εκείνες οι πρώτες συναντήσεις

Τον τελευταίο καιρό,  γίνονταν όλο και πιό συχνά κομμάτι αυτής της εικόνας. 
Το βαρκάκι δεμένο στην παλιά,  ετοιμόρροπη γέφυρα.  Τα φοινικόπτερα να βουτούν και να ξαναφέρνουν στην επιφάνεια της θάλασσας την ροζ κομψότητα τους.  Πέρα στα βαθιά,  οι ψαράδες να μαζεύουν τα δίχτυα τους.  Ο ήλιος να τους υποδέχεται λαμπερός για να γύρει αργά, υποκλινόμενος στη δύση του.  Κι όλο αυτό το απέραντο γαλάζιο,  να γίνεται χρυσαφί και μετά βαθύ μπλε και τα φώτα της πόλης να φεγγοβολούν απέναντι, σαν πυγολαμπίδες στο εσωτερικό ενός μεγάλου κοχυλιού.

Με τα χάχανα της νιότης να σπάζουν τη σιωπή,  ρουφούσαν αυτή την ομορφιά,  την τεράστια γαλήνη!

Μιά γουλιά ακόμη,  κι άλλη μία,   κι ο καφές στα χάρτινα ποτήρια που έφερναν μαζί τους λιγόστευε.  Τα καλαμάκια έπαιζαν αποτελειωμένα ανάμεσα στα δόντια τους, κι  οι δυό τους προσποιούνταν πως ακόμη πίνουν.  Τα συνοδευτικά μπισκότα απόσωναν μα εκείνοι έψαχναν τα τελευταία ψίχουλα να γλύψουν από τον πάτο.  Ποτέ δεν τις χόρταιναν εκείνες τις πρώτες τους συναντήσεις.  Εκεί όπου η μεγαλοπρέπεια της φύσης,  συναντούσε το μεγαλείο του εκκολαπτόμενου έρωτα τους.

Παραδομένοι,  πετούσαν στα ουράνια κι εκείνες οι στιγμές που τις μοιράζονταν,  καθισμένοι στην ξύλινη γέφυρα,  πάντα αγκαλιά,  με την σκόνη καθισμένη σαν γύρη σε ανθό τριγύρω και τα πόδια να τσαλαβουτούν μέσα το νερό, εύχονταν ποτέ να μην τελειώσουν!

*

Το κείμενο το έγραψα για την φωτογραφική σκυτάλη που τόσο υπέροχα οργανώνει και επιμελείται η Γήινη ματιά και εδώ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες και κείμενα που έχουν ήδη πάρει μέρος.
Η ατμοσφαιρική,  υπέροχα γαλήνια φωτογραφία μου δόθηκε από την Μαρία μαζί με την λέξη ''γαλήνη''  που έπρεπε με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιήσω μέσα στο κείμενο.

Με τη σειρά μου παραδίδω μια φωτογραφία που βρήκα στο net,  και μου έχει αρέσει πολύ.

Μαζί με τη λέξη ''παρελθόν'',  στο e-periodiko mas . 
Εύχομαι καλή έμπνευση!!!