Αναζητώντας λίγη από την μαγεία των χριστουγέννων που την χρειάζομαι τόσο πολύ μέσα στο κατακαλόκαιρο, ήμουν προετοιμασμένη να γράψω πόσο πια μου φαίνεται βουνό, το να κάνω κουβέντα, συζήτηση, να πω την άποψη μου και να μεταφέρω κομμάτια της σκέψης μου και της ζωής μου σε έναν άλλο άνθρωπο, πέρα από τους τέσσερις πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που περιβάλλουν την καθημερινότητα μου.
Είναι η κοινωνικότητα που λείπει, η αίσθηση πως σε κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτό κι αυτό, οι άστοχες αντιδράσεις των άλλων, και κυρίως ότι ο κάθε άνθρωπος που συναντώ νιώθω να διαθέτει δύο στόματα και ένα αφτί, πράγμα που με κάνει περισσότερο να θέλω να πω στα γρήγορα αντίο, παρά να το υποστώ.
Είναι δύσκολη η επικοινωνία Στέλλα μου. Πολλές φορές αυτό που συναντάς δεν ανταποκρίνεται στα δικά μας μέτρα και σταθμά. Δεν μπορεί να μας αγγίξει. Ίσως να μας κάνει κακό. Είναι κομμάτι ανάμεσά μας. Θα συνυπάρξουμε.
ReplyDeleteΘετική αύρα να έχουμε καλή μου φίλη.
Την καλησπέρα μου.
γειά σου Γιάννη :)
DeleteΤι κοινωνικότητα καλέ! Μια απ' τα ίδια και χειρότερα και γω. Είναι μέρες που ΟΥΤΕ την φωνή μου δεν θέλω να ακούω. Να για κάτι τέτοιες ώρες χρειάζεται η παντομίμα.
ReplyDeleteΚαλό απόγευμααα!!!
♥♥♥
Άλλο αυτό!
DeleteΑλλά θέλω και μέρες να μοιραστώ, να πω, να με ακούσουν, να ακούσω
πφφφ έχω να πάρω κάτι αποτελέσματα εξετάσεων το απόγευμα και μια σχετική αγωνία την έχω :)
καλό απόγευμα (καλέ) :-)))
"και κυρίως ότι ο κάθε άνθρωπος που συναντώ νιώθω να διαθέτει δύο στόματα και ένα αφτί"
ReplyDeleteΚορυφαίο.
Εύχομαι να συναπαντήσεις και τους άλλους.
Καλό απόγευμα fish eye :)
Δεν είναι δικό μου :)
DeleteΤο εξομολογήθηκε ένας φίλος, έχω δύο στόματα κι ένα αφτί είπε, και θέλω να το αλλάξω αυτό είπε!
Και σκέφτηκα πως όσους βρίσκω μπροστά μου είναι έτσι ακριβώς, λίγοι ακούνε πραγματικά, άλλοι δεν ακούν καθόλου αλλά το στόμα και η γλώσσα ροδάνι
καλό απόγευμα αγαπητέ ολίγιστε :)