ένα όνειρο

Δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι,  υπάρχουν άχαροι άνθρωποι.  Εσύ ανήκες πάντα στην κατηγορία των ανθρώπων που προσέλκυες με την τετράγωνη λογική σου.  Η σκέψη σου ήταν αυτή που με έφερε κοντά σου.  Πόσο θα ήθελα να ήξερα τώρα που ακριβώς βρίσκεσαι και τι ακριβώς αισθάνεσαι.  Ποιά να είναι άραγε η μυρωδιά και η χροιά σου;  Γνωρίζεις τι ακριβώς σου συμβαίνει;
Προχθές,  χτύπησε το μαύρο,  παλιό τηλέφωνο.  Ήμουν σίγουρη πως καλούσες εσύ,  κι αναρωτιόμουν το πως!  Πώς, αφού δεν γνώριζες το νούμερο του τηλεφώνου μου,  ούτε ήταν αυτό δυνατόν με τα δεδομένα του πλανήτη μας.  Τρόμαξα,  χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου,  για αυτό και μαζεύτηκες.  Βρήκα το ακουστικό ακουμπισμένο στο τραπεζάκι δίπλα στη συσκευή.  Το ένιωσα πως ήθελες να μου μιλήσεις.  Όμως δεν ήθελες να με κρατήσεις σε αγωνία,  δεν ήθελες να με γεμίσεις ερωτηματικά.  Έπιασα το ακουστικό,  το έβαλα στο αυτί μου.  Άκουγα μια ανάσα,  ήξερα πως ήταν η δική σου.  Τρόμαξα σου λέω,  χτυπούσε η καρδιά μου,  πονούσε η ψυχή μου.  Με ηρέμησες,  λέγοντας μου πως η ανάσα που άκουγα ήταν η δική μου.  Έτσι ήσουν πάντα,  προστατευτικός και τρυφερός,  σαν ένα ποτήρι λευκό κρασί.  Στο δικό μου μέλλον,  θα πίνω πάντα στο όνομα σου.  Ένα ποτήρι λευκό κρασί.  Όπως τότε,  σ'  εκείνο το όνειρο.. στο υπόσχομαι,  έτσι σαν ένα μικρό φόρο τιμής στο πέρασμα σου!