Αν υποθέσουμε πως στη μια άκρη βρίσκεται η γέννηση και στην άλλη ο θάνατος και πως αυτά τα δύο ενώνονται με μια νοητή γραμμή, αυτή η γραμμή λέγεται ''ζωή''. Είναι σαν κάποιος με τη γέννηση σου να σου δίνει στο χέρι αυτή τη γραμμή, και να σου λέει, δικιά σου είναι κάνε την ότι θέλεις. Εσύ την πιάνεις στα χέρια σου, δώρο είναι άλλωστε, την κοιτάς από δω, την κοιτάς από εκεί, ψάχνεις να βρεις από τι υλικό είναι, ψάχνεις να βρεις τι θα την κάνεις, στην πορεία την εκμεταλεύεσαι όσο μπορείς, παίρνεις ό,τι σου δίνεται, συνεχίζεις να ψάχνεις, τι είναι τούτο και τι είναι εκείνο, σκέφτεσαι, διαβάζεις, αναλύεις, κάνεις αυτό που πιστεύεις σωστό ακόμη καλύτερο, αναρωτιέσαι αν αδίκησες ποτέ κανέναν, λυπάσαι, ζητάς συγγνώμη, και κάπως έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβεις η γραμμή σου, η ολόδική σου γραμμή, αυτή που της έδωσες και σου έδωσε τόσα και τόσα πολλά, έχει λεπτύνει τόσο που φοβάσαι πως θα σπάσει, και σπάει, και σ' αφήνει χωρίς αναπνοή και δεν υπάρχεις πιά, δεν υπάρχεις σε σχέση με τη γραμμή, δεν έχεις ζωή, έχεις εκπληρώσει και τα δύο γεγονότα της ζωής σου, και τη γέννηση αλλά και τον θάνατο. Τον δικό σου θάνατο!
Συνεπώς Στέλλα μου, αυτή η γραμμή, που ολόσωστα την αποκαλείς μεγάλο δώρο, θέλει τη δική της χρήση, τη δική της κίνηση. Απαιτεί το δικό της σεβασμό για να μπορέσει να σου χαρίζει ένα δρόμο με αξιοπρέπεια και όμορφες στιγμές. Ας της δώσουμε και εμείς την συμπεριφορά που της ταιριάζει.
ReplyDeleteΤις ευχές μου για ένα όμορφο κλείσιμο Κυριακής.
ειναι λεπτη η γραμμη και φθειρεται γρηγορα, φευγουν ανθρωποι που αγαπαμε απο τη μια μερα στην αλλη, χθες ειπαμε καλημερα και την επομενη δεν ανεπνεε, σαν ψεμμα, σαν αστειο, ειναι κατι παραπανω απο σοκαριστικο / τρομερο!
ReplyDelete