του Νοέμβρη

Όταν οι καταστάσεις έχουν την ανάγκη μου,  γίνομαι μία και μοναδική αναπνοή,  ένα φύσημα που θα μπορούσε να κινήσει σύννεφα και ουρανό,  νερό και θάλασσα,  δέντρα και βουνό. 
Μέσα μου παραμιλάω,  και κυρίως φοβάμαι. 
Έξω μου τα δίνω όλα,  και κάθε αμφιβολία που μου κόβει τα γόνατα, την μετακινώ στο επόμενο λεπτό. 
Είμαι σε τέτοια ένταση που ακόμη και μια αγκαλιά σαν τύλιγμα χνουδωτής κουβέρτας μοιάζει μακρινή και απρόσιτη.
Εφησυχάζω με τη σκέψη πως ''αύριο θα είναι μια άλλη μέρα'' και πως σύντομα θα επιστρέψω στην ρουτίνα μου!