Αγαπημένο μου ημερολόγιο, θέλω να σου πω πως τελευταία, αντί να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, θυμώνω. Π.χ. χθες ήθελα να ψωνίσω κάτι για τη δουλειά μου, από το ένα και μοναδικό ενημερωμένο κατάστημα που υπάρχει στην πόλη μου. Κατέβηκα λοιπόν στο υπόγειο, και καλημέρισα την ξινή κοπέλλα που συνήθως με εξυπηρετεί. Όχι μόνο δεν πήρα απάντηση, αλλά γύρισε και έπιασε ψιλή κουβέντα με την συνάδελφό της καθώς έβγαζα από την τσάντα μου το δείγμα αυτού που ήθελα να αγοράσω. Το αγνόησα χαμογελώντας και κάποια στιγμή, δεν ξέρω πως, φτάσαμε στο άλλα να λέει η γιαγιά μου κι άλλα να ακούν τα αφτιά μου. Εγώ δεν καταλάβαινα γιατί μου έλεγε όσα μου έλεγε και γιατί αμφισβητούσε όσα της έλεγα εγώ, μετά είπα την τρομερή έκφραση ''λες βλακείες'', αυτή είπε ''πως μου μιλάτε έτσι'', εγώ είπα ''μα τι να πω μ αυτά που μου λες'', και πήγε λέγοντας. Το θέμα ήταν πως όταν βγήκα από το κατάστημα και με χτύπησε ο καθαρός αέρας, και το κρύο και λίγο από το χριστουγεννιάτικο πνεύμα, ήθελα να γυρίσω πίσω κρατώντας ένα κουτί μελομακάρονα ή κουραμπιέδες αλλά έβλεπα ήδη την ξινίλα να στραβώνει το στόμα της καθώς θα της έδινα αυτό το δώρο της συμφιλίωσης, και την άκουγα σχεδόν να μου λέει '' αα δεν τρώω τέτοια εγώ''. Κοντεύει δεκαετία που συχνά πυκνά μπαινοβγαίνω σ αυτό το μαγαζί και η κοπελλιά στο υπόγειο είναι πάντα η ίδια. Με το ζόρι σπάει ένα χαμόγελο. Εχθές θύμωσα πολύ. Που ήταν να μου πει ότι δεν υπάρχει κάτι που ζητούσα και μου το είπε σαν να ερχόταν Αθήνα - Θεσσαλονίκη μέσω Πολωνίας. Που μιλούσε με τη συνάδερφο της για το πρωινό χιονόνερο και κάτι ρώτησα και με ειρωνεύτηκε. Που δεν σπάει το χείλι της. Που αν της πήγαινα ένα δώρο κάτι θα έβρισκε να πει και θα στραβομουτσούνιαζε. Ορκίζομαι πως έχω όλη την καλή διάθεση. Αλλά δεν έχω αντοχές.
Και σε δυό μέρες είναι παραμονή χριστουγέννων. Και σήμερα είναι (ευτυχώς), μια μέρα ηλιόλουστη, το κρύο δεν μ' ενοχλεί καθόλου. Βλέπω στο συνδρομητικό κανάλι τον Τομ Χανκς και της Μεγκ Ραιαν, στο Αγνωστος στο Σιάτλ γιά χιλιοστή φορά. Είμαι ήδη κουρασμένη κι έχω χίλιες δουλειές ακόμη κατά νου. Μία από αυτές είναι άλλη μια δόση κουραμπιέδες και μελομακάρονα!
Κι από τη νέα χρονιά (υποπτεύομαι πως), θα χρειαστώ έναν αλλεργιολόγο. Να το θυμάμαι αυτό!
Αχ Στέλλα μου....!
ReplyDeleteναι, σε καταλαβαίνω. Είναι σπαστικό να θέλεις έτσι να νιώσεις λίγο πιο ευδιάθετα και να πέφτεις πάνω σε έναν ξινό άνθρωπο μπροστά σου αδιάφορα που είναι αυτός. Θες σε μαγαζί, θες στο δρόμο, θες γείτονα. Πολύ σπαστικό πραγματικά.
Αααα γελάω. Το μεσημέρι άνοιξα λίγο την τηλεόραση και έπεσα και εγώ πάνω στο έργο που λες χαχαχαχαχαχ. Δεν συνέχισα εννοείται αλλά κοίτα να δεις συμπτώσεις.
Καλό βράδυ να σου ευχηθώ.