θα μείνω σπίτι

Στην χώρα μας είμαστε ή του ύψους ή του βάθους,  υπάρχουν αυτοί που υπακούουν στους κανόνες σε σημείο τελειομανίας και υπάρχουν και οι άλλοι που είναι ζαμάν φου.  Μέσα στην γκρίνια,  στην άγνοια και τάχα μου στην επανάσταση.  Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γρίπη,  δεν θέλω να κάτσω στο σπίτι,  όχι είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γρίπη κλπ κλπ

Έχει μια ησυχία νεκρική στην γειτονιά μου,  παρ'  όλο που ο καιρός είναι υπέροχος,  σήμερα ούτε κόρνες αυτοκινήτων δεν ακούγονται,  ούτε καν το βρουμμμ των αεροπλάνων.  Μου μοιάζει με δεκαπενταύγουστο στα μέσα ενός Μάρτη που έχει μείνει στήλη άλατος με τα όσα συμβαίνουν.
Μιλάω στο τηλέφωνο με τη μαμά μου,  της το λέω και θυμάται τα χρόνια του πολέμου.  Που περνούσαν οι γερμανοί στρατιώτες και επέβαλλαν στον κόσμο να κλειστεί στα σπίτια. 

Ένας φίλος είπε βιο-πόλεμος (?),  με ερωτηματικό,  ειλικρινά δεν ξέρω αν χρειάζεται το ερωτηματικό!

Εγώ λέω πως αγάπη μου το ζούμε κι αυτό,  το ζούμε κι όπου μας πάει.  Ή που θα έχουμε να θυμόμαστε και να χαμογελάμε ελαφρώς,  ή που θα κλαίμε και θα θυμόμαστε,  ή που δεν θα υπάρχουμε οπότε θέμα θύμησης τέλος.

Πολλές φορές νιώθω ενοχές που δεν είμαι μια Πολυάννα,  να εμψυχώνω και να εμψυχώνομαι.