Αφού λοιπόν, δεν κατάφερα να εμπιστευτώ ούτε εσένα, θα πάω και θα καθήσω σε μια καρέκλα, σε ένα τραπέζι, μόνη μου. Ο σερβιτόρος θα με ρωτήσει τι θέλω, κι εγώ μαζί με τον καφέ μου και την πάστα μου, θα του πω να φέρει κι έναν άνθρωπο που να έχει κοινά μαζί μου. Κι αν αυτό δεν είναι δυνατόν, θα του πω να μου βρει κάποιον που να είναι ευγενικός, και να διαθέτει μπόλικη αυτογνωσία. Ανοιχτός σε συναισθήματα. Παραδοχή λαθών και έλλειψη εγωισμού αποδεκτά με χαρά. Στοιχεία που αποδεικνύονται ολοένα και πιο σπάνια.
- Με δύο ποτηράκια νερό παρακαλώ! Και στην τελική, αν δεν σας βρίσκεται αυτό που ζητώ, μια χαρά κάνω και μόνη. Μην πολυαγχωθείτε..
Αχ και να γινότανε! <3
ReplyDeleteΛενε, οτι ζουμε στην εποχη που οι φιλοι λιγοστευουν ολοενα και πιο πολυ, πως αυξανονται οι γνωστοι κλπ Εγω λεω πως παντα καπου στα ενδιαμεσα βρισκομασταν. Απο μακρια, ειμαστε περισσοτερο αγαπημενοι. Και οσο λιγοτερα προσωπικα μας θεματα συζηταμε, τοσο περισσοτερο την ψυχικη μας γαληνη εχουμε μια που κανεις δεν θα μπορει να παρεμβει αρνητικα ή θετικα και μια που ποτε δεν μπορουμε να ξερουμε τι πραγματικα αισθανεται και σκεφτεται αυτος που εχουμε απεναντι μας. Πχ κανεις δεν θα μας πει, πως ζηλευει.
ReplyDeleteΛεω πως στο τελος δεν θα εχουμε τι να πουμε μεταξυ μας. Καλησπερα αειποτε αγαπημενε!!!
Η αλήθεια είναι μίες! Το σκληρό είναι να μην έχεις ανθρώπους να συνεννοηθείς, να εντός σου οι καρποί της σκέψης σου σαπίζουν, να κακοφορμίζουν τα συναισθήματά σου. Το από μακριά έχει, για τους κυρίως μοναχικούς, τη χάρη του, το από κοντά τη δική του, πολλαπλώς πολλαπλασιασμένη στην αρχή του. Καλό ξημέρωμα Στέλλα της καρδιάς.
ReplyDelete