Η αλήθεια είναι πως σε τούτο δω το blog, με κείμενα από το 2006, σπάνια επέστρεφα και συνήθως ξεχνούσα τί ακριβώς έγραφα. Ήταν/είναι ένα ημερολόγιο το οποίο αφορά μιάμιση δεκαετία περίπου, όπου υπήρχε άλλες φορές καθημερινή κι άλλες αραιότερη γραφή, μα η σχέση μου μ' αυτά τα γραπτά έμοιαζε/μοιάζει με συνάντηση one night stand.
Χαζεύοντας όμως τελευταία τα στατιστικά αυτού, διαπιστώνω με χαμόγελο διάπλατο ομολογώ, επισκέψεις σε εκείνα τα χρόνια τα παλιά. Κι όχι μόνο χαμογελώ, μα νοσταλγώ κι όλας, κι ας μην ήταν η περίοδος η καλύτερη μου.
Ένα τέτοιο παλιό κείμενο βρήκα σήμερα να το διαβάζει κάποιος/α, κάπως έτσι το θυμήθηκα κι εγώ.
Ένα χαμόγελο στο παρελθόν λοιπόν.
Μια που αυτή είναι η γοητεία των blogs, το κείμενο στη διάθεση όλων σας εδώ
Καλημέρα Στέλλα, ματάκι ψαριού, φεγγαρένια και φεγγαροαγκαλισμένη!!!
ReplyDeleteΣε συνάντησα ως φεγγαρένια μια και ξεκίνησα το blogging (ανελλιπώς όμως) το 2009 τότε που ήταν στο πικ της δόξας του!
Δεν θυμάμαι κανέναν από τους "τότε" σχολιαστές σου, αλλά διακρίνω αυτό που λένε, "όμορφη ατμόσφαιρα"!
Πολλές φορές πηγαίνω σε παλιές μου αναρτήσεις γιατί πολλοί είναι αυτοί που αφήνουν εκεί σχόλιο και έτσι πάω και τους απαντώ!
Όμορφες αναδρομές στο παρελθόν που προσωπικά, πολλά μου δείχνουν, μια και ήμουν στη χειρότερη φάση της ζωής μου και το blogging δούλεψε και ψυχοθεραπευτικά!
ΑΦιλάκια πολύ γλυκά και καλή μας βδομάδα!
To blogging λειτούργησε απολύτως ψυχοθεραπευτικά σε σημείο όμως για μένα να μη θέλω να γυρνάω πίσω, τόσα αρνητικά ένιωθα πως ακουμπούσα, όμως τελικά όταν το τόλμησα κι αυτό σιγά σιγά, δεν είδα πουθενά κακίες, αιχμές κλπ Μου κάνει εντύπωση η γλύκα που βγάζω αλήθεια. Ήμουν έτσι λοιπόν και δεν το ήξερα, άλλο πίστευα εγώ τότε.
DeleteΉ πάλι το blog είναι που στρογγυλεύει τις γωνίες, ή ο χρόνος αλλά τα γραπτά μένουν δεν αλλοιώνονται.
Ήμουν και μια ❤ (καρδούλα) για χρόνια πολλά.
Ααα οι σχολιαστές τότε. Ούτε εγώ τους θυμάμαι. Οι πιο πολλοί ήσαν σύντομοι περαστικοί είτε πολύ σύντομα έκλεισαν τα blogs τους.
Ακόμη και τα σχόλια αν προσέξεις είναι τόσο όσο.
Καμμία σχέση με την ωραία παρέα που έχουμε σήμερα :)
Αν και τώρα που ξαναβλέπω τα σχόλια φοβάμαι πως τα αδίκησα.
DeleteΟ Τειρεσίας είναι ένας ποιητής, Η Βασιλική γράφει κείμενα, Ο Γιώργος το έχει εγκαταλείψει το άθλημα, φίλοι μέχρι σήμερα στο facebook, το οποίο κρατάει ανθρώπους αλλά δεν έχει αυτή την μυστηριακή όμορφη ατμόσφαιρα των blogs, είναι πιο πραγματικό και πιο ωμό.
Ο αγαπημένος μου ο markos, δυστυχώς μας άφησε πριν δυό χρόνια, και λείπει, να ήξερες πόσο μου λείπει. Επίσης είμασταν φίλοι στο facebook ανταλλάσαμε την καθημερινότητα μας. Δεν ξεχνιούνται αυτοί οι άνθρωποι Στεφανία
Ενα χαμογελο στο παρελθόν και ένα μπράβο στο παρελθόν που --δεν την είχα προλάβει την ιστορία αυτή, είμαι νεότερη φίλη του μπλογκ σου--έγραψες τόσο όμορφα και πηγαία.
ReplyDeleteΚαι ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση; Όχι ότι γράφεις ωραία, όχι ότι είναι τόσο αληθινή η ιστορία της Λίτσας και του Μήτσου της, αλλά η Λίτσα έμεινε έγκυος ενώ έτρεχε σε γιατρούς παλιά, αλλά ο κος Μήτσος καθότι αρσενικό με αρώματα και χούγια μην πω τώρα, δεν καταδέχθηκε να εξεταστεί;
Πάντως η Λίτσα μάνα έγινε και ας το ευχαριστήθηκε.
Και ο Μήτσος χαίρεται που του μοιάζει τόσο πολύ το παιδί του...άλλου!!
Έχει ενδιαφέρον να γυρίζεις λίγο πίσω...και στα μπλογκ
Τόσοι φίλοι έφυγαν άλλοι τόσοι ήλθαν και θα φύγουν ποιος ξέρει πόσοι αλλά πάντα κάτι νέο έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό
Εχει τη γοητεία του κι αυτό αν και συσγκινούν οι απουσίες!
Φιλιά πολλά Στέλλα μου
Μεγάλη ιστορία αλλά όχι αληθινή.
DeleteΤο βάρος το έριξα τότε στο θέμα ''απιστία''. Ή αν θέλεις αυτό το ''εγώ βολεύομαι, βολεύω κι εσένα για αυτό σώπασε''.
Αυτό το ''πάω με ότι μου κάτσει''.
Και ήθελα μια εκδίκηση από την πλευρά της γυναίκας.
Θα μπορούσαν απλά να μην έχουν κάνει ακόμη παιδιά(?)!
Οι πραγματικές απουσίες συγκινούν!
Οι ηθελημένες όχι βέβαια, όπου θέλει και θεωρεί καλά ο καθένας ας βρίσκεται.
φιλάκια Άννα Φλο μου
Τι λες τώρα Στέλλα!
ReplyDeleteΦυσικά και το διάβασα και ήταν υπέροχο. Αλήθεια τότε δεν σε είχα γνωρίσει δικτυακά για να απολαύσω αυτό το μικρό διήγημα. Είδες τελικά που τότε το συνήθιζες; Να γράφεις δηλαδή κάτι πιο συγκροτημένο, θέλω να πω κάτι ένα μικρό διήγημα σε μορφή πρόζας; Θα ήθελα να το θυμηθείς καθώς έχεις να μας δώσεις πολλά.
Είναι κάποιες αλήθειες και γεγονότα στη ζωή που καλό είναι να μένουν στο σκοτάδι. Τις παίρνει ο χρόνος αρμονικά και τις αφομοιώνει σε μια άλλη πραγματικότητα.
Είναι χαρά μου που σε γνωρίζω εδώ Στέλλα μου και σε απολαμβάνω στη γραφή σου.
Καλή βδομάδα.
Να είσαι καλά Γιάννη μου
Deleteκαλό βράδυ
σ ευχαριστώ
Τα θυμάμαι αυτά τα παλιά σου κείμενα:) Δλδ όχι τις υποθέσεις ακριβώς που αφορούσαν, αλλά θυμάμαι που έγραφες παρόμοιες ιστορίες και θαύμαζα την άνεσή σου με τη γραφή κάτι που εγώ δεν είχα ποτέ, μιας και ήμουν πιο ημερολογιακή ή και "ποιητική" όπως άρεσε σε κάποιους να με βαφτίζουν.
ReplyDeleteΈγραφες και γράφεις εξαιρετικά, Φεγγαρένια. Και οι φίλοι σχολιαστές σου και τότε και τώρα πιστεύω ότι το διακρίνουν αυτό, γι'αυτό και πάντα επανέρχονται στην όμορφη γωνιά σου. :)
Μια πολύ όμορφη μέρα να έχεις :)
νομίζω πως γράφω τρυφερά αλλά και μέσα από την ψυχή, ακόμη κι αν πρόκειται για μια και μόνη λέξη, επίσης νομίζω πως τα blogs και η μυστηριακή τους ατμόσφαιρα στρογγυλεύουν τις γωνίες :)
Deleteγια τα δικά σου κείμενα ξέρεις πως ποτέ δεν έπαψαν να με συγκινούν. Έχουν μια αέρινη λεπτότητα. Μια διαφάνεια κι ένα φως! Είναι κρυστάλλινα όπως σου έχω ξαναπεί.
Τα φιλιά μου melian