*Αν παλεύαμε λιγότερο με τα φαντάσματα μας κι αν αφηνόμασταν περισσότερο στις αισθήσεις.. να όπως ένας άνθρωπος στις τελευταίες του στιγμές, που ακουμπάει ένα μαντήλι μουσκεμμένο με νερό στο στόμα του, στο μέτωπο του και λέει ''δροσιά'' κι εκείνη τη στιγμή αυτό για εκείνον είναι ότι έχει κι ότι θα μπορούσε να επιθυμεί..
*τι να λέμε τώρα, άλλο η ζωή κι άλλο το τέλος.. το πρώτο περιέχει τη ματαιοδοξία κι εκεί επάνω έχει χτιστεί επιστήμη ολόκληρη.
*η φωτογραφία για γλυκιά επίγευση!
Αχ βρε Στέλλα μου....! η παράδοσή μας στις αισθήσεις είναι ευλογία. Ειδικά αν μπορούμε να την διαχειριστούμε με τρόπο αρμονικό τότε νομίζω ότι είναι μια αξεπέραστη εμπειρία.
ReplyDeleteΗ Φωτογραφία που ανέβασες πανέμορφη, η δε αναφορά στη στιγμή του τέλους εξαιρετικά συγκινητική.
Καλό απόγευμα να έχεις.
Πάει, δεν ξαναδιαβάζω τις αναρτήσεις σου, αν προηγουμένως δεν έχω φάει ή πιει! Μόνο χορτάτη άλλη φορά, μου άνοιξες την όρεξη με αυτήν τη φωτογραφία!
ReplyDeleteΦιλάκια
ΥΓ: Το κείμενό σου πολύ τρυφερό, παρεμπιπτόντως
Εγώ στεναχωρέθηκα με την εικόνα που με έκανε να φανταστώ...
ReplyDeleteΑλλά όμορφο ό,τι έγραψες!
Καλό σου απόγευμα :)
Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στο τέλος για να απολαύσουμε τη δροσιά.
ReplyDeleteΚαι αναφέρομαι στη δροσιά κι εγώ, γιατί μόλις πριν λίγο ήπια ένα ποτήρι κρύο νερό και το ένιωσα με κάθε αίσθηση..κι ευχαριστήθηκα πολύ...και ήταν αυτό που ήθελα...τι πιο απλό από ένα ποτήρι νερό...κι όμως πόσο σημαντικό!!!
Μπορούμε να παραδινόμαστε στις αισθήσεις μας και να ζούμε αυτό που ζούμε με πλήρη συνείδηση, αν θέλουμε να ζούμε. Και η πάλη θα μπαίνει στο παιχνίδι, αλλά όλα θα είναι διαφορετικά!
Καλό βράδυ!
Τη ματαιοδοξία μας στο χέρι μας είναι να την εξαφανίσουμε ή να την περιορίσουμε. Αλλά ως φαίνεται και αυτή ικανοποιεί κάποιες ''αισθήσεις''...
ReplyDeleteΣτο τέλος φυσικά όλα φαίνονται ανούσια. Αλλά όταν θα ρθει αυτό το τέλος τυχεροί θα είμαστε αν έχουμε γευτεί γλυκα στη ζωή και δροσιά και πλούσια αισθήματα...
Καλησπέρα Στέλλα μου
Είμαι υπέρ όλων : και των αισθήσεων και της πάλης και της στιγμής!
ReplyDeleteΑπλά κάθε τι στην ώρα του!
Παλεύουμε με τα φαντάσματα τόσο ώστε να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας γιατί αλλιώς δεν πάμε παρακάτω. Επιστρέφουμε συνέχεια!
Από κει πέρα ζούμε το τώρα σαν να είμαστε όντως ετοιμοθάνατοι ... Χορταστικά αναπνέουμε με όλη μας τη δύναμη! Ρουφάμε και γεμίζουμε ζωή τα πνευμόνια μας!
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου Στέλλα! ♥
Η φωτογραφία για επίγευση κι ο λόγος σου έχει επίγνωση.
ReplyDeleteΤη δροσιά του να έχεις Στέλλα μου!
Μου έχει τόσο πολύ σφιχτεί η καρδιά Στέλλα μου που μου είναι αδύνατο να σχολιάσω, "τη δροσιά" που χρειάζεται ένας άνθρωπος σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές...
ReplyDeleteΑΦιλάκια με μια μεγάλη αγκαλιά...