Friday, November 04, 2016

γράμματα





Ξαναδιαβάζοντας την αλληλογραφία τους,  θα έλεγε κάποιος απερίσπαστα αντικειμενικός,  πως θα μπορούσε να προκύψει ακόμη και έρωτας,  ίσως να ήταν και δυνατός,  αν το επέτρεπαν οι συνθήκες.  Κατά ένα περίεργο λόγο,  όταν γύρευε να τον προσεγγίσει αυτή,  να μάθει για τη ζωή του,  την καθημερινότητα του,  τι τον έφτανε στο ζενίθ και τι στο ναδίρ,  αυτός δεν ήταν ''εκεί''.  Δλδ ήταν,  αλλά απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά,  ή με τρόπο που δεν σήκωνε περαιτέρω κουβέντα.  Μάλλον,  κι αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό,  την ήθελε στην ζωή του,  αλλά όχι τόσο κοντά,  μια που το ''κοντά''  προμήνυε άσβηστες φωτιές και άλλου είδους καταστάσεις,  όπου θα μπορούσε να βάλει τον εαυτό του,  πολύ ευχαρίστως μάλιστα,  αν και μόνο αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Όταν αυτή μαζευόταν στο δικό της καβούκι,  όταν ένιωθε πως δεν είχε κάτι σημαντικό να πει,  τότε ερχόταν το δικό του γράμμα να την σκουντήξει από την δική της γλυκιά ρουτίνα και σαν απαλό καμπανάκι,  μιας πρώιμης ίσως χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας,  να της υπενθυμίσει πως αυτός είναι πάντα ''εδώ'',  και πως ίσως μάλιστα και κάποιες στιγμές,  όμορφα πράγματα,  όπως πχ η ανάγνωση ενός τρυφερού ποιήματος έφεραν την εικόνα της στο μυαλό του.
Μια εικόνα που την έπλασε μόνος του,  χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία,  ίσως όμως με καμμία μα καμμία αντικειμενικότητα.
Κι εκεί είναι όλη η μαγεία που δημιουργείται ανάμεσα σε δυό ανθρώπους,  που κάτω από κάποιες συνθήκες άλλες,  διαφορετικές,  να μπορούσαν ακόμη και να είναι ζευγάρι,  αν μια μέρα γνωρίζονταν δίνοντας ένα ραντεβού σε κάποιο ρομαντικό σημείο της πόλης (αν έμεναν στην ίδια πόλη),  κι αν αυτή τη τρυφερότητα της φαντασίας κατάφερναν να την βιώσουν σε πραγματικό χρόνο και εικόνα.
Γιατί,  διόλου απίθανο,  ακόμη και με την πρώτη καλημέρα ή καλησπέρα,  ακόμη και με το άκουσμα,  με τον τόνο της φωνής,  με το κοίταγμα ή το μοίρασμα απόψεων,  οι ανάσες τους να έπλεαν σε διαφορετικά,  δύσβατα πελάγη.

8 comments:

  1. Υπό τις περιγραφόμενες συνθήκες, πάντως, ο ένας απάλυνε τη μοναξιά του άλλου. Πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, αρκεί οι ρομαντικές φαντασιώσεις να μην τους δυσκόλευαν τη ροή της ζωής με προσδοκίες στις απαιτήσεις των οποίων κανείς δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί (έγραψε τώρα η κυνική ;-)).
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. μπα δεν πιστευω οτι νιωθουν μοναξια δυο ανθρωποι που εχουν οικογενειες, παιδια, ενδιαφεροντα κλπ
      Νομιζω πως απλα ανοιγουν μια χαραμαδα στη ζωη τους, αυτη του διαφορετικου - με ο,τι επεται αυτο - ολη δλδ τη φαντασιωση που δημιουργει αυτο το διαφορετικο, μια ηρεμια, μια ελξη, μια ομορφια.. με λιγα λογια δημιουργεις ηθελημενα μια ιδανικη εικονα και τη χρησιμοποιεις για να δραπετευεις απο τα κοινα και τετριμμενα δεδομενα!
      Ρεαλιστρια μου εισαι, δεν θελω να σε σκεφτομαι σαν κυνικη ;)

      φιλια

      Delete
  2. Καλησπέρα σου Στέλλα. Η Παραπομπή σε μια εποχή που η αλληλογραφία με φυσικό τρόπο κρατούσε δύο ανθρώπους κοντά, ζέσταινε τις καρδιές τους, έπλαθε τις φαντασιώσεις τους ήταν πραγματικά πανέμορφη.
    Γιατί καλλιεργούσε μια σειρά πράγματα, αισθήσεις, παραινέσεις που σήμερα έχουν παντελώς απονεκρωθεί.
    Καλό βράδυ να έχεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πολυ σωστα Γιαννη μου, καποτε ηταν πολυ διαφορετικος ο κοσμος, τα μεσα αλλιωτικα, ενα γραμμα εκανε μερες να φτασει στον προορισμο του και αν περιμενες και μια απαντηση θα επρεπε να εχεις πολυ υπομονη - ισως και για αυτο οι παλαιοτεροι διακρινονται για την επιμονη τους.
      Σημερα υπαρχει μια αμεσοτητα στις σχεσεις, τα γραμματα ανταλλασονται σε δευτερολεπτα ακομη κι αν θελεις να επικοινωνησεις με αγαπημενο σου ατομο στην Αμερικη.
      Κατι λειπει απο το σημερα, κατι ελειπε κι απο το τοτε, σε κατι υπερεχει το σημερα, ισως υπηρχε και μια υπεροχη στο τοτε, οι ανθρωποι ομως δεν παραμενουν ιδιοι; κι η καρδια στην αριστερη πλευρα του σωματος δεν χτυπαει σταθερα;
      Δεν εχουμε λες σημερα αισθησεις;

      καλο βραδυ και σε σενα

      Delete
  3. Τα γράμματα έχουν μια τρυφεράδα μαγική! Και η προσμονή τους είναι τόσο γλυκιά!
    Συμπτώσεις; Όλα γίνονται για κάποιο λόγο; Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς καταλήγουμε κάπου...
    Πάντως, ως προς τις σχέσεις, είμαι σίγουρη πως, αν αυτό που θέλουμε, αλλά δεν το έχουμε, αντί να το ψάξουμε αλλού, το ζητήσουμε να το βρούμε στο σύντροφό μας, το αποτέλεσμα θα μας ικανοποιήσει. Όχι πάντα, αλλά πιο συχνά από ό,τι νομίζουμε.
    Καλό μήνα είπαμε; Καλό μας μήνα! ♥

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλησπερα woman in blogs
      εχεις απολυτο δικιο μ αυτο που λες, πως αυτο που ψαχνουμε να το ψαχνουμε στον συντροφο μας που αν μη τι αλλο μας γνωριζει καλυτερα απο ολους, μας εχει δωσει τα περισσοτερα απο ολους κι ακομη παραπανω, και νομιζω πως το παλευουμε αυτο ολοι εμεις που σκεφτομαστε την συντροφικοτητα με θετικο τροπο (γιατι πραγματικα δεν εχουν ολοι τα ιδια μετρα και σταθμα)
      Όμως εδω δεν εχουμε να κανουμε με κατι τετοιο, δλδ δεν ψαχνουμε κατι ουτε ζηταμε.
      Απλα νομιζω συμβαινει και αυτο που συμβαινει ειναι απαλο σαν το φθινοπωρινο φυλλο που πεφτει απο το δεντρο.
      Ανθρωπινο! Σχεδον ερωτικο, τοσο σχεδον οσο ενα φυλλο φθινοπωρινο που πεφτει απο το δεντρο.. απαλο θα ελεγα.
      Ανυπαρκτο αλλα υπαρχει.
      Ανεπαισθητο κι ευγενικο.

      Καλο βραδυ (και καλο μηνα ολο τον μηνα ;)

      Delete
  4. Αέρινη και τρυφερή αυτή η "αλληλογραφία" που μας περιγράφεις Στέλλα μου. Έχει το άρωμα του συρταριού με τα παλιά γράμματα, τυλιγμένα σε μεταξωτή κορδέλα κι ένα πουγκάκι λεβάντα ν' απλώνει τη λεπτή μυρωδιά της. Η γλυκιά προσμονή της απάντησης και η απροσδιόριστη προσδοκία για ένα συννεφένιο δέσιμο με τον αποστολέα. "Cloud relationship" όπως θα έλεγε ένας τεχνοκράτης σήμερα.
    Εύχομαι ολόψυχα καλό μήνα♥

    ReplyDelete
    Replies
    1. @Μαρια μου αισθανθηκες ακριβως την ατμοσφαιρα αυτων των γραμματων.

      Και τι ωραια που το ειπες αυτο το ''συννεφενιο δεσιμο'' ποσο του ταιριαζει..

      καλο βραδυ - πολλα φιλια

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...