Sunday, February 14, 2016

με δυό φιλιά γεμάτα μόνο αγάπη





Ανακάλεσα όλες τις σχετικές λέξεις αυτές τις μέρες,  μου ήρθαν στο μυαλό ακόμη κι αυτές που σε κανένα λεξικό δεν υπήρχαν - μπαμπάς - μπαμπούλης - μπαμπακούλης - πατερούλης - αγαπημενούλης - κι άλλες πολλές ιδιότητες και σημεία του χαρακτήρα του όπως - διακριτικός - παλληκάρι - στρατιώτης - υπομονή - υπομονή - υπομονή - υπομονετικός - καρτερικός κι ακόμη αρκετές φορές αισιόδοξος δλδ υπεραισιόδοξος και θετικός καθώς πιανόταν από την παραμικρή καλυτέρευση για να ελπίσει πως θα γίνει καλά.  ''Καλύτερα είμαι''  έλεγε όταν αντί να κάνει δέκα εμετούς την ημέρα ήταν στους εννιά.  Καλύτερα είμαι έλεγε όταν ο πόνος του περνούσε με τριών ειδών φάρμακα αντί για πέντε.  Δεν μιλούσε,  η αρρώστεια του είχε πάρει ακόμη και τη φωνή του.  Από το medrol μας είπαν.  Το medrol είναι κορτιζόνη.  Σε εμάς ψιθύριζε.  Στο τηλέφωνο δεν απαντούσε πια.  Στον αδερφό του στην Κρήτη,  είπε ψιθυριστά ''μ'ακούς;  να μην στεναχωριέσαι''.  Στον εγγονό του στην Αθήνα,  είπε ψιθυριστά ''μ΄ακούς;  όταν γίνω καλά θα έρθεις''.  Έφαγε.  Την προηγούμενη Δευτέρα και Τρίτη ζήτησε ψαρόσουπα και την ευχαριστήθηκε με πολύ όρεξη..  ''έφαγα 15 κουταλιές''  έλεγε χαρούμενος.  Είχε φτάσει 57 κιλά.  Όταν του άλλαζα στην πλάτη το αυτοκόλλητο,  έβρισκα μία μαλακή και απαλή πέτσα και κόκαλα.  Είχε αλλάξει δωμάτιο και κρεββάτι και χαιρόταν που τον βόλευε περισσότερο και που ήταν πιο φωτεινό.  Μας έβαζε να ανοίγουμε το παράθυρο συχνά για να μπαίνει καθαρός αέρας.  Είμασταν συνέχεια δίπλα του.  Μας κρατούσε κοντά του ως τις δέκα το βράδυ.  Μετά μας έδιωχνε.  ''Φύγετε τώρα έλεγε πάτε να ξεκουραστείτε''.  Το τελευταίο βράδυ μας κράτησε ως τις έντεκα παρά δέκα.  Ήθελε να έχει παρέα για να κοιμηθεί όσο πιο αργά γινόταν,  ώστε να μην μείνει ξάγρυπνος μέσα στη νύχτα.  Δε τις χώνευε τις νύχτες,  τον δυσκόλευαν έλεγε.  Την Πέμπτη το πρωί,  είχε σοβαρό πρόβλημα με την πίεση.  Θα φωνάζαμε τη γιατρό.  Μας είπε θα έρθω μεσημεράκι στις τρείς.  Ξέραμε ότι ακόμη κι αν ερχόταν δεν υπήρχε καμμια ελπίδα.  Θα ερχόταν τυπικά και μόνο για τη δική του καλή ψυχολογία.  Την περίμενε,  αλλά αισθανόταν πάρα πολύ άσχημα.  Το έλεγε.  ''Τα πόδια μου έχουν παγώσει'' έλεγε.  ''Η κοιλιά μου είναι πρησμένη''.  Δεν μπορούσε να βολευτεί,  του βάζαμε τα μαξιλάρια στην πλάτη του το ένα λεπτό και το άλλο ήθελε να τα βγάλουμε.  Έπιανε με τα δυό του χέρια το κεφάλι του,  κινήσεις απελπισμένες,  ήθελε να καθίσει,  δεν τον αφήσαμε,  θα τον χάναμε από την πίεση που ήταν χαμηλή.  Η γιατρός στο τηλέφωνο είπε πως τον εγκαταλείπουν ένα ένα τα όργανα του.  Δεν ήρθε στις τρείς.  Κατά τις πεντέμιση το απόγευμα ήρθαμε στο σπίτι μου να τσιμπήσουμε κάτι.  Νιώθαμε κουρασμένοι.  Τον είχαμε αφήσει να κοιμάται.  Ανέπνεε ήρεμα.  Μια ώρα μετά είχε πεθάνει.

_

Ακούμπησα το πόδι του,  πάνω από την κουβέρτα,  το χάιδεψα.
Όλα τα υπόλοιπα έγιναν από ανθρώπους επαγγελματίες.

_

Δεν θα σου πω άλλες λεπτομέρειες.  Τόσες μέρες ήθελα να τον πάρω στην αγκαλιά μου,  ήθελα να του πω πολλά,  ήθελα να του πω πόσο τον πονούσα και πόσο τον αγαπάω και πόσο τον λυπάμαι.  Δεν του έλεγα ''μπαμπά θα γίνεις καλά'',  ίσως μόνο δυό τρεις φορές.  Δεν έλεγα τίποτα.  Δεν μιλούσα καθόλου.  Νιώθω πως τα ήξερε όλα.  Δεν ήθελε να μας στεναχωρήσει ούτε λεπτό.  Δεν έβγαλε κιχ,  δεν έκανε ένα παράπονο.  Η εγγονή του του έμαθε αναπνοές της γιογκα.  Ακόμη κι αυτές τις έκανε.  Σαν στρατιώτης.  Πολύ παληκάρι.  Δεν θέλω να σκέφτομαι δική μου αντίδραση σε παρόμοια περίπτωση,  θα τους έπαιρνε όλους και θα τους σήκωνε.

_

Ήθελα να του πω ''σ' αγαπώ''!
Δεν μου ταίριαξε,  δεν μου βγήκε,  δεν μπόρεσα να το κολλήσω με καμμιά μου κίνηση.  Φοβήθηκα τον εαυτό μου,  φοβήθηκα πως θα μαζί μ' αυτό θα ξεσπούσα σε κλάμματα και δεν το επέτρεψα αυτό να συμβεί μπροστά του.  Ακόμη και όταν βούρκωναν τα μάτια μου σηκωνόμουν κι έφευγα από το δωμάτιο,  έμπαινα στο μπάνιο και έριχνα μπόλικο νερό να ξεπλυθούν τα δάκρυα.

_

Στο σαλόνι,  στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα φέρετρο.  Ο πατέρας μου ήταν μέσα.  Το πρόσωπο του ήταν βαμμένο,  ελαφρώς πρησμένο αλλά όμορφο.  Έψαχνα παντού να νιώσω την ψυχή.  Να νιώσω κάτι διαφορετικό.  Όταν λέει θέλεις πολύ κάτι γίνεται.  Στην περίπτωση μας δεν έγινε.  Έγινε όμως κάτι που αν το μεταφέρω εδώ θα φανεί αστείο,  αλλά θα το πω.  Πάνω από τα σταυρομμένα του χέρια υπήρχε ένα μπεζ σατεν πανί.  Έτσι όπως ήταν τοποθετημένο έκανε μια σκιερή επιφάνεια.  Είδα τρεις μικρές λάμψεις.  Δύο δεξιά και μια αριστερά.  Μετά τίποτα.  Ξέρω πως με γέλασαν τα μάτια μου.  Η λογική μου το λέει αυτό.  Πάντως,  χωρίς να μπορώ να ερευνήσω σε βάθος,  εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε λογική εξήγηση για το συμβάν.

_

Δεν τον ακούμπησα ξανά παρά μόνο λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι.  Με το δεξί μου χέρι αγκάλιασα το κεφάλι του και το φίλησα στο αριστερό μάγουλο.  Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που φίλησα νεκρό.  Αλλά αυτός δεν ήταν ένας νεκρός ήταν ο πατέρας μου

_

Μετά τη λειτουργία,  τον φίλησα και δεύτερη φορά,  με τον ίδιο τρόπο,  στο άλλο μάγουλο.  Το δέρμα του ήταν παγωμένο.  Αλλά ήταν τρυφερό,  μαλακό και απαλό.  Ήθελα να πάρει κάτι μαζί του από μένα.  Του έδωσα δύο από τα φιλιά μου.  Δεν είχα κάτι άλλο να του δώσω.  Δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι άλλο.

_

Μετά,  λίγο πριν να τον σκεπάσει το χώμα,  του άφησα δυό τριαντάφυλλα κοντά στο πηγούνι..

_

Πήρα πάρα πολλές ζεστές και τρυφερές αγκαλιές αυτές τις μέρες.  Τόσοι άνθρωποι ήρθαν.  Τόσο νοιάξιμο,  τόση αγάπη,  τόσα πολλά δάκρυα.  Δάκρυα,  δάκρυα,  δάκρυα..  είπα ''δεν θέλω''  κι ας ήξερα ότι το χατήρι μου δεν μπορούσε να γίνει.  Μετά,  σήμερα δλδ,  η μέρα κύλισε λίγο πιο φυσιολογικά.  Μαζί με αγαπημένους,  με ιστορίες από τα παλιά και τα καινούργια και απίστευτα γέλια.  Τόσα πολλά δάκρυα και τόσο πολλά γέλια.  Τι αντίθεση!

25 comments:

  1. Αντίθεση, όπως λέμε "ζωή"... Που αρχίζει σιγά σιγά να κλωτσάει, για να ξεκινήσει ξανά, όπως ένα νεογέννητο.
    Τι όμορφο τίτλο που έδωσες στην ανάρτηση... Με συγκίνησε πολύ.
    Πολλή αγάπη είχε το κείμενό σου. Τυχερός ο πατέρας σου, που την είχε ολόγυρά του, σίγουρα την ένιωθε. Τυχερή κι εσύ, που είχες στη ζωή σου έναν άνθρωπο που κέρδισε τόση αγάπη - και που τώρα η ίδια αυτή αγάπη θα στυλώνει την καρδιά σου. Γιατί μόνο η αγάπη μένει, λένε. Και ό,τι παίρνει, δίνει κιόλας.
    Τα πολύ θερμά μου συλλυπητήρια, Στέλλα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. @love μου ηταν τυχερος γιατι ποτε δεν ηταν μονος, αλλα ουτε εγω ημουν μονη σε καμμια κατασταση ως τωρα, ηταν παντα διπλα μου ιδιαιτερα σε οσα καταλαβαινε, γιατι υπηρχαν και πραγματα που δεν κατανοουσε..

      μου λειπει, αλλα θα ηθελα να τον εβλεπα μπροστα μου καλα, οπως ηταν πριν 2 χρονια, ενας ανθρωπος που εσφιζε απο υγεια και ενεργεια..

      μεχρι τελευταια στιγμη σκεφτοταν καθαροτατα εδινε συμβουλες και ηλπιζε το πιστευεις; κατα ενα τροπο ασχολιοταν και με τη δουλεια του, με ενα κομματι της.. φυσικα και αυτο τον γεμιζε και τον τροφοδοτουσε

      σ ευχαριστω και σε φιλω

      Delete
  2. Οι άνθρωποι μας, Στέλλα, που φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι, παίρνουν μαζί τους και κάτι δικό μας, που φεύγει κι αυτό μαζί τους και χάνεται. Κι από σένα πήρε δυο φιλιά και δυο τριαντάφυλλα, μα πιο πολύ την Αγάπη σου.
    Δεν είμαστε πια οι ίδιοι, φίλη μου. Κάτι λείπει από τον εαυτό μας. Δεν είναι μόνο το κενό και η απουσία και η σιωπή που μένουν και που είσαι ανήμπορος να τα γεμίσεις. Λείπει κάτι άυλο, απροσδιόριστο, αιθέριο που το είχες και πια δεν το έχεις.
    Σιωπούσες, γράφεις, να ξέρεις, καλή μου, πως πολλές φορές η σιωπή παρηγορεί περισσότερο από κάθε λόγο.

    Δύναμη, κουράγιο, υπομονή... Είναι δύσκολο, το ξέρω…

    Καλό Παράδεισο να έχει...
    Δέξου από μένα τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια και την αγάπη μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Στρατο νιωθω καλυτερα σημερα, και οταν εγραψα το κειμενο προχθες το βραδυ ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου μου εκανε καλο, οπως και γενικοτερα οι κουβεντες και οι συναναστροφες με ανθρωπους.

      νομιζω οτι αυτο που λειπει ειναι ''οι πλατες'', αυτη η ασφαλεια που σου εδιναν και η δυνατοτητα του να εχεις ενα πολυ δικο σου ανθρωπο, αιμα σου, κομματι σου για να τρεξεις κοντα του με την πρωτη ευκαιρια
      εγω δεν το κρυβω οτι δημιουργουσα ευκαιριες, επειδη δεν ταιριαζαμε σαν χαρακτηρες ή επειδη δεν τα καταλαβαινε ολα, πχ δεν θα καταλαβαινε οτι χαιρομαι που εβγαλα μια φωτογραφια ή που εχω γραψει στο μπλογκ μου, εφευρισκα διαφορα απλοικα χαζα μονο και μονο για να κουβεντιαζουμε ή ακομη και να τσακωνομαστε που δεν γινοταν και σπανια..
      ενας κυκλος εκλεισε, το ποσο ωραιος ηταν και το ποσο σημαντικος νομιζω θα το καταλαβουμε τις επομενες μερες.. ισως ακομη ειναι νωπο

      σ ευχαριστω απο καρδιας

      Delete
  3. Πολύ τρυφερή η ανάρτησή σου, ανάλογη των συναισθημάτων για τον μπαμπά σου. Από ό,τι καταλαβαίνω, ταλαιπωρήθηκε πολύ, οπότε το μόνο που πρέπει να σκέφτεσαι είναι ότι ξεκουράστηκε.
    Σε καταλαβαίνω, παρ'όλο που εγώ τους γονείς μου τους έχω. Όμως, τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να σκέφτομαι ότι δεν θα τους έχω για πολύ ακόμα και αυτό με κάνει από τη μία να στενοχωριέμαι και από την άλλη να προσπαθώ να τους δείχνω την αγάπη μου. Ειδικά τον μπαμπά μου, τον λατρεύω.
    Το ότι δεν του είπες ότι τον αγαπάς δεν νομίζω ότι έχει και τόση σημασία. Ακόμα κι όταν δεν μιλάς, η αγάπη εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Πιστεύω ότι ο μπαμπάς σου ήξερε πολύ καλά πόσο πολύ τον αγαπούσες.
    Θα σου δώσω ένα δικό μου παράδειγμα. Μια μέρα που είχα πάει στους γονείς μου, αγκάλιασα τον μπαμπά μου και τον ρώτησα. "Τι σου αρέσει πιο πολύ σε εμένα;". Να σημειώσω εδώ ότι ο μπαμπάς μου δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και σπάνια έχει εκφραστεί θετικά για τον οποιονδήποτε, ακόμα και για εμένα. Ξέρεις τι μου είπε; "Το ότι με αγαπάς".
    Έχω σκεφτεί αρκετές φορές πού πάμε ότι φεύγουμε από τη ζωή. Αν αφήσω στην άκρη την θρησκεία και κάτσω να το σκεφτώ, δεν είναι λογικό να γινόμαστε ένα τίποτα. Σε κάτι πρέπει να μεταλασσόμαστε. Πιθανώς σε κάποιας μορφής ενέργεια.
    Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι ακόμα κι αν δεν νιώθεις την ψυχή του δίπλα σου, το σύμπαν ήδη έχει περισσότερη θετική ενέργεια για εσένα.
    Να είσαι καλά και να σκέφτεσαι ότι ακόμα και τίποτα άλλο να μην του είχες δώσει, του έδωσες το σημαντικότερο κι ας μην του το είπες με λόγια: την αγάπη σου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. @pippi μου προσπαθω να σκεφτω τι θα ελεγε ο δικος μου ο μπαμπας σαν απαντηση σε αντιστοιχη ερωτηση..
      ισως να μου απαντουσε λιγο αγαπησιαρικα ειρωνικα ''η ατιθασια σου'', το λεω και χαμογελω γιατι συνηθως αυτο που δεν μας αρεσει στους αλλους αυτο μας τραβαει κι ολας..

      να τους χαιρεσαι τους γονεις σου για παρα πολλα χρονια ακομη ευχομαι

      σ ευχαριστω και σε φιλω

      Delete
  4. Mαζί με τις τρεις λάμψεις στο μπεζ πανί, βάλε άλλη μια μικρή, δική μου... που βίωσα ξανά μέσα απ' την εξομολόγηση σου, το δικό μου "αντίο" πριν χρόνια. Αντίστοιχη περίπτωση, κάθε φορά που διάβαζα τις σύντομες αναφορές σου στον πατέρα σου, ζωντάνευαν οι μνήμες του νοσοκομείου και της αβάσταχτης προσμονής να έρθει η λύτρωση, να σταματήσουν οι πόνοι.
    Δεν θα σου πω πόσο σε νιώθω. Να κρατήσεις μόνο εκείνες τις τρεις λάμψεις που είδες, γιατί κάθε αποχαιρετισμός κρύβει στιγμιαία και ανεπαίσθητα μηνύματα απ' την ψυχή που ταξιδεύει. Κι ας μην θεωρούνται λογικές απ' το σύνολο.
    Καλή δύναμη Στέλλα μου!
    Καλούς ουρανούς να έχει ο Στρατιώτης και Αγωνιστής σας!

    ReplyDelete
    Replies
    1. σ ευχαριστω @Μαρια μου
      πραγματικα οι στιγμες του νοσοκομειου και μετά του τελευταιου 40ημερου ηταν τραγικες, δεν αντεχω να τις κουβεντιαζω να καταλαβεις οτι πιο ανετα μιλω για το σημερα ετσι οπως εχουν τα πραγματα παρα για το τοτε, δεν με πειραξε που εφυγε αλλα το πως εφυγε, πραγματικα δεν του αξιζε..

      σε φιλω

      Delete
  5. Στέλλα...
    όντας Πατέρας, με δυό κόρες, μπήκα απόλυτα τόσο στην ψυχή σου όσο και σε εκείνη του ΠΑΤΕΡΑ σου όσο μπόρεσα.
    Ότι και να πω νιώθω να χαλάει αυτό που διάβασα πριν που μου άφησε δάκρυα στα μάτια και σφίξιμο στο λαιμό.
    ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ με τιμή στη μνήμη του Πατέρα σου χωρίς καν να τον ξέρω, έχοντας γνωρίσει από σένα ένα πραγματικό ΠΑΛΗΚΑΡΙ, έναν ΑΓΩΝΙΣΤΗ.
    Υποκλίνομαι στον πόνο ΣΟΥ, στην ενέργειά ΣΟΥ, στα αισθήματά ΣΟΥ.
    Σαν η ζωή προχωρήσει και ανθίσει ξανά καθώς είναι το πρεπούμενο, τότε να ξέρεις ότι θα νιώθεις ανάλαφρα, γαλήνια για όλα αυτά που βίωσες κοντά του...!
    Και θα ξέρεις ότι τα δυό σου ΦΙΛΙΑ θα σε συνοδεύουν πάντα από ΕΚΕΙΝΟΝ ως ευλογία μνήμης στη ζωή σου.
    Κράτα κορίτσι μου τη μνήμη ΤΟΥ και τις παρακαταθήκες ΤΟΥ κοντά σας.
    Αυτό θα τον κάνει να ζει για πάντα.
    ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ να σου ευχηθώ αν και την ΑΠΕΔΕΙΞΕΣ περίτρανα...

    ReplyDelete
    Replies
    1. @Γιαννη μου εζησα ολη την κατασταση ως το μεδουλι και μεχρι την τελευταια στιγμη

      ειμαι καλα, νομιζω κι εγω ναι πως ειμαι πολυ καλα, απορω με τον εαυτο μου.. κι ελπιζω να μην αλλαξει κατι

      σε φιλω

      Delete
  6. Οι στιγμές που περιγράφεις είναι από τις πιο δύσκολες στη ζωή μας.
    Κουράγιο, Στέλλα, και καλή δύναμη!
    Θέλω να πιστεύω πως οι αγαπημένοι μας κάπου συνεχίζουν να υπάρχουν και πως κάποτε θα ξανανταμώσουμε, απλά είναι δύσκολο να συνηθίσουμε να ζούμε χωρίς την αγάπη, την φροντίδα, το νοιάξιμό τους.
    Καλή δύναμη και να τον θυμάσαι πάντα μ'αυτήν την τρυφερότητα που βγαίνει από τα κείμενά σου γι'αυτόν.
    Φιλιά πολλά !

    ReplyDelete
    Replies
    1. @scarlett μου υπαρχουν αν μη τι αλλο μεσα στο μυαλο και στις σκεψεις μας αλλα και στις τρυφερες αναμνησεις μας

      σ ευχαριστω και σε φιλω!

      Delete
  7. Μα, τι λες τώρα... Τα θερμά μου συλλυπητήρια...
    Δεν έχω λόγια,δεν έχω.. Πολύ αληθινό το παραπάνω,σε κάνω αγκαλιά. Στέλλα μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ετσι εχουν τα πραγματα αγραμπελακι μου

      σ ευχαριστω!
      τα φιλια μου

      Delete
  8. Τρομερές στιγμές. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τις έζησα πριν πέντε χρόνια με τον χαμό του μοναχογιού μου, καθηγητή πανεπιστημίου, ιστορικό και μόλις 38 χρόνων με τρία μικρά παιδάκια.
    Σε συμμερίζομαι. Δεν εύχομαι ούτε στον εχθρό μου, που δεν έχω, τέτοιες στιγμές.
    Νάσαι καλά και να τον θυμάσαι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. @denni μου
      οταν διαβασα το σχολιο σου ανατριχιασα, δεν υπαρχει χειροτερο απο το να φευγουν νεοι ανθρωποι.. τι να πω, δεν εχω λογια, φανταζομαι πως ηδη εχεις βρει τη δυναμη οχι να το ξεπερασεις αλλα καπως να ζησεις μ αυτο, ετσι δεν ειναι;

      μια αγκαλια ζεστη, τα φιλια μου και σ ευχαριστω

      Delete
  9. Δεν έχω λόγια......Με δάκρυα στα μάτια σου εύχομαι να είσαι καλά να τον θυμάσαι.Και το σ'αγαπώ του το είπε η παρουσία σου δίπλα του, η κάθε κίνησή σου να του αλαφρώσεις τον πόνο....
    Να θυμάσαι τα όμορφα, έτσι θα ζει πάντα μέσα σου.
    Φιλιά πολλά

    ReplyDelete
    Replies
    1. @Αννα μου σ ευχαριστω
      Προσωπικα το πιστευω κι εγω πως του τα ειπα ολα!

      θα τα θυμαμαι επισης ολα, και ασχημα και καλα, δεν ξεχνιουνται..

      φιλια πολλα απο την καρδια μου

      Delete
  10. Συναισθάνομαι. Να είσαστε Καλά να τον θυμόσαστε. Σε φιλώ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. σ ευχαριστω πολυ, με λιγες λεξεις τα ειπες ολα οπως παντα..

      ανταποδιδω τα φιλια

      Delete
  11. Κι εγώ είμαι πολύ δακρυσμένη τώρα για να γράψω πολλά πράγματα.
    Ξύπνησαν και σε εμένα βιώματα...
    Καλή δύναμη Στέλλα, μακάρι κανένας άνθρωπος να μην αρρώσταινε και να μην ταλαιπωριόταν τόσο πριν το τέλος του. Μακάρι όλοι οι Ύπνοι να ήταν μακάριοι, ήσυχοι. Κι ας αφήνουν πίσω τους συντετριμμένους ανθρώπους.
    Τα θερμά μου συλλυπητήρια.
    Τώρα διάβασα αυτή την ανάρτηση, έχοντας ήδη σχολιάσει στην επόμενή σου. Να το έχεις υπόψη.

    ReplyDelete
  12. Πόση αγάπη μέσα σε μια τόσο στενάχωρη ανάρτηση...
    Αυτό " δεν ήταν ένας νεκρός - ήταν ο μπαμπάς μου" με τσάκισε.
    Να ζήσεις, να τον θυμάσαι με αγάπη μάτια μου!
    Οι μνήμες και η αγάπη είναι ό,τι μένει.
    Θερμά συλλυπητήρια Στέλλα μου και μια νοερή αγκαλιά♥

    ReplyDelete
  13. Δεν ερχόμουν... δεν διάβαζα τις τελευταίες αναρτήσεις σου, γιατί αισθανόμουν πως από στιγμή σε στιγμή, θα διάβαζα για το τέλος...
    Με μερικούς μήνες διαφορά έφυγε και ο δικός μου και προσωπικά δεν άντεξα να γράψω κάτι τότε, πολλοί το έμαθαν τυχαία.
    Μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά και όλη μου την αγάπη σου στέλνω...

    ReplyDelete
  14. Δεν ξερω ποιό τέλος είναι καλύτερο, φίλη μου,αυτό η το ξαφνικο;
    Δεν πρόλαβα να αισθανθω Όλα όσα περιγράφεις.
    Καλό Παράδεισο να έχει και καλή δύναμη σε σας.

    ReplyDelete
  15. Δεν ξερω ποιό τέλος είναι καλύτερο, φίλη μου,αυτό η το ξαφνικο;
    Δεν πρόλαβα να αισθανθω Όλα όσα περιγράφεις.
    Καλό Παράδεισο να έχει και καλή δύναμη σε σας.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...