//'Έπειτα πλησιάζει το πινέλο στο πρόσωπο της γυναίκας, διστάζει μια στιγμή, το ακουμπάει πάνω στα χείλη της και το αφήνει αργά να κυλήσει από τη μια γωνιά του στόματος στην άλλη. Οι τρίχες βάφονται με κόκκινο καρμίνης. Εκείνος τις κοιτάζει, μόλις που τις βυθίζει στο νερό και σηκώνει ξανά το βλέμμα προς τη θάλασσα. Στα χείλη της γυναίκας παραμένει η σκιά μιας γεύσης που την αναγκάζει να σκεφτεί ''θαλασσινό νερό, αυτός ο άντρας ζωγραφίζει τη θάλασσα με θάλασσα'' --- και είναι μια σκέψη που φέρνει ανατριχίλα.//
από το βιβλίο
Ωκεανός
του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο
σελ. -15-
Απορία: Τα χείλη της, τής όποιας, είχαν τρίχες; Εκείνος, ο όποιος, κοιτάζει και βυθίζει στο νερό τις τρίχες; "Η σκιά μια γεύσης που την αναγκάζει" . . . φευγάτα πράγματα.
ReplyDeleteΌχι άλλη (τέτοια) "ποίηση" ή ο μεταφραστής, ή και ο επιμελητής - αν υπάρχει, να καταθέσουν ευθύς την άποψή τους.
Να είσαι Καλά Στέλλα :)
Μ'άρεσε που μπήκες στη διαδικασία να αναρωτηθείς,
ReplyDeleteΦαντάσου το σκηνικό:
Ο άνδρας είναι ζωγράφος, στήνει κάθε μέρα το καβαλλέτο του και ζωγραφίζει, κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα, είναι μια απειροελάχιστη κουκίδα που παραβιάζει ας πούμε την φυσικότητα εκείνου του παραδεισένιου τοπίου, αν κοιτάξεις από μακριά.
Η γυναίκα πλησιάζει, του μιλάει, της στάσου μια στιγμή και ακουμπάει το πινέλο του στα χείλια της. Το πινέλο βάφεται με το κόκκινο των χειλιών της, ουσιαστικά παίρνει το χρώμα από τη σάρκα κι από το κραγιόν της.
Ο άνδρας ξεπλένει το πινέλο του στη θάλασσα.
Η γυναίκα νιώθει τη γεύση που της άφησε το πινέλο, είναι θάλασσα, αυτός ο άνδρας ζωγραφίζει τη θάλασσα με θάλασσα.
Με συγκινεί πολύ αυτή η εικόνα!
Αλλά ότι όλο το βιβλίο με μπερδεύει είναι γεγονός, δεν είναι καθαρό, σ αφήνει περισσότερο να αισθανθείς κάποια πράγματα.
Δεν είναι ποίηση, είναι πεζό!
Τα φιλιά μου ολίγιστε
καλησπέρα
:-)))
Με την απάντησή σου και, τις εικόνες στο messenger, είναι σαφές ότι, επειδή δεν είχα ολόκληρη την εικόνα, παρανόησα. Από την άλλη κρατάω τις επιφυλάξεις μου για τη μετάφραση (σε φράσεις όπως "και το αφήνει (το πινέλο) αργά να κυλήσει από τη μια γωνιά του στόματος στην άλλη", αδυνατώ να λειτουργήσω και κουμπώνομαι) με την γνωστή υποσημείωση "ο συγγραφέας είναι το άλλοθι του μεταφραστή".
ReplyDeleteΕυχαριστώ για τον κόπο σου να σκανάρεις, να πέμψεις και να με πληροφορήσεις.
Να είσαι Καλά,
Καλό απόγευμα :)
Ειδικά σ αυτή τη φράση γιατί;
DeleteΔεν ξέρω πώς θα ακουγόταν με μια πιο κατάλληλη λέξη, αλλά εγώ μπαίνω στην κίνηση αυτής της εικόνας.
Περνάει το πινέλο κατά μήκος των χειλιών, από την μια άκρη ως την άλλη, το ''κυλάει'' μου αφήνει μια αίσθηση πιο νωχελική αλλά και σίγουρη.
Πραγματικά όμως ίσως με μια άλλη μετάφραση ή διαβάζοντας το πρωτότυπο (στα Ιταλικά) να ήταν ακόμη πιο ποιητικό αλλά και πιο κατανοητό το κείμενο όλου του βιβλίου.
Σου έστειλα ας πούμε την εισαγωγή (3 σελίδες)
Μετά αλλάζει..
Χμμμμ πολύ δύσκολο να πιάσεις την εικόνα αλλά και τη σημασία της. Είδα την επεξήγησή σου Στέλλα.Έχει μια ποιητική διάθεση. Αυτή η αίσθηση της μεταφοράς της αφής, της τέχνης, του χρώματος. Έχει τη δική της αίσθηση πάνω στο σώμα αλλά και στην εικόνα που βγάζει.
ReplyDeleteΠου τα ανακαλύπτεις τέτοια ε; Και με τι λεπτή παρατήρηση τα βγάζεις στο φως.
Στέλνω την καλησπέρα μου ζεστή.
Μ΄αρέσουν αυτά Γιάννη για αυτό έρχονται και με βρίσκουν ;)
Deleteφιλιά πολλά
Μια περίεργη αίσθηση ομολογώ, λίγο δυσνόητη και σαν εικόνα και σαν λόγος, παρόλο που έχω την διάθεση να αναλύσω την σκέψη του.
ReplyDeleteΜμμ...φοβάμαι πως θα τον αδικήσω ( τον ζωγράφο ή τον συγγραφέα ) Δεν ξέρω!
Καλό βράδυ!
Το συγκεκριμένο κομμάτι Αννίκα μου έχει περισσότερο να κάνει με την αίσθηση που σου αφήνει η εικόνα, αν σου αφήνει και όχι με κάποια διάθεση ανάλυσης.
DeleteΚάτι που λείπει από τα σχόλια στα μπλογκς είναι που δεν μπορούν να αναρτηθούν φωτογραφίες θα διάβαζες και τις 3 σελίδες της εισαγωγής οπότε θα είχες μια ικανοποιητική εικόνα!
τα φιλιά μου
καλό βράδυ
:-)))
Ω, τι καλά που έκανα μια βόλτα από δω!
ReplyDeleteΌμορφο !
♥
σ ευχαριστώ Αριστέα, πολύ χαίρομαι!
Deleteφιλάκια πολλά