Πως γίνεται να αγαπάς πολύ ένα άτομο και να του λες πως δεν το αγαπάς; Να το πλησιάζεις με τις καλύτερες προθέσεις και να φεύγεις βροντοχτυπώντας πόρτες πίσω σου; Να σου δίνει τα πάντα αλλά να νοιώθεις άδειος; Πως γίνεται με ένα άτομο που είναι πολύ κοντά σου και θέλει μια καλή σχέση μαζί σου, όπως κι εσύ μαζί του να μοιάζει με ανεκπλήρωτο έρωτα; Αυτό, που νιώθεις να θέλεις να είσαι εκεί, αλλά κάτι από αυτό το άτομο σε κρατάει μακριά. Κι όταν κάτσεις να σκεφτείς τι ακριβώς σε ενοχλεί έχεις ένα συγκεχυμένο πράγμα στο μυαλό σου. Πως ξεπερνάς κάτι που δεν μπορείς να ονομάσεις;
Όσο κι αν έχω παιδευτεί κι αν έχω σκεφτεί, μοναδική λύση βρίσκω την απόσταση, Όμως στην απόσταση, δεν διορθώνεται η σχέση γιατί δεν υφίσταται σχέση. Κι αυτό πονάει πιο πολύ και πληγώνει και τις δύο πλευρές.
Όσο κι αν θέλω να το αναλύσω καταλήγω στο εξής απλό και συνηθισμένο. Πρόκειται για μια σχέση άνιση. Αλλιώς αγαπώ εγώ και με άλλο τρόπο αγαπά, αν αγαπά αυτή! Υπάρχει η καλή διάθεση, αλλά στην πορεία, καθώς ξεπερνιούνται οι ευγένειες και οι τυπικότητες και μπαίνουμε σε βαθύτερα θέματα είναι φανερός ο διαφορετικός τρόπος σκέψης αλλά και οι διαφορετικές προτεραιότητες. Επίσης, θα έλεγα ότι από τη δική μου πλευρά υπάρχει ένα όχι βέβαια απόλυτο αλλά πιο ασυγκράτητο δόσιμο ενώ όμως διαπιστώνω από αυτή, πως κρατάει πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό της. Νομίζω πως αυτό είναι που πραγματικά με εξοργίζει. Θαρρείς και αυτό με βάζει σε μια θέση και σε κάποια σύνορα που δεν θέλω να είμαι. Με οριοθετεί και με τοποθετεί ακριβώς εκεί που δεν θέλω να βρίσκομαι.
Ζούμε, αγαπάμε, πονάμε, μισούμε, Στέλλα, κι ύστερα; Τίποτα. Μένουμε να σκεφτόμαστε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Ψάχνουμε κάποιον ν’ αλλάξουμε δυο λέξεις, βρε αδερφέ, μα… δεν βρίσκουμε με ποιον. Όλοι είναι για λίγο… Μόλις κλείσει «η πόρτα» το πρόβλημα παραμένει δικό μας…
ReplyDeleteΚαι τα σύνορα, ιδίως τα κλειστά, μας εξοργίζουν... Γενικά!
Καλημέρα και Καλή Σαρακοστή!
οπως τα λες Στρατο
Deleteολοι ειμαστε για λιγο
βεβαια εδω εχουμε να κανουμε με μια σχεση ιδιαιτερη
καλη εβδομαδα,
φιλια
Στέλλα είναι πολλά τα ερωτήματα που γεννιούνται μέσα σε μια σχέση. Δυστυχώς αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει "οδηγός" για να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα. Αφηνόμαστε στο ένστικτο του συναισθήματος και στην εμπειρία μας.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ να έχεις.
κι αν τα συναισθηματα ειναι κι απο τα μεν κι απο τα δε;
Deleteκι αν η σχεση ειναι σα τραμπαλα;
προσωπικα εχω φυγει απο πολλες σχεσεις παρ ολο που θεωρω τον εαυτο μου πολυ σταθερο ανθρωπο, απο τους γονεις μου δεν εφυγα ποτε..
φιλια καλο βραδυ
Τι κρίμα! :)
ReplyDeleteκαταλαβαινω πως το λες!
Deleteνα θες την ιδανικη η εστω μια καλη σχεση κι αντ αυτου να αναγκαζεσαι να ''φυγεις''
ενταξει δυσκολο !
Μπερδεύτηκα λίγο Στέλλα μου. Κρίνοντας απ' τον τίτλο σου, είσαι ακόμα σε κατάσταση θυμού. Δεν είναι καλός σύμβουλος. Όταν θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, θα έρθουν από μόνες τους οι απαντήσεις που ψάχνεις.
ReplyDeleteΊσως και να αποδειχτεί μάλιστα πως "κάθε εμπόδιο για καλό".
Καλή σου νύχτα Στέλλα μου!
με τον εαυτο μου κυριως θυμωνω Μαρια..
DeleteΣυνηθίζω να λέω (ακόμα και στις σχέσεις) πως "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται".
ReplyDeleteΚανείς δεν ξέρει τους λόγους που μια σχέση, φιλική ή ερωτική, δεν γίνεται να συμβεί και να ολοκληρώσει κάποιον κύκλο. Λυπάμαι, λέω μην συνεχίζεις,αν δεν έρθει από την αρχή,δεν θάρθει ποτέ..
σ αυτο εχεις δικιο θα πω..
Deleteκι ακομη και στην περιπτωση αυτη ταιριαζει κι ας ειναι ιδιαιτερη.. δεν αλλαζουν οι ανθρωποι, αλλα παλι μηπως κι εμεις δεν κανουμε αυτα που πρεπει οπως λεει και παρακατω η Διονυσια, μηπως δλδ νομιζουμε εγωιστικα οτι προσφερουμε ή ακομη χειροτερα θελουμε μονο να παρουμε την αποδοχη του αλλου;
φιλακια πολλα κοριτσι
Έχω την εντύπωση ότι έχεις ξανακάνει μια παρόμοια ανάρτηση, ε;
ReplyDeleteΕίχα μια σχέση σαν αυτή που περιγράφεις στην πρώτη σου παράγραφο (όχι φιλική). Αυτό που μας κρατούσε μακριά είχε όνομα ξεκάθαρο. "Εγωισμός" λεγόταν. Και, πίστεψέ με, αυτό, ακόμη και να μπορείς να το ονομάσεις, δεν το ξεπερνάς τόσο εύκολα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι άνθρωποι δεν έρχονται σε "πακέτα" χαρακτηριστικών που θα μας τα κάνουν όλα εύκολα να έχουμε σχέση μαζί τους. Κάποια μας αρέσουν πολύ, ενώ άλλα μας απαγορεύουν την εγγύτητα, μας αποτρέπουν από τη σχέση στοργής που θα θέλαμε να έχουμε με αυτούς.
Δεν είναι μόνο των άλλων ευθύνη αυτό, βέβαια. Αν κάποιος μπορούσε να παρατηρήσει πώς ανταποκρινόμαστε εμείς όταν απογοητευόμαστε και μας έλεγε τις παρατηρήσεις του, το πιθανότερο είναι πως θα δοκιμάζαμε μεγάλη έκπληξη. Και εμείς, με τρόπους που δεν καταλαβαίνουμε, απομακρύνουμε τον άλλο. Επειδή δεν ανεχόμαστε τη ματαίωση, επειδή δεν έχουμε την υπομονή να τον περιμένουμε να "ανοίξει" στον χρόνο του, επειδή κλεινόμαστε μουτρωμένοι στο καβούκι μας μη δίνοντάς του την επιλογή να έχει τη σχέση που εκείνος/η θα ήθελε με μας - ή, έστω, να μας δει σε καταστάσεις που εμείς δε θα διαλέγαμε να βάλουμε τον εαυτό μας (ναι, και οι άλλοι μάς περνούν από δοκιμασίες - απίστευτο;). Ξεχνάμε συστηματικά πως οι σχέσεις θέλουν χρόνο. Ορισμένες περισσότερο από άλλες. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, μέσα σε τόσο εγωκεντρισμό, δε συντονιζόμαστε με τους άλλους. Επιπλέον, δεν παίρνουμε ρίσκα, δε ρωτάμε τι συμβαίνει, μπας και θίξουμε την εικόνα που έχει ο άλλος για εμάς. Ίσως περισσότερο να μας ενδιαφέρει, μερικές φορές, να μας έχει ο άλλος "ψηλά", παρά το να μας έχει στην καρδιά του. Αρκετές φορές δεν τον αγαπάμε πραγματικά, τον θεωρούμε ασυναίσθητα το μέσο για να νιώθουμε εμείς καλά, να νιώθουμε ότι μας αγαπούν. Εναλλακτικά, θέλουμε αυτό που δεν έχουμε, επειδή (το "επειδή" σκέψου το υπογραμμισμένο!) δεν το έχουμε.
Θα θέλαμε οι σχέσεις να μας προσφέρονται, δε σκεφτόμαστε καν πως πρέπει να τις κερδίζουμε. Ελάχιστη προσπάθεια θέλουμε να καταβάλλουμε για οτιδήποτε. Γενικό είναι το κακό. (Θυμήθηκα τώρα μια ατάκα που είχα διαβάσει στο facebook, πολύ καιρό πριν. Έγραφε περίπου το εξής "Αν θες με κάποιον να γίνετε φίλοι, κάνε κάτι κι εσύ. Μην τα περιμένεις όλα αίτημα" - είχα βρει το λογοπαίγνιο πολύ έξυπνο!)
Καλή συνέχεια! :-)
πυκνη μου Διονυσια σε τι να σου πρωτο απαντησω και πως να μη συμφωνησω σε ολα οσα λες!
Deleteγενικοτερα οι σχεσεις ειναι ακριβως οπως αναφερεις, με τη διαφορα πως εγω πιστευω αυτο που λεει και πιο πανω στο σχολιο της η Αγραμπελη.. η καλη μερα απο το πρωι φαινεται (ενα) και η σχεση πρεπει να ρεει, να ειναι ενα δουναι και λαβειν, να υπαρχει η μαγια, να υπαρχουν τα υλικα (δευτερο),
- αυτες οι σχεσεις προχωρανε και οχι οι αλλες που τις τραβας απο τα μαλλια και παρακαλας κλπ κλπ
η οποιαδηποτε σχεση πρεπει να ειναι ισοτιμη ετσι δεν ειναι; πχ ''θελω να σε δω αλλα εχω δουλεια και ξεχνιεμαι'' δε λεω πως δεν εχει δικιο αυτος που θα το πει αλλα θα σκεφτω και οτι δεν πολυθελει να με δει.. κανει και χωρις εμενα ;)
-
να αναλυσω λιγο το θεμα μου
ναι το εχουμε ξανακουβεντιασει
οχι δεν το εχω λυσει, το προβλημα παραμενει και φανταζει τεραστιο
δεν προκειται για σχεση ερωτικη ή φιλικη, προκειται για σχεση συγγενικη, μια σχεση που καποτε ηταν αυτοκολητη, που δεν εγιναν πραγματα να κρατηθει απαιτουμενη αποσταση, που που.. ειναι τοσα πολλα γιατι ειναι και τα χρονια πολλα και οι φασεις διαφορετικες..
Αυτο το ατομο λοιπον το οποιο το υπερ αγαπας ερχεται καποια στιγμη που το βλεπεις αλλιως, γιατι εσυ μεγαλωνεις, γιατι εσυ αλλαζεις και ισως και αυτο αλλαζει, οι ανθρωποι αλλαζουν, οχι ομως οπως θα ηθελε ο ενας για τον αλλον, καμμια φορα η αγαπη διατηρειται, αλλες φορες ομως τα συναισθηματα διαλυονται.. κι εκει ειναι αυτο που λεμε ''και τωρα τι γινεται'';
γιατι αστεια αστεια στην πορεια προκυπτει μια νεα σχεση την οποια και οι δυο πρεπει να αποδεχτουν, δυσκολο ομως πολυ δυσκολο
δυσκολο εναν ανθρωπο που τον πιστευες ''αγγελο'' να τον βαλεις στην αντιθετη θεση
δυσκολο να συμβιβαστεις με το οτι ενα ατομο που νομιζες πως σε υπεραγαπα απλα παιζει το δικο του παιχνιδι
ξερω πως μια λυση ειναι η αποσταση, αλλα λεω και πιο πανω πως η απομακρυνση διαλυει τη σχεση δεν την σωζει, απο την αλλη ειναι κατι που το εχω ξεκινησει πολλες φορες αλλα δεν το ολοκληρωσα ποτε, τα συναισθηματα δεν μ αφηνουν και μολις η αποσταση μαλακωσει λιγο της γωνιες ξαναεπανερχομαι για να βιωσω τα ιδια και τα ιδια και να ξανα καταληξω στην αποσταση
τι να πω, ισως και να μη λυθει ποτε ουσιαστικα αυτο το θεμα.. ισως να παει ετσι μεχρι το τελος.. κι ας ειναι πολυ κουραστικο κι ψυχοφθορο
-
αν αυτα που γραφεις καποιοι τα θεωρουν κηρυγματα εε πια τι να πω :P
Συγνώμη για το "σεντόνι", τώρα το είδα! Δεν είχα καταλάβει ότι είχα γράψει τόσο πολύ! (Γι' αυτό νομίζουν κάποιοι ότι κάνω κηρύγματα! :-Ρ )
ReplyDeleteΤο "ζουμί" όλων των παραπάνω είναι, πάντως: Μήπως η προσέγγισή σου στο άτομο που σε ενδιαφέρει είναι λάθος;
ωστε αυτο λοιπον ηταν το ζουμι;
DeleteΔιονυσια μου ολη μου τη ζωη το σκεφτομαι αυτο, μηπως εχω αδικησει ανθρωπους και μηπως εγω βλεπω τα πραγματα απο συγκεκριμενη οπτικη γωνια, σε καποιες περιπτωσεις, γενικοτερα μιλαω, ναι εγω δεν εκανα τις απαιτουμενες προσπαθειες κι αλλες φορες ισως να εκανα αλλα πραγματα απο αυτα που ο καθενας ηθελε οποτε δεν εκλαμβανοταν σαν προσπαθεια..
σκεφτομουν πως αν μου δινοταν η ευκαιρια να γυρισω πισω, θα ηθελα να μην ειμαι τοσο επιφυλακτικη με τους ανθρωπους οπως υπηρξα :)
Υπάρχουν σχέσεις που θέλουμε να σωθούν και... οι άλλες! Εννοώ ότι παίζει ρόλο πόσο μας ενδιαφέρει η σχέση!Αν η απάντηση είναι θετική ...παλεύουμε!
ReplyDeleteΓια πόσο; Νομίζω ότι δεν είναι αυτό το ερώτημα. Αλλά αν αντέχουμε.
Εγώ όταν θέλω πολύ να σωθεί κάτι , κάνω πίσω , παίρνω αγκαλιές, δίνω πρώτη συγχώρεση. Δεν είναι υποχώρηση , συμβιβασμός, καταπίεση. Κάνω πρώτη την αρχή.
Αν τελικά δεν αξίζει , ξέρω ότι τα έδωσα όλα από πλευράς μου.
Και συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι προσπάθησα.... Δεν μπορώ να σώσω τα πάντα!
Πολλά φιλιά Στέλλα μου :))
Καμιά σχεση-πιστεύω- δεν μπορεί να ζήσει με το συγχεχυμένο στο νου. Πρώτα ξεκαθαρίζω εγώ τι είναι αυτή η σχέση για μένα και μετά ζητώ απαντήσεις αν έχω απορίες συμπεριφοράς.
ReplyDeleteΠάντως δεν γίνεται η μια πλευρά σε μια σχέση, στην οποιδήποτε, να τα δίνει όλα και η άλλη απλά να είναι αυτό που είναι. Δεν προχωράει τίποτε
Καλή σου μέρα Στέλλα μου
Καλή Σαρακοστή