βιτρίνες

Το διαμέρισμα της Α.  ήταν βουτηγμένο στο σκοτάδι,  είναι αλήθεια πως έχω καιρό να δω τις ηλεκτρικές λάμπες του να καίνε,  όμως νοητά,  πολλές στιγμές μου βρίσκομαι εκεί.

Απέναντι,  ένα μεγάλο κατάστημα ολοστόλιστο με χριστουγεννιάτικα δώρα,  όπου κυριαρχούσε το κόκκινο και το λευκό.  Μου άρεσαν πολύ οι διόροφες κρυστάλλινες πιατέλες του για τα γλυκά,  και δυό υπέροχοι λευκοί τάρανδοι σε φυσικό μέγεθος,  με κίνηση στον λαιμό και το κεφάλι για το decor της βιτρίνας.
Σκεφτόμουν πόσο μια βιτρίνα σε ελκύει να αγοράσεις,  αλλά κυρίως να σου φτιάξει την διάθεση όπως και την ατμόσφαιρα όλου του δρόμου και της περιοχής.

Μετά,  ψάχνοντας να βάλω μια φωτογραφία στην ανάρτηση, και χαζεύοντας αυτή την λιμουζίνα,  θυμήθηκα πως η Α.  μου είχε πει πως είχε μια σχέση,  δέκα ολόκληρα χρόνια με κάποιον,  δέκα ολόκληρα χρόνια,  μια ζωή δηλαδή,  κι άλλα δέκα μετά έπιναν συχνά πυκνά σε διάφορα καφέ στο κέντρο το καφεδάκι τους,  σύνολο είκοσι και βάλε,  και πως όταν μια μέρα αυτός ήρθε στο ραντεβού με μία απαστράπτουσα μαύρη Mercedes,  αυτή δεν θέλησε να τον ξαναδεί,  έβαλε τελεία,  delete.
Δεν την ρώτησα το γιατί,  συμβαίνουν αυτά στις ερωτικές ιστορίες.

Την ταινία με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και την Μέρυλ Στρηπ,  την θυμάμαι κάθε τέτοια εποχή,  ήταν το ''μια αγάπη γεννιέται'',  παρ'  όλο που τη θεωρώ αρκετά μελαγχολική,  περιγράφει την σεμνότητα εκείνης της εποχής.  Τον σεβασμό προς τον έρωτα σου.

Βέβαια,  από ότι θυμάμαι,  σ'  αυτή την ταινία ο Ρόμπερτ ντε Νίρο,  ήταν απίστευτα συνεσταλμένος,  διακριτικά διεκδικητικός και πολύ πολύ αληθινός,  ντόμπρος και με τις δύο σχέσεις του.
Ίσως αυτό,  το ότι δεν δειλιάζεις να είσαι αληθινός σε κάνει να κερδίζεις σε σεβασμό.