το κουμπάκι

Σε αντίθεση με την εποχή των χριστουγέννων όπου δυό μήνες πριν πατάμε το κουμπάκι της χαράς,  τούτες οι μέρες είχαν και έχουν πάντα μια θλίψη ανεξήγητη,  παρ'  όλη την αναγέννηση της φύσης λόγω άνοιξης,  το μεγάλωμα της μέρας,  τον ήλιο,  τις βόλτες.
Θλίψη και ανεξήγητη ησυχία,  και μια αίσθηση πως κάτι έρχεται όχι τόσο ευχάριστο ή δυσάρεστο,  όσο άγνωστο,  διαφορετικό.
Ένας φίλος,  είπε,  πως για να πατήσεις το κουμπάκι της χαράς πρέπει πρώτα να το βρεις.
Εγώ πάλι,  θα ήθελα να ήμουν ένα γατί,  και να τεντώνομαι νωχελικά στην αυλή κάποιου εξοχικού σπιτιού.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις.  Χωρίς ενοχλητικές σκέψεις.

ο δικός μας κόσμος

Κοιταχτήκαμε!
Χτυπούσε το τηλέφωνο,  8.30 το βράδυ.
Με δεδομένο πως δεν το ακούμε πιά συχνά αυτό το χτύπημα,  εξέτασα βιαστικά τον αριθμό στο καντράν.  Άγνωστος για μένα,  ωστόσο καλούσαν από σταθερό της πόλης οπότε αποδέχτηκα την σύνδεση.
Ήταν η Δ.
Και ήταν μεγάλη,  τεράστια η έκπληξη.
Με την Δ.,  κάναμε παρέα περίπου 25 χρόνια πριν υπολογίζω.
Προσπαθούσε να κάνει παιδί και κάποια στιγμή το κατάφερε.  Από τότε έπεσε με τα μούτρα σε σχολεία,  σε γενέθλια,  σε αθλητικούς ομίλους,  την έχασα.
Αναρωτήθηκα,  πληγώθηκα,  μα η αλήθεια είναι πως την ξέχασα.
Τελικά,  αυτή δεν με ξέχασε,  είχε το τηλέφωνο μου γραμμένο στην ατζέντα της και 25 χρόνια μετά,  μου τηλεφώνησε.
Την καλοδέχτηκα!
Είπαμε να συναντηθούμε..
Μέσα στο συναίσθημα της συγκίνησης,  σκέφτηκα πως όταν συναντηθούμε θα μας περιμένουν εκπλήξεις.
Μέσα σε 25 χρόνια οι άνθρωποι αλλάζουν ως προς τα πάντα,  τίποτα δεν μένει ίδιο.
Αλλάζει ο χαρακτήρας μας,  η διάθεση μας,  η οικονομική μας κατάσταση,  τα γούστα μας,  οι προτεραιότητες μας.
Περάσαμε πολλά μου είπε.
Κι εμείς περάσαμε πολλά,  τόσα που μας γείωσαν.  Από την τρέλλα,  θελήσαμε να ακουμπήσουμε σταθερά στη γη.  Να νιώσουμε στέρεο το έδαφος θελήσαμε κι αυτό πληρώθηκε με πολλά νομίσματα όπως φυσικά ό,τι κι αν επιλέξουμε πληρώνεται.
Αμφιβάλλω αν καταφέρουμε να ανιχνεύσουμε η μία στην άλλη αυτό που θυμόμαστε από 25 χρόνια πριν.

Ο κόσμος μας γυρίζει κι εμείς αρπάζουμε από τα ράφια του ό,τι είναι πιο κοντά μας.
Ο κόσμος μας χάνεται,  μαζί του κι εμείς.
Το μέσα μας έχει καεί,  οι φωτιές είναι παντού.
Αυτό που ξέραμε,  αυτό που γνωρίσαμε,  αυτό που ερωτευτήκαμε,  αυτό στο οποίο ταξιδέψαμε,  αυτό που το ονομάσαμε ''ο κόσμος μας και μέσα σ' αυτόν εμείς'',  δεν υπάρχει πια!

υπογραφή, Χι!

Αναστατωμένος από την πεποίθηση πως δεν θα είχε την ευτυχία να απολαύσει την αγάπη της,  δημιούργησε έναν άλλον άντρα,  ένα πλάσμα μη υπαρκτό,  τον βάφτησε με ένα όνομα  και άρχισε να της στέλνει λουλούδια.
Κάθε μέρα σχεδόν,  εκείνη έβρισκε ένα πολύ όμορφο μπουκέτο έξω από την πόρτα της.  άνοιγε το σελοφάν,  έπερνε στα χέρια την κάρτα και την διάβαζε.  Υπογραφή,  Χι!

Όταν εκείνη έφτασε να λαχταρά τη συνήθεια αυτή,  από πείσμα και ζήλια την σταμάτησε.
Πείσμα και εκδίκηση που δεν λαχτάρησε τα δικά του παρά ενός αγνώστου τα δώρα.
Ζήλια  που του έτρωγε τα σωθικά,  έτσι,  έπρεπε ευθύς αμέσως να καταστρέψει τούτον εδώ τον αντίπαλο κι ας ήταν αυτός ο ίδιος που τον είχε δημιουργήσει.

κανείς, εκτός από τον εαυτό σου

Τί μας ελκύει στον εαυτό μας;  Αυτό που είμαστε μας είναι αρκετό;  Υπάρχουν κομμάτια μας που είναι σκοτεινά;  Αξίζει το ταξίδι μέσα στις μαύρες τρύπες μας;  Έχει νόημα αυτή η γεμάτη ένταση βουτιά στον ψυχικό μας κόσμο;  Έχει τελειωμό το πηγάδι;  Κι αν είναι ενδιαφέρουσα μια σύντομη χρονική τροχιά πόσο πιθανό είναι το ταξίδι να προκύψει χωρίς επιστροφή;  Εν τέλει,  έχει κέρδος το συνεχές σκάψιμο ή η σκόνη που μας επιβάλλεται συμβάλλει σε μια μακροχρόνια κουραστική υπερφόρτωση;
Κι αν ηθελημένα,  δραπετεύσεις από τα πάντα διατηρώντας μια πλεύση επιφανειακή;
Και αν η ωμή ειλικρίνεια αντικατασταθεί από μία ασαφή και υποκριτική ευτυχία;
Ποιός λέει πως αυτό ο τρόπος επιβίωσης δεν είναι αυθεντικός;



/Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι, δεν χρειάζεται να λάμπεις. 
Δεν χρειάζεται να είσαι κανείς, εκτός από τον εαυτό σου./

Virginia Woolf

ερωτήματα

Σε έναν απολογισμό,  κάτω από τους ήχους της βροχής και υπό το πρίσμα των εσωτερικών χρωμάτων και λουλουδιών,  εντοπίζω τα σημεία όπου αν δεν συνέβαινε τούτο στρίβοντας στην τάδε οδό εκείνο το απόγευμα,  και συνέβαινε το άλλο κλπ κλπ
Ναι,  όλα θα ήσαν διαφορετικά,  μα είναι το διαφορετικό πιο διαθέσιμο,  πιο βολικό;
Δεν θα είχε κι εκείνο τα δικά του δύσβατα μονοπατάκια;
Την δικιά του ατέλειωτη κουραστική σκάλα;
Υπάρχει δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα,  υπάρχει επιλογή που να σε κάνει να μη γυρνάς πίσω;
Και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τη ζωή μας πόσο έχουν συμβάλει στα εκάστοτε βήματα μας;
Οι ''αδυναμίες'' πχ του συντρόφου μας,  η λογική του,  η φιλοσοφία του,  οι κινήσεις του στην κοινή ζωή μας,  κατά πόσο έχουν αφήσει ανεπιρέαστο τον  δικό μας δρόμο;  Σε πόσα κομμάτια της ζωής μας απλώνεται το σκοτάδι και σε πόσα το φως;  Όπου σκοτάδι και φως θα έβαζα άνετα την αλήθεια και το ψέμα. 

Εν τέλει πόσες από τις επιλογές μας είναι ακέραια,  καθαρά ''θέλω'',  ''χρειάζομαι'',  ''διεκδικώ'';;;

οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό

Τί απομένει τελικά από έναν έρωτα;
Ένας ήχος.  Ένα φως.  Το μαλακό του πούπουλου,  σε αντίθεση με το τραχύ της καθημερινότητας.
Η γλύκα της βανίλιας του καλοκαιριού.
Το δροσερό άφτερ σέιβ,  που κάνει το φιλί πιό αρρενωπό.
Έχει πάντα ένα παλιό άρωμα ο έρωτας,  και αναμνήσεις..

απόσπασμα από το βιβλίο της Μήτση Βαλάκα, 
''οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό''

Δεν ξέρω τί μένει από έναν μεγάλο έρωτα,  που για κάποιο λόγο έχει τελειώσει.  Νομίζω πως δεν μένει τίποτα.  Τον καταπίνει ο χρόνος.  Ούτε συμφωνώ με το ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό.  Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο μεγάλος έρωτας από την αγκαλιά ενός ανθρώπου που σε γνωρίζει καλά.  Που ζει μαζί σου καθημερινά.
Αλλά το βιβλίο,  δανεικό από τη βιβλιοθήκη και δανεισμένο σε μένα από πρόσωπο αγαπημένο είναι πολύ απολαυστικό!  Ό,τι πρέπει για μια Δευτέρα βροχερή,  σχεδόν μελαγχολική.

Ακούω Adamo - Tombe la neige εδώ

σχέσεις

E. Miller (Spring, 1914)



 Ίσως αυτό που μας δένει με τους άλλους να είναι το μοίρασμα της αλήθειας μας μιας συγκεκριμένης στιγμής και η αίσθηση αποδοχής αυτής.
Καθώς η αρχική αφορμή σταδιακά και με το χρόνο θολώνει και εξανεμίζεται,  παίρνουν τη θέση της νέες επιθυμίες προς εξωτερίκευση,  οι οποίες όμως,  παρ'  όλο που το αίσθημα κάποιας οικειότητας μεταξύ δύο ανθρώπων έχει αναπτυχθεί,  είναι δυνατόν να μην γίνουν αποδεκτές.
Αυτό,  είτε από τη μία πλευρά,  είτε από την άλλη θεωρείται απόρριψη και κάπως έτσι έρχεται και η απομάκρυνση,  συνήθως οριστική.

Ίσως για αυτό οι σχέσεις που στηρίζονται μόνο στην παρέα,   και στις κουβέντες του αέρα να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια,  ίσως και πιο απολαυστική.

Αν βέβαια υποθέσουμε πως η κεντρική ιδέα είναι, ο καθένας για τον εαυτό του,  όλο το παραπάνω θα έπρεπε να μας αφήνει απολύτως αδιάφορους.  Το επίκεντρο είμαστε εμείς,  και όλοι οι άλλοι εκ των πραγμάτων και αναίτια,  έρχονται και παρέρχονται.

αυτοχειρία

photo Ioakeim Theodor


Άνοιξε την πάνινη θήκη και έβγαλε τον καπνό.  Είχε όλο το χρόνο διαθέσιμο για να στρίψει και να καπνίσει ένα τσιγάρο.  Λίγο πριν,  έμπασε σε ένα ταξί  όρκους,  σπασμούς,  ξενύχτια,  πόθους,  και συναντήσεις!  Μαζί τους,  έδιωξε κι Εκείνη.
Είπε αντίο σε μια δεκάδα παθιασμένα χρόνια,  δίνοντας οδηγίες στον οδηγό,  περιοχή,  οδό και αριθμό.
Απρίλη μήνα στο μπαλκόνι και ζεσταινόταν με το φανελάκι.  Έκαιγε ολόκληρος,  το δέρμα του βρωμούσε ιδρώτα και πρόσφατη,  οικειοθελή εγκατάλειψη.  Αυτοχειρία!  Ούρλιαζε πόνο.  Ζάρωσε,  καμπούριασε,  μαζεύτηκε δυό κάτια.

Στο διπλανό διαμέρισμα με ανοιχτό το παράθυρο δυό φωνές έγδερναν η μία την άλλη.
Η δύση του ήλιου αντανακλούσε στα τζάμια ένα φως γεμάτο απόσταση και μυστήριο.  Σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι.


  ''[Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι μου κρατούσες το χέρι "ό,τι ζούμε" μου λες "δεν μου φτάνει"]''
εδώ