά υπερπροστατευτική, παρεμβατική στη ζωή μου - άλλαξα όμως εγώ! Ο τρόπος που την αντιμετωπίζω. ο βαθμός που με ενοχλεί η συμπεριφορά της!

    Ξέρω πως μεγάλωσε δύσκολα, μ' ένα επίσης αυταρχικό πατέρα. Έκανε ό,τι καλύτερο ήξερε και μπορούσε. Δεν αμφισβητώ το ενδιαφέρον της, τη φροντίδα της, όλα όσα στερήθηκε για να μου δώσει. Με ενοχλεί φυσικά ακόμα λίγο που όλα αυτά τα θεωρεί ...ανταποδοτικά. Η αγάπη δεν δίνεται έτσι, με σκοπό την ανταπόδοση! Δεν έχει απαιτήσεις. Όμως ξέρω ότι με το δικό της τρόπο με αγαπάει. πολύ! Και θα έδινε τα πάντα για μένα!
    Επειδή την αγαπώ κι εγώ πολύ έμαθα με τον καιρό να μην στέκομαι πολύ στον τρόπο της. Να προσπερνάω!
    Η συγχώρεση μέσα μας είναι πολύ ανακουφιστική!
    Είναι το κλείσιμο των λογαριασμών με το παρελθόν. Όσο τους έχουμε ανοιχτούς πάντα σαν ακίδα στο δέρμα κάτι θα μας πονάει!
    Στους σημερινούς γονείς όμως με τόση πληροφόρηση, με τόσες γνώσεις είμαι αρκετά αυστηρή! Μπορεί να μην υπάρχει μάνιουαλ και οδηγίες χρήσης μα η αγάπη θα έπρεπε να ανοίγει τα μάτια της ψυχής.....

    υγ: μίλησες πιο πάνω για κακοποίηση και σε συμμερίζομαι! Ναι ήταν κακοποίηση Στέλλα μου! Χρειάζεται να τα βγάλεις από μέσα σου! Μόνο έτσι θα λυτρωθείς!


    ReplyDelete
  7. Εύχομαι με τον καιρό να κατανοήσεις και να συγχωρήσεις. Τότε μόνο έρχεται η λύτρωση. Όλοι κουβαλάμε αντίστοιχα φορτία μέσα μας, μη νομίζεις. Λίγοι βρίσκουν το θάρρος να τα εκφράσουν, να τα συζητήσουν και να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Κι όσοι είμαστε γονείς, διαπιστώνουμε πως αυτός είναι ένας αέναος κύκλος. Και τα παιδιά μας κουβαλούν αντίστοιχα τις δικές τους πικρίες και ματαιώσεις. Και πάει λέγοντας...
    Το σημαντικό Στέλλα μου είναι πως ήταν παρόντες στη ζωή σου, με τα λάθη και τις αδυναμίες τους, αλλά ήταν εκεί. Ποιος ξέρει με τι συνθήκες μεγάλωσαν, κι αν δεν στερήθηκαν κι οι ίδιοι, αυτά που δεν μπόρεσαν να σου προσφέρουν.
    Χαίρομαι που υπάρχει στη ζωή σου ο άνθρωπός σου. Αυτό είναι θείο δώρο!

    ReplyDelete
  8. Αν δούμε λίγο μέσα μας γινομαστε αυτό που ειναι οι γονεις μας κατα βαθος.. και οταν αυτ΄΄ο το καταλαβουμε ας κανουμε στροφή να μην κανουμε και εμεις τα δικα τους λάθει .. το κλειδι ειναι οπως λέει και η αρστεα η συγχωρεση και η αγαπη θα πω εγώ... τυχερη που είχες γονεις.. .!!! καλως σε βρήκα...!!!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...