με δυό φιλιά γεμάτα μόνο αγάπη

Ανακάλεσα όλες τις σχετικές λέξεις αυτές τις μέρες,  μου ήρθαν στο μυαλό ακόμη κι αυτές που σε κανένα λεξικό δεν υπήρχαν - μπαμπάς - μπαμπούλης - μπαμπακούλης - πατερούλης - αγαπημενούλης - κι άλλες πολλές ιδιότητες και σημεία του χαρακτήρα του όπως - διακριτικός - παλληκάρι - στρατιώτης - υπομονή - υπομονή - υπομονή - υπομονετικός - καρτερικός κι ακόμη αρκετές φορές αισιόδοξος δλδ υπεραισιόδοξος και θετικός καθώς πιανόταν από την παραμικρή καλυτέρευση για να ελπίσει πως θα γίνει καλά.  ''Καλύτερα είμαι''  έλεγε όταν αντί να κάνει δέκα εμετούς την ημέρα ήταν στους εννιά.  Καλύτερα είμαι έλεγε όταν ο πόνος του περνούσε με τριών ειδών φάρμακα αντί για πέντε.  Δεν μιλούσε,  η αρρώστεια του είχε πάρει ακόμη και τη φωνή του.  Από το medrol μας είπαν.  Το medrol είναι κορτιζόνη.  Σε εμάς ψιθύριζε.  Στο τηλέφωνο δεν απαντούσε πια.  Στον αδερφό του στην Κρήτη,  είπε ψιθυριστά ''μ'ακούς;  να μην στεναχωριέσαι''.  Στον εγγονό του στην Αθήνα,  είπε ψιθυριστά ''μ΄ακούς;  όταν γίνω καλά θα έρθεις''.  Έφαγε.  Την προηγούμενη Δευτέρα και Τρίτη ζήτησε ψαρόσουπα και την ευχαριστήθηκε με πολύ όρεξη..  ''έφαγα 15 κουταλιές''  έλεγε χαρούμενος.  Είχε φτάσει 57 κιλά.  Όταν του άλλαζα στην πλάτη το αυτοκόλλητο,  έβρισκα μία μαλακή και απαλή πέτσα και κόκαλα.  Είχε αλλάξει δωμάτιο και κρεββάτι και χαιρόταν που τον βόλευε περισσότερο και που ήταν πιο φωτεινό.  Μας έβαζε να ανοίγουμε το παράθυρο συχνά για να μπαίνει καθαρός αέρας.  Είμασταν συνέχεια δίπλα του.  Μας κρατούσε κοντά του ως τις δέκα το βράδυ.  Μετά μας έδιωχνε.  ''Φύγετε τώρα έλεγε πάτε να ξεκουραστείτε''.  Το τελευταίο βράδυ μας κράτησε ως τις έντεκα παρά δέκα.  Ήθελε να έχει παρέα για να κοιμηθεί όσο πιο αργά γινόταν,  ώστε να μην μείνει ξάγρυπνος μέσα στη νύχτα.  Δε τις χώνευε τις νύχτες,  τον δυσκόλευαν έλεγε.  Την Πέμπτη το πρωί,  είχε σοβαρό πρόβλημα με την πίεση.  Θα φωνάζαμε τη γιατρό.  Μας είπε θα έρθω μεσημεράκι στις τρείς.  Ξέραμε ότι ακόμη κι αν ερχόταν δεν υπήρχε καμμια ελπίδα.  Θα ερχόταν τυπικά και μόνο για τη δική του καλή ψυχολογία.  Την περίμενε,  αλλά αισθανόταν πάρα πολύ άσχημα.  Το έλεγε.  ''Τα πόδια μου έχουν παγώσει'' έλεγε.  ''Η κοιλιά μου είναι πρησμένη''.  Δεν μπορούσε να βολευτεί,  του βάζαμε τα μαξιλάρια στην πλάτη του το ένα λεπτό και το άλλο ήθελε να τα βγάλουμε.  Έπιανε με τα δυό του χέρια το κεφάλι του,  κινήσεις απελπισμένες,  ήθελε να καθίσει,  δεν τον αφήσαμε,  θα τον χάναμε από την πίεση που ήταν χαμηλή.  Η γιατρός στο τηλέφωνο είπε πως τον εγκαταλείπουν ένα ένα τα όργανα του.  Δεν ήρθε στις τρείς.  Κατά τις πεντέμιση το απόγευμα ήρθαμε στο σπίτι μου να τσιμπήσουμε κάτι.  Νιώθαμε κουρασμένοι.  Τον είχαμε αφήσει να κοιμάται.  Ανέπνεε ήρεμα.  Μια ώρα μετά είχε πεθάνει.

_

Ακούμπησα το πόδι του,  πάνω από την κουβέρτα,  το χάιδεψα.
Όλα τα υπόλοιπα έγιναν από ανθρώπους επαγγελματίες.

_

Δεν θα σου πω άλλες λεπτομέρειες.  Τόσες μέρες ήθελα να τον πάρω στην αγκαλιά μου,  ήθελα να του πω πολλά,  ήθελα να του πω πόσο τον πονούσα και πόσο τον αγαπάω και πόσο τον λυπάμαι.  Δεν του έλεγα ''μπαμπά θα γίνεις καλά'',  ίσως μόνο δυό τρεις φορές.  Δεν έλεγα τίποτα.  Δεν μιλούσα καθόλου.  Νιώθω πως τα ήξερε όλα.  Δεν ήθελε να μας στεναχωρήσει ούτε λεπτό.  Δεν έβγαλε κιχ,  δεν έκανε ένα παράπονο.  Η εγγονή του του έμαθε αναπνοές της γιογκα.  Ακόμη κι αυτές τις έκανε.  Σαν στρατιώτης.  Πολύ παληκάρι.  Δεν θέλω να σκέφτομαι δική μου αντίδραση σε παρόμοια περίπτωση,  θα τους έπαιρνε όλους και θα τους σήκωνε.

_

Ήθελα να του πω ''σ' αγαπώ''!
Δεν μου ταίριαξε,  δεν μου βγήκε,  δεν μπόρεσα να το κολλήσω με καμμιά μου κίνηση.  Φοβήθηκα τον εαυτό μου,  φοβήθηκα πως θα μαζί μ' αυτό θα ξεσπούσα σε κλάμματα και δεν το επέτρεψα αυτό να συμβεί μπροστά του.  Ακόμη και όταν βούρκωναν τα μάτια μου σηκωνόμουν κι έφευγα από το δωμάτιο,  έμπαινα στο μπάνιο και έριχνα μπόλικο νερό να ξεπλυθούν τα δάκρυα.

_

Στο σαλόνι,  στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα φέρετρο.  Ο πατέρας μου ήταν μέσα.  Το πρόσωπο του ήταν βαμμένο,  ελαφρώς πρησμένο αλλά όμορφο.  Έψαχνα παντού να νιώσω την ψυχή.  Να νιώσω κάτι διαφορετικό.  Όταν λέει θέλεις πολύ κάτι γίνεται.  Στην περίπτωση μας δεν έγινε.  Έγινε όμως κάτι που αν το μεταφέρω εδώ θα φανεί αστείο,  αλλά θα το πω.  Πάνω από τα σταυρομμένα του χέρια υπήρχε ένα μπεζ σατεν πανί.  Έτσι όπως ήταν τοποθετημένο έκανε μια σκιερή επιφάνεια.  Είδα τρεις μικρές λάμψεις.  Δύο δεξιά και μια αριστερά.  Μετά τίποτα.  Ξέρω πως με γέλασαν τα μάτια μου.  Η λογική μου το λέει αυτό.  Πάντως,  χωρίς να μπορώ να ερευνήσω σε βάθος,  εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε λογική εξήγηση για το συμβάν.

_

Δεν τον ακούμπησα ξανά παρά μόνο λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι.  Με το δεξί μου χέρι αγκάλιασα το κεφάλι του και το φίλησα στο αριστερό μάγουλο.  Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που φίλησα νεκρό.  Αλλά αυτός δεν ήταν ένας νεκρός ήταν ο πατέρας μου

_

Μετά τη λειτουργία,  τον φίλησα και δεύτερη φορά,  με τον ίδιο τρόπο,  στο άλλο μάγουλο.  Το δέρμα του ήταν παγωμένο.  Αλλά ήταν τρυφερό,  μαλακό και απαλό.  Ήθελα να πάρει κάτι μαζί του από μένα.  Του έδωσα δύο από τα φιλιά μου.  Δεν είχα κάτι άλλο να του δώσω.  Δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι άλλο.

_

Μετά,  λίγο πριν να τον σκεπάσει το χώμα,  του άφησα δυό τριαντάφυλλα κοντά στο πηγούνι..

_

Πήρα πάρα πολλές ζεστές και τρυφερές αγκαλιές αυτές τις μέρες.  Τόσοι άνθρωποι ήρθαν.  Τόσο νοιάξιμο,  τόση αγάπη,  τόσα πολλά δάκρυα.  Δάκρυα,  δάκρυα,  δάκρυα..  είπα ''δεν θέλω''  κι ας ήξερα ότι το χατήρι μου δεν μπορούσε να γίνει.  Μετά,  σήμερα δλδ,  η μέρα κύλισε λίγο πιο φυσιολογικά.  Μαζί με αγαπημένους,  με ιστορίες από τα παλιά και τα καινούργια και απίστευτα γέλια.  Τόσα πολλά δάκρυα και τόσο πολλά γέλια.  Τι αντίθεση!