Ώρες ώρες θαρρώ πως ένα και μόνο τσιγάρο, μια μοναδική, βαθιά ρουφηξιά, θα απάλυνε τη σκληρότητα αυτής της απόλυτης διαδρομής. Θα έδινε ευλυγισία σ' αυτή την άκαμπτη, την εγωιστικά περιοριστική ευθεία.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Μια κίνηση, ένα πρόσωπο, ένα καρέ στο βλέμμα, τα δάχτυλα σαν να κρατάνε σύμβολο, τα χείλη ζωγραφίζουν....
ReplyDeleteΏρα σου καλή Στέλλα.
Μόνο που θα ήταν απατηλη αίσθηση...Πόσο όμορφα λες τόσα πολλά σε λίγες μόνο λέξεις!!!
ReplyDeleteΚαλή σου μέρα Στέλλα
Αγαπητή μου Στέλλα
ReplyDeleteΣυμβαίνει να μην καπνίζω.
Όμως θα μου επθιτρέψεις να συμφωνήσω με την Στέλλα.
Η αίσθηση θα ήταν απατηλή.
Νάσαι πάντα καλά.
Έχω χρόνια να καπνίσω... τις ρουφηξιές ζωής, τις παίρνω μόνο από βαθιές ανάσες οξυγόνου!
ReplyDeleteΠώς είσαι Στέλλα μου;
Σου στέλνω πολλά πολλά ΑΦιλιά καρδιάς! <3
♥
ReplyDelete