Sunday, June 28, 2020

εγκατελειμμένα σπίτια





Αυτά τα μικρά,  φτωχικά,  εγκατελειμμένα σπίτια στο χωριό,  που είναι τόσο άδεια μα συγχρόνως τόσο φορτωμένα από μνήμες χρόνων παιδικών και εφηβικών,  μασκαρεμένα πρόσωπα,  πληγωμένα γόνατα,  κίτρινα και καρώ παντελόνια,  γιαγιάδες με μαύρα ρούχα,  κοντά στον έναν αιώνα ζωής που περίμεναν υπομονετικά,  καθισμένες  στα μπαλκόνια τις κυριακάτικες επισκέψεις,  με τους χορταριασμένους τωρινούς κήπους που άλλοτε έσφιζαν από τριανταφυλλιές που τα πέταλα τους έδεναν με ζάχαρη και γίνονταν γλυκό στο βάζο για να υποδεχτεί τον κάθε μουσαφίρη,  από σκουλαρικιές και πασχαλιές και βασιλικούς και κρίνους.

Αυτά τα σπίτια πόσα θα είχαν να πουν αν είχαν στόμα να μιλήσουν για τους ιδιοκτήτες τους,  για τα παιδιά τους,  για τα παιδιά των παιδιών κι ακόμη για τα δισέγγονα που έπαιξαν με το χώμα στις αυλές κάτω από τη σκιά της ακακίας.

Για τις ομορφιές,  τις καλωσύνες,  τα μαγειρέματα,  τα ξεσκονίσματα,  το πλύσιμο των κουρτινών,  τα παλιά έπιπλα,  τις ίντριγκες,  τα μαλώματα,  τους ανταγωνισμούς,  το αλληλοφάγωμα,  την πονηριά,  τις ζήλειες.

Για τα γέλια που γέμιζαν κάθε χαραμάδα,  έτρεχαν στους τοίχους,  χώνονταν στις υδροροές κι έφταναν ψηλά και κάλυπταν όλη την κεραμμυδοσκεπή.

Για τις αρρώστειες που μοιραία το επισκέφτηκαν κι έφεραν θανάτους και απώλειες,  για τους όποιους ανθρώπους του που πέρασαν,  στάθηκαν κι έφυγαν δείχνοντας μας την αναντικατάστατη μοναδικότητα του τόπου,  του χρόνου,  των στιγμών.

Σπίτια που έμειναν μόνα από κληρονόμους ανίκανους να τα εκτιμήσουν κυρίως και να τα συντηρήσουν,  από απογόνους ανίκανους να διαχειριστούν τα μικρά του πάγια έξοδα,  πόσο μάλλον τα μεγάλα.

Σπίτια που τις νύχτες,  πολλοί τα ακούν,  βουτηγμένα στο σκοτάδι,  να κλαίνε γοερά!





  

12 comments:

  1. Κυρίως αυτό το τελευταίο που στην παράγραφό σου Στέλλα κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
    Πόσα και πόσα τέτοια σπιτικά δεν έτυχαν του σεβασμού αυτών που τα κληροδότησαν. Άδειες ψυχές, κενές περιεχομένου, χωμένοι στα τσιμεντένια κλουβιά της ματαιοδοξίας τους, έριξαν μαύρη πέτρα σε μνήμες, παραδόσεις, ιστορία και προσφορά.
    Πάντα ένιωθα έντονη αποστροφή για ανθρώπους που δεν τιμούν την ιστορία των δικών τους ανθρώπων. Που δεν πονάνε τα θετικά τους, το μόχθο και τα όνειρά τους. Θεωρώ ύβρη τη συμπεριφορά τους.
    Αλλά σήμερα οι κώδικες τιμής είναι κάτι κενού περιεχομένου δυστυχώς.
    Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου, μεσημεράκι Κυριακής, με πολύ πολύ ζέστη αν και φυσάει ένα ωραίο αεράκι αυτή τη στιγμή!
      Δεν ξέρω πως θα την παλέψω φέτος αυτή τη ζέστη.
      Εγώ Γιάννη μου νιώθω αποστροφή για ανθρώπους που πώς να το πω διακριτικά δεν ξέρω, θα πω όπως το καταλαβαίνω, τρώνε πίνουν και δεν πληρώνουν.
      Πχ δεν μπορείς να χρησιμοποιείς ένα σπίτι κι όταν πρέπει να πληρώσεις τα πάγια έξοδα δηλώνεις ότι δεν έχεις λεφτά και βγάζεις την ουρά σου απ' έξω.

      Δύσκολα πολύ όταν οι κληρονόμοι είναι πολλοί!
      Και όταν δεν είναι όλοι τυπικοί στις υποχρεώσεις τους.
      Αυτά ως προς το ψυχρό, στεγνό και κυνικό αλλά αληθινό κομμάτι αυτών των σπιτιών.

      Κατά τα άλλα ότι έγραψα ισχύει, από την πρώτη λέξη ως την τελευταία.

      σε φιλώ
      καλό απόγευμα

      Delete
  2. Όμορφο και ευαίσθητο κείμενο Φεγγαρένια. Άλλωστε ποιος είπε ότι τα σπίτια δεν έχουν ψυχή; Έχουν την ψυχή όσων ζήσανε μέσα σε αυτά. Φαντάζομαι το μεράκι αυτών που τα πρωτοέχτισαν. Τη χαρά τους που επιτέλους είχαν ένα δικό τους "κεραμίδι" για να στεγάσουν την οικογένειά τους.
    Δυστυχώς Φεγγαρένια μου, στην Ελλάδα την επαρχία και κυρίως τα χωριά τα έχουμε απαρνηθεί. Μόνο γέροντες πια τα κατοικούν κι αυτοί θα εκλέιψουν κάποτε (εκτός κι αν είναι τουριστικοί προορισμοί, τότε και ο στάβλος γίνεται βίλα αξιώσεων).
    Αλλά είναι κρίμα, οπως και άρρωστη όλη αυτή η αστικοποίηση που οι διάφορες κυβερνήσεις μας επιβάλλανε με τον τρόπο τους, εγκαταλείποντας στο έλεος του Θεού την επαρχία.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα melian
      Αυτή τη χαρά για το δικό τους κεραμίδι και μάλιστα από ανθρώπους πρόσφυγες εκείνα τα χρόνια, πολλές φορές την έχω φανταστεί.
      Τα χωριά τα απαρνηθήκαμε όπως λες γιατί νομίζαμε πως δεν είχαν παρά πισωγυρίσματα να μας προσφέρουν. Κι όμως παίξαμε με τα χώματα κι εμείς και τα παιδιά μας και είχε την ομορφιά του αυτό.
      Στιγμές που σφραγίστηκαν πλέον ως παρελθόν melian, φεύγουν οι άνθρωποι μένουν κουφάρια τα σπίτια αν δεν υπάρχουν χέρια δυναμικά να τα κρατήσουν.
      Νιώθω ότι αποτύχαμε!
      Αποτύχαμε να μεταφέρουμε την ποιότητα ζωής στο σήμερα.
      Αφαιρούμε συνεχώς αντί να προσθέτουμε!

      καλό σου βράδυ :)

      Delete
  3. Κάθε σπίτι έχει την αλήθειά του, την ιστορία του, την κατάληξή του.
    Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι άνθρωποι πελαγωμένοι, ο βίος, πλέον, τραχύς.

    Ότι σώζεται,έμψυχο ή άψυχο, συνιστά νίκη.

    Καλή Εβδομάδα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Απλά θα το πω, όπως μου βγαίνει και ας ακουστεί απλοικό και αφελές, δεν θέλω να είναι έτσι, δεν θέλω..

      καλή εβδομάδα
      καλό βρλαδυ aeipote

      Delete
  4. Τι όμορφη ανάρτηση, πόσο ευαίσθητη εικόνα κάθε άδειο εγκαταλελειμένο σπίτι, άδειο χωριό..ιστορίες στο χρόνο σαν ένα παλιό βιβλίο που αναρωτιέσαι πόσοι το διάβασαν...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αχτίδα μου, πολύ πολύ ευαίσθητη κι όταν πρόκειται ιδιαίτερα για ένα σπίτι που ζήσαμε κάποιες όμορφες στιγμές του :)

      καλημέρα
      να περνάς όμορφα

      Delete
  5. Έτσι είναι όπως τα λες. Κάθε σπίτι έχει την ιστορία του. Απ' την άλλη Στέλλα μου όσοι κληρονόμησαν τα σπίτια στο χωριό δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι. Και στο λέω εγώ από την πείρα μου στο χωριό του άντρα μου. Δεν είναι εύκολο να έρχεσαι στο χωριό συχνά. Εκτός διακοπών μόνο. Και έχει έξοδα η συντήρηση ενός σπιτιού που δεν κατοικείται γιατί φθείρεται γρηγορότερα. Εμείς θα πάμε Κεφαλλονιά φέτος. Δεν είδαμε το σπίτι απο πέρσι το καλοκαίρι. Ετοιμαζόμαστε για το τι θα χρειαστεί να φτιάξουμε. Να επισκευάσουμε. Οι κόρες μου ξέρεις τι μας έχουν πει; Εμείς παίρνουμε 10 μέρες άδεια. Πώς νομίζετε ότι θα προλαβαίνουμε να επισκευάζουμε ό,τι απαιτείται και να κάνουμε και διακοπές; Δεν είναι εύκολα τα πράγματα για πολλούς. Και ερημώνουν οι άνθρωποι, τα σπίτια δεν θα ερημώσουν;
    Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σαφώς και είναι δύσκολα Άννα Φλο, είναι δύσκολες οι εποχές και έχουμε γίνει δυσκίνητοι!
      Κρίμα όμως!

      Ξέρεις πόσο χαίρομαι κάποιους φίλους που κρατούν δυό πατρικά συν το σπίτι τους!
      Δυστυχώς δεν μπορούμε να το κάνουμε όλοι παρότι είναι επιθυμία μας!

      Φιλιά :)

      Delete
  6. Όσα απόμειναν όρθια σακατεμένα απ’ του χρόνου το πέρασμα, πνιγμένα στη σιωπή και στις μνήμες φυλάνε ακόμη τις πατημασιές της απουσίας. Νοσταλγικές στιγμές ευτυχίας ακόμα μας βαραίνουν.

    Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου
    Βρήκα το πατρικό μου σπίτι να κοιτάζει μέσα απ’ τις φυλλωσιές σαν άλλοτε τη δύση
    ....με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου δεν μπαίνω μέσα. Απ’ εξω κάθομαι και κλαίω
    (Νικηφόρος Βρεττάκος)

    Καλημέρα Στέλλα!
    Μια όμορφη (αν και ζεστή) εβδομάδα!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  7. Είναι και το σπίτι της γιαγιάς ίσως δύο φορές πατρικό Αννίκα μου, με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου δεν μπαίνω μέσα. Απ’ εξω κάθομαι και κλαίω όπως πολύ ωραία λέει ο Ν. Βρεττάκος που μας μετέφερες

    Εγώ σκέφτομαι το σπίτι της γιαγιάς, πολύ με έχει στενοχωρήσει τις τελευταίες μέρες.
    Όλο αυτό το γύρισμα Αννίκα, σαν η ζωή μας να κινείται σε περιστρεφόμενο κύλινδρο.

    Όταν φτάσεις σε ένα σμείο δεν μπορείς πια να δεις το πίσω μέρος, τα χρόνια, τις στιγμές, τους ανθρώπους..

    καλή εβδομάδα σήμερα σα να μην έχει τόοοση ζέστη :)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...