Στην αρχή οι λέξεις έβγαιναν νερό. Πέρασαν μέρες και μέρες γεμάτες γεννήματα και ευφορία. Περνώντας ο καιρός, άρχισαν να κρύβονται. Λίγο λίγο, μετά όλο και περισσότερο. έκανα υπομονή. Που θα πάει έλεγα, ρόδα είναι θα γυρίσει. Κι ο τροχός γύριζε. Οι εποχές έρχονταν και πήγαιναν στο καλό. Η μέρα διαδεχόταν τη νύχτα και τούμπαλιν. Κι οι λέξεις; Οι λέξεις άρχισαν να επιτίθενται. Να δαγκώνουν, να μοιάζουν όλο και πιο βίαιες. Αγρίεψαν, σκλήρηναν, άφησαν αγκάθια τσιμπερά. Κάθε τι που ξεστόμιζα επέστρεφε σε μένα θυμωμένο πολύ. Λυπημένο πολύ. Αδρύ και γεμάτο ακίδες.
Παράλληλα, μια Κυριακή πρωί, κοιτούσαμε μαζί τα σύννεφα που κάναν πατημασιές πάνω από την πόλη. Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή.
Ζήλεψα. Την αύρα μιας γυναίκας εβδομήντα χρονών. Τον τόνο της φωνής της, την κίνηση της, την σπιρτάδα της. Μοιραία συγκρίθηκα μαζί της κι αναρωτήθηκα τι αντίστοιχα δικό μου, κατάδικο μου θα προκαλούσε μια ανάλογη εντύπωση. Όλοι έχουμε αυτό το κάτι τις κι ας μη το γνωρίζουμε. Κι ας πιστεύουμε πως περνάμε απαρατήρητοι. Να όπως ο ''άχρωμος'' στο ομότιτλο βιβλίο του Μουρακάμι. Που είχε την ιδέα που είχε για τον εαυτό του, αλλά ψάχνοντας και ρωτώντας ανακάλυψε με έκπληξη πόσο πολύ ενδιαφέρον είχε για τους φίλους του. Και τους κρυφούς και ανεκπλήρωτους έρωτες που είχε προκαλέσει.
Ναι, συμβαίνει, είναι ανάγκη θα έλεγα, Στέλλα, να «κρύβονται» οι λέξεις, κάποιες φορές, μαζί και οι άνθρωποι.
ReplyDeleteΌσο για τις λέξεις έχω κι εγώ πολλά μαζί τους, έχω τις «Εξόριστες Λέξεις» μου. Τις οποίες ανακαλώ κι αυτές ανταποκρίνονται, δεν μου χαλάνε χατίρι, έρχονται και σιγοντάρουν όλες τις λαχτάρες κι όλα όσα η καρδιά μου θέλει να εκφράσει, γιατί απλά πηγάζουν από το περίσσευμά της. Γιατί πάντα υπάρχουν μέσα μας κρυμμένες σε κάποιες εσοχές της καρδιάς μας λέξεις που προσφέρουν τόση συγκίνηση όσο για να μας πυροδοτήσει στοχασμούς.
Κι αν μπορούμε, σε περιστάσεις, να είμαστε ο εαυτός μας κι όχι ό,τι θέλουν οι άλλοι, τόσο το καλύτερο.
Χαίρομαι που επέστρεψες. Το έκανα κι εγώ λίγο πριν από σένα.
Να σου ευχηθώ από καρδιάς: Καλή κι ευλογημένη Μεγαλοβδομάδα!
Μετά το εξαιρετικό σχόλιο του Στράτου που με απορρόφησε πλήρως με τις... λέξεις του, επιβεβαιώνω πως όλοι μας έχουμε την προσωπική μας αύρα, που μόνο οι άλλοι μπορούν να διακρίνουν. Ίσως και η ηλικιωμένη κυρία να μην ανακαλύψει ποτέ αυτό που εσύ θαύμασες πάνω της. Ίσως αν έβρισκες το θάρρος να της το πεις. Αυθόρμητα και δίχως δεύτερη σκέψη. "Μου αρέσετε γιατί..." Το φαντάζεσαι πόσο θα της έφτιαχνες τη διάθεση;
ReplyDeleteΌσες φορές το έχω τολμήσει, το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Δημιουργείται μια απίστευτη ενέργεια ανάμεσα σε δύο αγνώστους που πιθανόν να μην ξανασυναντηθούν ποτέ...
Τα φιλιά μου και τις ευχές μου για την επερχόμενη Μεγαλοβδομάδα Στέλλα!
Και εγώ με τη σειρά μου να ευχηθώ Καλή Μεγαλοβδομάδα αφού έχω γευτεί την ομορφιά του γραπτού σου.
ReplyDeleteΤην καλησπέρα μου.
Αυτό το κατι τις είναι που κάνει τον κάθε άνθρωπο διαφορετικό.. Αχ και αυτές οι λέξεις! Χάδι γίνονται αλλά και μαχαίρι που πληγώνει!
ReplyDeleteΣτέλλα μου αφήνω τις ευχές μου για καλές γιορτές. Καλή Ανάσταση σε σένα και την οικογένειά σου με χαρά, αγάπη και υγεία
Φιλιά πολλά