δεν συνθλίβεται

Στην προσπάθεια μου να το αγνοήσω,  να κάνω πως δε συνέβη,  πως δεν με άγγιξε,  πως υπήρξα μεγαλύτερη από αυτό απέτυχα.
Στην προσπάθεια μου να το μικρίνω,  να το υποτιμήσω,  να διώξω τη σκέψη του θανάτου και να παραμείνω στη λαμπερή σκέψη της ζωής επίσης απέτυχα.
Δεν συνθλίβεται,  δεν μικραίνει,  δεν αγνοείται,  είναι εκεί και σαν ένα χεράκι γδέρνει τα σωθικά,  ξεσηκώνει σκέψεις,  φέρνει τη νύχτα αυπνίες,  τα μεσημέρια δάκρυα,  κι έναν ελαφρύ πανικό που και που μαζί με τον πρωινό καθημερινό φόβο και τις κρίσεις τύπου ΠετιέμαιΑπόΤοΚρεββάτιΜουΧωρίςΝαΜπορώΝαΗρεμήσω.
Μοιάζει με καμβά με επαναλαμβανόμενα μοτίβα,  χάνεσαι μέσα στην επανάληψη των σχεδίων χωρίς νόημα.  Και κάπου εκεί προσπαθώ να ξαναβρώ για άλλη μια φορά τον εαυτό μου,  ισορροπώ,  πέφτω,  ξαναισορροπώ για να ξαναπέσώ,  το ωραίο είναι ότι λίγο,  το διασκεδάζω,  και προστατεύοντας τον εαυτό μου πολύ,  χαιδεύοντας τον,  νταντεύοντας τον και κανακεύοντας τον μέσα στη στενοχώρια,  τη λύπη και το κλάμα,  του κάνω τα καλύτερα,  του δίνω του δίνω του δίνω χωρίς τελειωμό.
Θέλω να κλάψω σαν μωρό,  και να χτυπήσω τα πόδια μου κάτω και να πω μέσα σε αναφυλλητά πως θέλω τον μπαμπά μου πίσω,  θέλω να του μιλήσω,  θέλω να βάλουμε δίπλα δίπλα τις πατούσες μας και να γελάσουμε με το πόσο όμοιες είναι,  θέλω να ακούσω τη φωνή του,  τη γκρίνια του,  να μου πεις πως έχει δουλειά και να μην τον ενοχλώ τώρα,  θέλω το μπαμπά μου κι ας μη με πει πριγκήπισσα,  κι ας μην είναι εκδηλωτικός κι ας μην είναι τρυφερός κι ας μην έχει χιούμορ.
Θέλω κάποιος να μου πει που είναι ο μπαμπάς μου 5 μήνες τώρα,  5 ολόκληρους μήνες,  ποιός τον πήρε,  που τον έβαλε,  τον αφήνει να μας βλέπει κι αν μας βλέπει γιατί δεν μας μιλάει και γιατί δεν έρχεται όσο συχνά τον χρειάζομαι στα όνειρα μου..  γιατί,  γιατί..  κάποιος να μου πει τι ακριβώς είναι ο θάνατος και τι στο διάολο είναι η ζωή..