τόσο πολύ (μέρα 8η)

Μου άρεσε τόσο πολύ η παραπάνω ζωγραφιά,  μα τόσο πολύ.


Ήμουν στο μπαλκόνι μου πριν λίγο και καθόμουν στον ήλιο,  είχα πάρει μαζί μου κι όλα τα απαραίτητα,  κινητό για να βλέπω την ώρα (μαγειρεύω τα όσπρια μου),  το υπόλοιπο του πρωινού μου καφέ και ένα βιβλίο.  Τις τελευταίες μέρες επικρατεί απόλυτη ησυχία γύρω από το σπίτι μου,  σήμερα όμως στο ισόροφο διαμέρισμα της διπλανής (ούτε δύο μέτρα απόσταση) οικοδομής,  ήταν έξω το νεαρό ζευγάρι και μιλούσαν μεταξύ τους δυνατά,  έκαναν κάποιες δουλειές  και είδα ότι με ενόχλησε όχι μόνο ο θόρυβος αλλά κι η παρουσία τους.  Ούτε μια σελίδα δεν κατάφερα να τελειώσω από το βιβλίο μου,  όταν άρχισα να μετράω πόσα μέτρα μας χωρίζουν,  δυό η απόσταση μεταξύ οικοδομών κι άλλα δυό σίγουρα μεταξύ μας,  ήμουν άραγε ασφαλής σε περίπτωση που κάποιο από αυτά τα νεαρά παιδιά κουβαλούν τον @@ιό,  θύμωσα με τον εαυτό μου και με την όλη κατάσταση ,  και μπήκα μέσα.
Κοίτα όμως πού φτάσαμε!  Να μετράμε μέτρα απόστασης κι αυτή η υπόνοια ότι ίσως ο διπλανός..  ίσως..  ίσως..


Ήμουν απόλυτη και ξεκάθαρη απέναντι σε ένα ζευγάρι φίλων,  σέβομαι τα πιστεύω σας είπα,  για αυτό και δεν θα συνεχίσω να διαφωνώ μαζί σας,  όμως έχω κι εγώ τα δικά μου πιστεύω.
Ελπίζω πως θα το σεβαστούμε αμφότεροι αυτό και θα συνεχίσουμε την γλυκιά φιλία μας χωρίς να ξανά αναφερθούμε σ'  αυτό το θέμα.
Τί,  όχι;